Barendrecht, 19 mei 2022
Lieve Leonie,
Voorlopig de laatste brief uit de artiestenfoyer van een van de Nederlandse theaters. Dit keer niet in het – inderdaad – Evertshuis, maar in het Kruispunt in Barendrecht. We hebben net met cast en crew – en dat zijn bij Solo Stories wel geteld 3 personen haha – sushi gegeten en nu is de voorstelling weer in volle gang. Over twee weken is de tour van ‘In het licht’ alweer afgelopen. Daar word ik altijd een beetje melancholisch van. We zijn nog niet klaar met de voorstelling. Nederland is nog niet klaar met dit verhaal. En toch is het cliché, maar waar: aan alles komt een einde.
Het was fijn om je in het Wennekerpand te zien. Toch een hele eer dat je Frans Bauer hebt laten schieten om naar onze voorstelling te komen! Bedankt voor je lieve woorden. Ik voel ook echt dat ik gelukkig met mijn werk ben. Dit is wat ik wil doen. Verhalen vertellen. Jouw reactie op ‘In het licht’ is – in mijn optiek – het mooiste compliment dat we kunnen krijgen. Je hoopt dat niemand hoeft te ervaren wat Karin heeft meegemaakt. Zolang dat wel gebeurt kan theater mensen meenemen in de belevingswereld van een ervaringsdeskundige. Dat is heftig, maar nodig.
Ik moet je zeggen dat het thema mij behoorlijk zwaar valt. Anders dan bij eerdere producties is er in dit verhaal een concrete dader aanwezig. Ik kan niet begrijpen hoe je een ander zoiets aandoet! In de foyer zien en spreken actrice Lisse Knaapen en ik dagelijks mensen die seksueel geweld aan den lijven ondervonden hebben. Als ik eerlijk ben heb ik een aantal keer backstage of in de auto een traantje weggepinkt. Wat ben ik trots op mensen als Fleur (van #ikbenOpen) die zich uit durven spreken!
Ook naast de tour heb ik het druk. Na twee rustige jaren op werkgebied kan ik niet anders zeggen dan dat ik dit echt gemist heb. Al weet ik dat ik op mezelf moet blijven letten. Mijn moeder zou zeggen: ‘breek het lijntje niet!’ Het huwelijksseizoen is volop aan de gang en als BABS trouw ik momenteel gemiddeld een stel per week. Daarnaast mag ik een aantal nieuwe afleveringen voor de podcastserie ‘Tussen je oren’ van de Hersenstichting maken. En … eindelijk mag ik het nieuws hier opschrijven: in dit najaar wordt mijn boek uitgegeven! Ik kan je niet zeggen hoe trots ik hierop ben. Tijdens de lockdowns heb ik het verzetsverhaal van mijn oudoom Thomas Haulog Navis uitgezocht. Het was niet makkelijk om een uitgever te vinden, maar het is me gelukt! Kom je op de boekpresentatie als het zover is?
Jij zit nu in Litouwen. Hoe heb je het daar? Ik ben benieuwd! Wat zet jij toch een stappen! Vorige week stuurde ik je een tekst op een kaart die ik hier graag herhaal: sta je zelf wel eens stil bij wat je de afgelopen tijd allemaal gedaan hebt? Je hebt de hoorzitting gewonnen, de traumabehandeling aangegaan, je hebt vrijwilligerswerk bij de kringloopwinkel gevonden en binnenkort komt jouw eerste eigen podcastserie ‘De Kringloopcast’ uit. Soms is het belangrijk dat iemand anders dat voor je op een rijtje zet. Geef je jezelf een schouderklopje?
Nu klinken dit allemaal als grote successen, maar ik weet net zo goed als jij dat het vaak anders voelt. Gelukkig is overleven dobberen geworden. Het klinkt misschien wat ongeloofwaardig, maar voor mij is het leven een groot deel van de tijd dobberen. Echt leven? Dat kan ik bij vlagen en dan geniet ik er ook intens van. De rest van de tijd is het doorgaan en hopen dat het niet weer overleven wordt. Ik vind jouw uitdaging om te zingen, dansen en uitbundig in het openbaar te doen dan ook een goed idee. Hoe voelde het?
Grappig dat je schrijft dat je blij met ouder worden bent. Ik beaam dit volledig! Je weet steeds beter wie je bent en wat je wilt. En daar durf je dan weer steeds beter op in te spelen. Hoe voelt fysiek ouder worden voor jou?
Wat mooi dat je voelt hoe belangrijk vriendschappen voor je zijn en dat je dit gevoel meteen om hebt kunnen zetten naar een kaartenbak. Van de kringloop? Ik geloof dat onverwachte, kleine, maar warme berichten heel raak kunnen zijn. Persoonlijk vind ik vriendschap het fijnste, maar ook het pijnlijkste wat er bestaat. Ondanks een hoop nare ervaringen ben ik het in mijn hart sluiten van anderen nog niet verleerd, maar ik voel me wel kwetsbaar. Voor mij is het afgelopen jaar helder geworden dat sociale angsten mij (nog steeds) de grootste paniek bezorgen. Ik kan ZO bang zijn voor iets waar een ander even van baalt. Acties die anderen niet zien kunnen mij flink triggeren. De grote vraag blijft: wanneer gaat iemand mijn grens over en mag je daar iets van zeggen en wanneer ben ik simpelweg overgevoelig? Herken je dit? Bestaat er voor jou iets als een balans in sociaal contact?
Het was fijn om je begin mei te zien en uitgebreid bij te kletsen. De tijd vloog voorbij! Weet dat ik enorm trots op je ben. Niet alleen om wat je doet, maar vooral om wie je bent. Wat is het fijn om in gesprek of per brief mijn gedachtes met je te delen en door middel van jouw – gesproken en geschreven – woorden een kijkje in jouw belevingswereld te mogen nemen. Dank dat je me toelaat!
Liefs,
AnnemiekÂ