Amsterdam, 16 januari 2022
het is precies een maand geleden dat ik mijn vorige brief schreef en ik voel me gelukkig stukken beter. Gek genoeg brengt ook dat schuldgevoelens met zich mee. Hebben de mensen om mij heen zich misschien wel voor niets zorgen gemaakt? Zo ja, dan voel ik me daar verantwoordelijk voor. Ergens weet ik heel goed dat deze redenering nergens op slaat, maar soms voelt het reëel. Het geeft aan hoe lastig ik het nog steeds vind om hulp te vragen.
Ook blijf ik denken over wat ervoor zorgt dat het beter gaat en dan zijn we weer bij mijn grote valkuil aangekomen. Vaak zou ik willen dat ik mijn gedachten kon uitschakelen. Stiekem is dit precies wat ik de laatste tijd (on)bewust doe door bezig te zijn. Toen ik afgelopen woensdag een videobelsessie met mijn psychiater had zat ik onder de mintgroene verf omdat ik de woonkamer een kleurtje gaf. Hij moest lachen toen hij mij zag en zei dat hij niet hoefde te vragen of het beter met mij ging. Ik antwoordde dat ik bang ben dat ik een manie heb. Voor zover ik weet heb ik er nog nooit een gehad, maar qua stemming is het contrast met een maand geleden groot. Ik heb weer zin om dingen te ondernemen en voel me een stuk minder angstig. Het antwoord van mijn psychiater was ergens voorspelbaar: ‘maak je niet zo’n zorgen en geniet ervan.’
Hoe is het op het moment met jou? Je brief was een enorme steun voor me. Toen ik afgelopen week een post over onze podcast ‘Lieve Leonie, lieve Annemiek’ op Instagram plaatste, gebruikte ik de hashtag #lotgenoten. Voor mij dekt dat de lading van onze relatie niet volledig. We delen meer dan ervaring met depressiviteit. Toch voelt juist die gedeelde ervaring voor mij wel extra veilig en gaf het vanaf het begin diepgang aan onze vriendschap. Hoe voelt het woord ‘lotgenoot’ voor jou?
De metafoor van de zee vond ik treffend. Een aantal jaar geleden werd Thom gevraagd om als naaste van iemand met psychische klachten een presentatie op een symposium te geven. Hij beschreef mijn gemoed als een bootje op de zee. Meestal zijn de golven rustig, maar als er storm is dan moeten alle zeilen bijgezet worden om de reis veilig verder te laten verlopen. Ik ben hem – en de rest van mijn vrienden en familie – heel dankbaar dat ze – als het nodig is – voor even het roer van me over willen nemen. Ik denk dat ik hiermee onbewust antwoord heb gegeven op de vraag of ik de behoefte heb om ergens een plek te hebben waar ik echt privé en veilig over alles kan praten. Diep van binnen weet ik dat ik die plek zelf gecreëerd heb. Ik heb mensen om me heen die mij die veiligheid bieden en daar mag ik op bouwen. Als puber is mijn vertrouwen in vriendschappen behoorlijk beschadigd. Het blijft voor mij spannend en enigszins onwennig voelen om mijn gedachten en gevoelens aan anderen toe te vertrouwen, maar ik weet ook dat het ervaren van verbondenheid met iemand mij enorm gelukkig kan maken. Anders kan – precies zoals jij beschrijft – eenzaamheid ontstaan of zelfs de overhand nemen. Je open stellen voor anderen is kwetsbaar. Toch geloof ik niet dat ik ooit spijt gehad heb van een moment waarop ik me kwetsbaar opstelde. Dat heb ik enkel van momenten waarop ik dat niet deed en mezelf harder voordeed dan ik ben.
Ik vind het dan ook heel bijzonder dat mijn openheid jou het gevoel geeft dat je minder alleen bent. Hopelijk helpen deze brieven én onze gloednieuwe podcast anderen op eenzelfde manier. Ook ben ik blij dat je je gesteund voelde toen het kolossale pakket van het UWV op de deurmat lag. Het blijft voor mij onbegrijpelijk dat dit de gang van zaken kan zijn. Onaangetekend een stapel brieven met zeer persoonlijke informatie versturen is in mijn optiek ongepast, maar nog veel erger vind ik dat ze jou met jouw kwetsbaarheid op het gebied van dwang aanraden om schoonmaakwerk te gaan doen. Ik krijg er oprecht weer buikpijn van als ik er aan denk en ik ben ontzettend trots op je hoe je ermee omgaat! Hopelijk duurt het niet lang meer voor er een plekje bij de klinische PTSS-behandeling voor je vrijkomt. Wat heb ik een bewondering voor de manier waarop je daarover praat. Exposure therapie lijkt me heel heftig, maar ik snap ook dat het vooruitzicht dat juist die confrontatie ervoor zorgt dat je angsten en dwang minder wordt bevrijdend voelt. Wat gun ik je om dat te mogen ervaren!
Ik kijk er naar uit om jouw gedachten op papier te zien én om ze voorgelezen in een nieuwe podcastaflevering te horen!
Liefs,
Annemiek
P.S. Onze column is vanaf nu ook te beluisteren als podcast op o.a. Spotify.
