Een ongenode gast

Ik zit op de bank en kijk naar buiten waar de lucht grijs is en het lijkt alsof het bijna nacht is. En dat terwijl het pas halverwege de middag is. Ik hoor de wind en de regen tegen het raam en voel me opgesloten. Ik voel me alleen en bedenk me wat ik allemaal kan doen om dit niet te voelen. 

Er zijn zoveel adresjes waar ik weet dat ik welkom ben, al is het maar even voor een bakje.  Ik weet dat wanneer ik dit doe er weer wat tijd sneller voorbij gaat.  Dat het weer sneller avond is en ik verlang naar de avond. Het beste moment van mijn dag.  Het beste moment wanneer de medicatie van de avond mijn bewustzijn vertroebeld, mijn gedachtes niet meer kunnen winnen en er eindelijk rust komt in mijn hoofd. 

Maar toch blijf ik zitten, zitten op mijn veilige plek waar niemand iets van me wil. Waar ik niet gezellig hoef te zijn, daar waar ik geen antwoord hoef te geven op de ‘hoe is het met je’ vraag.  Waar ik niet hoef uit te leggen dat ik me niet goed voel terwijl ik daar niet eens een reden voor heb. En zo tikken de uren langzaam voorbij en wacht ik tot de dag weer voorbij is.

Ik voel me eenzaam en tegelijkertijd ben ik me ervan bewust dat alleen ik die eenzaamheid kan doorbreken. Alleen maar door op te staan, mijn schoenen en jas aan te trekken en naar iemand toe te gaan. Maar al die handelingen ontzie ik, en dat irriteert me; doe normaal, stel je niet aan, schiet op en ga wat doen… Allemaal stemmen die me een gevoel van onrust geven.

Mis ik de energie? De moed? Ik kan er lastig de vinger op leggen. Ik heb simpelweg ook geen zin, geen zin om mezelf buitenshuis te begeven. En is het een eenzaamheid die is op te lossen door bij mensen langs te gaan?  Het is meer een diep leeg gevoel vanbinnen dat ik niet goed onder woorden kan brengen. Het is een gevoel dat met vlagen weer op mijn deur bonst, een ongenode gast die bezit neemt van de ruimte in mijn hoofd.

Het gevoel dat ervoor zorgt dat ik op zulke dagen verlang naar de nacht en het donker mijn beste vriend is. En dit gevoel eist even alle aandacht op, en ik weet intussen dat ik dit beter even de aandacht kan geven in plaats van te blijven rennen, maar het is een gevoel dat ik liever geen aandacht geef. Maar het schreeuwt tot ik er naar luister. Ik weet intussen dat dit ook wel weer overgaat, waar ik op moet letten en wat ik zelf kan doen.

Goed mijn ritme aanhouden, gezond blijven eten, zoveel mogelijk mijn vaste activiteiten blijven ondernemen en ook luisteren naar wat ik zelf nodig heb. Niet luisteren naar de stemmen die continu roepen dat ik erop uit moet gaan en zorgen dat ik het zo druk mogelijk heb maar juist even aarden, even zitten en voelen wat er nou eigenlijk gebeurt. En wat is dat lastig zeg, want al die nare gevoelens wil ik helemaal niet voelen, maar ik weet ook dat wanneer ik er even de ruimte aan geef en deze gevoelens er even mogen zijn, ze ook weer sneller verdwijnen. 

Die ongenode gast die zomaar af en toe weer binnenkomt wil dus blijkbaar eerst even koffie en zich welkom voelen voordat hij weer weggaat. Dus ik probeer wanneer hij onuitgenodigd weer in mijn hoofd binnenkomt hem maar direct een bak koffie te geven, een gebakje desnoods en eventueel zelfs een voetmassage zodat hij weer snel mijn hoofd uit kan rennen.