Amsterdam, 16 december 2021
Lieve Leonie,
Bedankt voor je lieve en inspirerende woorden! Ik vind het heel stoer dat je besloten hebt om je onzekerheden op schrijfgebied aan te gaan en ben vereerd dat je met mij in dit avontuur wil duiken. Daarnaast ben ik trots dat je je door mij gesteund voelt. Ik ben ervan overtuigd dat jij de wereld een heleboel interessante inzichten kan geven door jouw kijk op de wereld te delen. Sterker nog, ik gun iedereen een beetje Leonie in hun leven.
Toen we in oktober besloten om elkaar openlijk brieven te schrijven kon ik niet vermoeden dat ik mij in mijn tweede brief al behoorlijk kwetsbaar op zou gaan stellen. Op het moment van schrijven gaat het helaas niet zo goed. Kort samengevat heb ik weer last van sociale angsten en dwangmatige suïcidale gedachten. Waardoor het komt? Dat kan ik eindeloos blijven analyseren.
Enkele maanden geleden opperde mijn psychiater om te gaan minderen met therapie. Hij stelde me de kritische vraag of onze sessies veel verschillen van de gesprekken die ik met mijn lief, familie en vrienden heb. In zekere zin zijn mijn maandelijkse (digitale) bezoekjes aan de psych inmiddels vooral momenten waarop ik mijn hart kan luchten. Ik kon hem dan ook goed volgen toen hij zei dat therapie voor mij een comfort zone geworden is. Het zorgt er zelfs geregeld voor dat ik in een overanalyse stand schiet. Zijn boodschap? ‘Durf het leven tegemoet te treden. Je kan het wel aan.’
Hoewel ik deze redenering rationeel beaam, is mijn gevoel anders. Ik vraag me af of ik het leven ooit aan kan. Van nature ben ik een gevoelig mens. Antidepressiva in combinatie met de groei die ik de afgelopen 15 jaar gemaakt heb zorgen voor een dun schild. Ik kan me beter redden dan in mijn pubertijd en weet hoe en wanneer ik voor mezelf moet zorgen. Toch laat mijn eigenwaarde vaak te wensen over. De wereld is intens en prikt geregeld door mijn schild heen. Het blijft hard werken om overeind te blijven. Op het moment lukt me dat helaas even niet.
In je brief schreef je: ’het is toch eigenlijk gek dat je grootste angst soms verbonden is aan je grootste behoeftes?’ Mijn grootste angst is om anderen tot last te zijn. Toch weet ik ook dat om hulp vragen zelfzorg betekent. Ik voel veel liefde voor de mensen om mij heen. Waarom geloof ik toch niet dat anderen dat ook voor mij kunnen voelen? Eigenlijk weet ik het antwoord wel. Precies zoals jij schrijft: ‘als dingen niet van waarde zijn dan vind ik het ook niet erg om ze te verliezen.’ Mijn uitdaging voor nu is om mensen toe te laten in mijn depressieve gemoedstoestand. Erop vertrouwen dat ze dat aankunnen en niet alleen de vrolijke, levenslustige Annemiek willen zien.
Ergens zet ik weer eens stap door dit op te schrijven. Ik weet dat jij op het moment een hoop aan je hoofd hebt. Mijn eerste neiging is om mijn gevoelens en gedachten weg te cijferen. De behoefte om mezelf te verstoppen – in de hoop te verdwijnen – is groot. Toch stuur ik je deze brief, want dit is mijn uitdaging. Bovendien is dit waar #ikbenOpen voor staat. Ik wil niet alleen praten over mijn aanleg voor depressiviteit op momenten waarop ik goed in mijn vel zit. Ik wil ook laten zien hoe een depressie eruit ziet. Al vind ik dat super spannend om te doen.
Vandaag is het precies een week geleden dat ik je gezien heb. Ik kan me goed voorstellen dat jij ook niet de makkelijke week achter de rug hebt en hoop dat het je gelukt is om goed voor jezelf te zorgen. Weet dat ik aan je denk en trots op je ben!
Liefs,
Annemiek
