je hebt maar 1 lichaam en daar moet je goed voor zorgen
Hoe blij ik ben met een rollator, maar het ook een stap is tot acceptatie. Ik heb het al eerder met jullie gedeeld: dat ik naast diverse mentale diagnoses ook een lichamelijke beperking heb. Maar wat denk jij als iemand een lichamelijke beperking heeft? Of wat heb je geleerd? Dat een lichamelijke beperking inhoudt dat iemand in een rolstoel zit. Dat is toch het beeld dat je voor je ziet als je daarover praat.
Helaas bestaan er ook lichamelijke beperkingen waar je alleen in deeltijd een hulpmiddel voor nodig hebt en je verder vooralsnog kan lopen. Toen de revalidatiearts in mijn geval zei dat het verstandig was om een rollator aan te schaffen, wilde ik er NIETS van weten. Want immers; rollators zijn voor oudere mensen en ik zag mijzelf niet met zo’n oubollig ding over straat lopen. Ik heb het daarom een tijd lang vooruit geschoven maar merkte ook wel dat ik lange dagen met mijn lichamelijke beperking zonder hulpmiddel niet volhoud. Sterker nog; het vreet energie en er zijn momenten geweest dat ik zowat flauwviel van de moeheid op het station onderweg naar huis.
Wat ik daarvan leerde, is dat je kop in het zand steken averechts werkt. Ik besloot research te doen op instagram en wat jonge mensen te benaderen die ook met een rollator lopen. Vragen wat het voordeel is en hoe zij zichzelf tot die stap mentaal hadden voorbereid.Â
Na enig onderzoek ontdekte ik mooie exemplaren die er helemaal niet oubollig uitzien. En door de reacties van lotgenoten op instagram die er alleen maar plezier uit haalden en blij waren dat ze weer een gevoel van meer vrijheid ervaren (en minder vermoeidheid en pijn) besloot ik ervoor te gaan. Ik koos voor de Trust let’s Go voor lange mensen en wachtte af totdat deze werd geleverd. Ik had er niet echt een gevoel bij op dat moment, maar ik denk zelf dat het een stukje ontkenning was. Na drie dagen werd de rollator bezorgd. En ik besloot in de avond met een buurvrouw te gaan wandelen met de rollator. Fijn in het donker. Op de een of andere manier voelde dat een stuk prettiger, alsof mensen mij dan niet zagen. Het euforische gevoel verdween wel en ik merkte zelfs dat ik er toch wat depressief van werd. 35 jaar en dan met een rollator……
Enfin, de dagen daarna liet ik de rollator voor wat het was en kon ik ‘m aanschouwen in de gang. In het weekend zou ik met een vriendin op klaarlichte dag op een druk terras gaan zitten en ik besloot de rollator weer mee te nemen. Ook meteen om de voordelen ervan in te zien in het openbaar vervoer. Uiteraard was de tram druk (en kon ik niet zitten op een stoel aldaar) dus moest ik gebruik maken van het zitje op de rollator. Wat heerlijk en fijn dat dit kon. Ook de medemens die ineens rekening met je houdt en graag wil helpen met in- en uitstappen, tram- en buschauffeurs die wachten met optrekken totdat je zit… En dan het terras; er kijken wel mensen ja, dat zal je altijd blijven houden, maar de invulling die je gedachten eraan geven kloppen niet.
Je gaat al gauw van alles denken wat negatief is. Maar zolang niemand iets negatiefs zegt en ze zien hoeveel plezier ik aan die rollator beleef, zodat het voor mij ook weer leuk wordt om aan de maatschappij mee te doen, wordt het alleen maar positiever. En wellicht kijken mensen wel omdat ze zelf ook een lichamelijke beperking hebben (of een familielid of kennis) en nog niet over de drempel om met een rollator te gaan lopen zijn gegaan. Ik kan alleen maar zeggen dat ik graag een voorbeeld wil zijn voor andere mensen. Je hebt maar 1 lichaam en daar moet je goed voor zorgen. Of dat nou met of zonder hulpmiddel is: dat maakt geen bal uit. Accepteer wat is. Mocht je zelf nog met een struggle zitten omtrent de aanschaf van een hulpmiddel of zelf een beperking hebben en daar moeilijk over kan praten; je mag mij altijd een mailtje sturen om ervaringen uit te wisselen. Dit kan naar: maartje@ikbenopen.nu