Mijn angststoornis deel 2

‘zo durfde ik niet meer alleen weg, niet meer alleen thuis te blijven en durfde ik eigenlijk helemaal niks meer.’

Vanaf dat moment kan ik heel weinig herinneren. Ik werd wakker op de uitslaapkamer en mijn moeder was toen alweer bij mij. Ik weet nog dat ik best veel pijn had en daarom ook pijnstillers kreeg. Mijn herinnering gaat eigenlijk pas weer verder op de kinderafdeling op de zaal. 

Ik ga hier deze column ook bij afsluiten, volgende maand lees je meer over na de operatie en waar mijn trauma begonnen is.

In mijn column van januari schreef ik dat mijn herinnering verder gaat nadat ik weer op de kinderafdeling  op de zaal lag. Ik was nog erg moe van de narcose en heb overdag veel geslapen. Ik had na de operatie een hoofdverband om gekregen en watjes en verband in mijn oor. S’ avonds kwamen mijn opa en oma nog even langs. Mijn vader en moeder wisselde elkaar af en lieten mij niet alleen. Mijn moeder bleef s’ nachts ook slapen bij mij. Dat vond ik erg fijn! Mijn nacht was onrustig, dat kwam door de narcose en van het vele slapen overdag. Gelukkig hoefde ik maar één nacht te blijven. De arts kwam na het ontbijt even langs voor een controle en om te vertellen dat ik naar huis toe mocht! Mijn hoofdverband werd van mijn hoofd afgehaald en mijn infuus werd verwijderd. 

Vanaf dit stuk begon mijn trauma. Ik ga mijn best doen om alles goed te verwoorden.

Nadat alles verwijderd was wat van mijn lichaam af moest, ging ik samen met mijn moeder even tandenpoetsen in een badkamer. Na het tandenpoetsen keek ik in de spiegel mijn moeder aan die achter mij stond. Ik weet nog dat ik zei,’ mam ik voel mij niet goed’. Daarna draaide ik mij om en werd ik weer wakker in het gangpad van het ziekenhuis op de grond met de verpleging om mij heen. Ik zag wazig mijn tandenborstel en tandpasta op de grond liggen en mijn moeder op afstand. Ik voelde mij enorm zwak. Ik werd in een rolstoel getild en zo terug gebracht naar mijn bed. Daar kreeg ik de horen dat ik was flauwgevallen. Een verpleger gaf mij van die smerige tukkies die ik op moest eten. Haha, ik houd helemaal niet daarvan en heb het met veel tegenzin opgegeten. Achteraf bleek, dat mijn hoofdverband strak om mijn hoofd zat en toen dat verwijderd is ik te snel ben opgestaan. Best logisch te verklaren. Vrij snel daarna mocht ik naar huis toe. Mijn moeder had mij patat van de Macdonalds belooft en die belofte heeft ze waargemaakt. Donderdag en vrijdag ben ik thuisgebleven van school. Ook kreeg ik een hele waslijst mij aan dingen die ik niet mocht doen. Zo mocht ik de eerste drie weken niet fietsen, rennen, koprollen, paardrijden en nog wel een aantal dingen. Ook mocht ik zes weken lang niet zwemmen. Nou hadden we op dat moment schoolzwemmen en daar kwam ik gelukkig een keer onderuit. Dat was dan wel weer een voordeel van alles!

Mijn trauma is in de drie weken na mijn operatie versterkt. Ik moest de eerste drie weken na de operatie wekelijks terug komen voor controles. Wat een hel was dat. Het ging al mis bij de eerste controle. In de wachtkamer kreeg ik heel erg last van paniek, ik raakte overstuur en wou heel graag weg. Maar dat mocht niet, want ik moest echt nog naar de KNO-arts. Toen ik in zijn kamer kwam raakte de paniek steeds groter, weer kreeg ik het gevoel dat ik ging flauwvallen. De arts heeft de stoel in zo’n houding gezet dat ik met mijn benen hoger was dan met mijn hoofd. Hierdoor stroomt het bloed weer naar je hoofd toe en is de kans op flauwvallen kleiner. Elke controle die ik had was verschrikkelijk en vol met paniek. 

Later kreeg ik in de klas het gevoel dat ik weer flauw zou vallen, ik kreeg weer paniek. Gelukkig viel ik ook die keer niet echt flauw. 

Daarna begonnen de angstklachten te komen, zo durfde ik niet meer alleen weg, niet meer alleen thuis te blijven en durfde ik eigenlijk helemaal niks meer. Mijn ouders zijn toen met mij naar de huisarts geweest waar we een doorverwijzing kregen voor een hulpinstantie voor kinderen.

Dit is waar mijn trauma begonnen is, in mijn volgende column wil ik jullie meenemen naar mijn ervaring met mijn eerste therapie.

Liefs,

Merel

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *