Lieve Leonie

Bodegraven, 16 april 2022

Lieve Leonie,

Vandaag geen brief uit Amsterdam, maar uit Bodegraven. Ik zit in de kleedkamer en de voorstelling ‘In het licht’ is net begonnen. We zijn alweer over de helft met de tour. Wat gaat de tijd snel! Aanstaande woensdag kom je kijken. Ik heb veel zin om je te zien en ben minstens zo benieuwd wat je van de voorstelling vindt. Tijdens de inleiding laat ik aan het begin altijd de videoclip zien. Wat spat jij van het beeld af!

Ook vandaag was het een zonnige dag. Dit lenteweer doet ook mijn gemoed erg goed! Ik merk vooral dat ik minder moeite heb om ’s ochtends mijn bed uit te komen, maar ik herken ook wat jij zegt: alles voelt niet zo zwaar of moeilijk. De afgelopen dagen ben ik sowieso heel goed gemutst. Ik heb een nieuwtje waar ik nog niet zeker van ben of ik het mag vertellen op de datum van publicatie van deze brief. In de volgende ga ik het aan de lezer vertellen, maar ik weet zeker dat ik het komende woensdag niet voor me kan houden als ik jou zie!

Hoe gaat het op het moment met jou? Het is alweer even geleden dat we elkaar gesproken hebben. Ik zie veel mooie activiteiten voor #ikbenOpen en opnames van de Kringloopcast op je Instagram stories voorbijkomen. Hoewel ik als geen ander weet dat drukte niet per definitie betekent dat het goed met je gaat, heb ik die aanname nu bij jou wel. Des te meer reden om het even bij te je checken!

Twee weken geleden heb je eindelijk traumatherapie gehad. Wat heb je daar lang op gewacht! Je liet me weten dat het goed bevallen is. Ik ben benieuwd naar hoe je het beleefd hebt. Heb je de loodzware rugzak af kunnen doen? 

Ik herken erg wat je schrijft over bepaalde dingen kunnen tot het moment dat de depressie terug is. Een paar weken geleden had ik een filosofisch gesprek met iemand over depressiviteit. Zij vertelde dat depressie voor haar echt van buiten komt. De bekende zwarte hond die achter haar aanloopt. Voor mij voelt dit anders. Depressiviteit zit voor mijn gevoel altijd in mij, maar is niet altijd in dezelfde mate aanwezig. Soms neemt het mij over en is de depressie dominant.

In de voorstelling ‘Emma wil leven’ werd een duidelijk onderscheid gemaakt tussen Emma 1 en Emma 2. Emma 1 was haar persoonlijkheid en Emma 2 de stem van de eetstoornis. Ik herkende me hier volledig in. Wanneer Annemiek 2 – de depressie – het overneemt, lukt het me niet om te relativeren. Ik denk en zeg dingen die ik in betere tijden wel herken, maar minder sterk ervaar. Annemiek 2 is enorm zelfkritisch en behoorlijk zelfdestructief.  Ze is erop uit om Annemiek 1 zich zo klein mogelijk te laten voelen. Dit gevecht is altijd aanwezig. Ook als het goed met me gaat, maar dan speelt het zich gelukkig op de achtergrond af. Ik denk dat ik met deze beschrijving antwoord geef op de vragen die je me stelt. Annemiek 1 kan mild naar zichzelf toe zijn, maar Annemiek 2 doet het tegenovergestelde. Ik krijg steeds beter grip op Annemiek 2 en hoop haar ooit volledig te kunnen controleren. Al denk ik dat dat een illusie is. Hoe klinkt deze beschrijving voor jou? Is het herkenbaar?

Het lezen en schrijven van deze briefcolumns zijn voor mij fijne momenten. Rustpunten in alle drukte. Momenten van reflectie. Een aantal maanden geleden kwam jij met het super toffe idee dat lezers met een brief op onze schrijfsels mogen reageren. Misschien is de tijd aangekomen om dit in het leven te roepen. Wat denk jij?

Tot woensdag! Ik kijk er naar uit. 

Liefs,
Annemiek