Alleenstaande Ouderschap

Het alleenstaande ouderschap , ik ben er inmiddels alweer bijna 6 jaar bekend mee. ik denk dat het ouderschap zelf al een mega rollercoaster is, maar ik heb enorme struggles ervaren wat betreft mijn emoties. Toen mijn dochtertje 10 maanden was gingen haar vader en ik uit elkaar en vond ik voor ons twee een nieuwe woning. we hadden een fijn appartement waar ik me eindelijk thuis voelde.Ik zag aan mijn meisje dat ze de rust weer terugkreeg en mega stappen maakten. Maar ook bij mezelf merkte ik een bepaalde rust.

Hoewel er natuurlijk ook veel verdriet zat,en het vooral zwaar was om haar de weekenden te moeten missen had ik me geen fijnere tijd met haar kunnen wensen. zij en ik, samen ons plekje vinden in de wereld. De eerste 2 jaar dat de weekenden verdeeld werden, heb ik het ontzettend moeilijk gehad. ook mijn vriendschappen veranderde, waardoor ik me erg eenzaam voelde…en ik zat zo in mijn bubbel van verdriet dat ik letterlijk huilend op de bank de uren weg zag tikken tot mijn meisje weer bij mij zou zijn.

Ik had een gebroken hart, omdat ik Juist niet wilde dat mijn kindje een gebroken gezin zou krijgen en ik dacht dat ik er alles aan had gedaan om te zorgen dat ik de perfecte relatie had voor een fijn gezin. maar een perfecte relatie bestaat niet, en je kunt mensen niet sturen. Wat ik wel kon doen, is voor haar kiezen en zorgen dat ze niet op zou groeien tussen ruziënde ouders.

het loslaten van een gezinsplaatje viel me ontzettend zwaar, het voelde als een grote faal. Maar onze band was sterk en ik genoot van alle mooie momenten, alle kleine mijlpaaltjes maar vooral van het gewoon samen zijn.

na 2 jaar heb ik nieuwe vriendschappen opgebouwd en kon ik steeds vaker leuke dingen inplannen wanneer ik het weekend alleen zou zijn zonder me daar schuldig over te voelen. En afgelopen jaar was het voor het eerst dat ik in de vakantie waarin ze 3 weken niet bij mij was, de tijd voor mezelf met leuke dingen heb kunnen invullen en het besef had dat als zij weg is, mama het ook leuk mag hebben!

nu 6 jaar later, kan ik zeggen dat ik trots ben, op ons. want mijn dochter en ik hebben dit toch maar mooi samen gedaan. Ook al kan het soms ontzettend zwaar zijn omdat alles altijd op mij neer komt.. omdat ik 24/7 aan sta, ik altijd degene ben die uit bed moet wanneer ze s’nachts een nachtmerrie heeft of ziek is en ik deze momenten nooit eens kan zeggen tegen een partner: ‘nu mag jij een keer,blijf ik eens liggen’ ik had het voor geen goud willen missen.

Ze is altijd zo dankbaar wanneer ik haar midden in de nacht troost, ze is altijd zo blij als ik haar van school haal, ze zwaait net zolang tot ze bij de deur is om naar binnen te lopen en haar mooie, vrolijke, glimlach , respectvolle en beleefde gedrag naar anderen toe, haar enthousiasme en vooral de liefde die ze mij geeft, is voor mij de bevestiging dat ik het in mijn eentje toch maar goed gedaan heb.