ik geloof er in dat wanneer je wel praat het je verder kan helpen.
Waarom is het zo moeilijk om openlijk te spreken over de dingen die je hebt meegemaakt? Omdat we vaak rekening houden met anderen mensen, en omdat we vaak anderen niet willen kwetsen. Openheid is iets wat van kinds af aan al snel word afgeleerd. Mensen houden hun problemen het liefst binnenshuis. Dit krijg je dan ook vaak al op jonge leeftijd mee. Hoe ouder je wordt hoe vaker er word gezegd dat je ergens niet over mag praten. Maar het is juist zo belangrijk.
Ik had pas geleden een mooi gesprek met mama. Ik vertelde haar dat er een onderwerp is waar ik over wil gaan schrijven. Iets wat ik heel belangrijk vind… maar waar ik nu al tegen aanloop dat ik het moeilijk vind om te gaan delen. Ik vind het moeilijk omdat het over iemand gaat die nu zo zijn best doet voor mij en ik diegene niet wil kwetsen… maar tegelijkertijd wel dit onderwerp bespreekbaar wil maken. Het is een stukje uit mijn verleden, maar ik draag het wel nog steeds met me mee. Waarop mama terecht antwoordde: ‘en hier heb jij je drempel gevonden. Dat is juist wat jij wil bereiken met je columns toch? Het is voor jou belangrijk en je kunt er anderen mensen mee helpen. Ga die drempel maar over.’
Het is dus zo moeilijk om over dingen te praten omdat we teveel rekening houden met wat anderen er van zullen vinden. Omdat je bang bent dat mensen anders naar je zullen kijken. Maar misschien ook wel (net als bij mij) omdat iemand heeft gezegd dat je er niet over mag praten. Maar draai het eens om. Wordt het niet eens tijd dat jij wel jouw verhaal gaat doen. Dat jij jouw ervaring mag delen en dat jij jouw gevoel mag uitspreken? En áls het over iemand anders gaat, is het dan niet vaak iemand die jou iets heeft aangedaan? Iemand die in het verleden een keuze heeft gemaakt waar jij zo lang last van hebt gehad juist door er niet over te praten.
Openheid is voor mij zo belangrijk omdat ik weet hoe het is om uit angst jaren niks te durven zeggen, omdat ik het niet mocht. Omdat ik me schaamde over hetgeen ik had meegemaakt. Maar ook omdat ik niet het gevoel had dat het oké was om de minderen en moeilijke kanten te laten zien. En daarom vind ik het zo belangrijk om met jullie nu juist wel mijn verhaal te delen. In de hoop iemand op weg te kunnen helpen om wél te praten.
Ik merkte dat op het moment ik zelf steeds meer openlijk ging vertellen over de dingen die ik heb meegemaakt, het mij niet alleen rust bracht maar ook herkenning bij anderen gaf. En dat bracht veel mooie gesprekken met zich mee. Ik geloof er in dat wanneer je wél praat het je verder kan helpen. Het heeft mij enorm geholpen, en dat gun ik jou ook.
Openheid kan al beginnen bij het aangeven bij vrienden, familieleden of zelfs op de werkvloer, dat je even wat minder goed in je vel zit en daarom een afspraak cancelled. Óf nee zegt tegen een extra werkdag waar ze je zo hard nodig hebben… grenzen aangeven is ook een vorm van openheid. En wanneer je dat doet, en ziet dat er altijd ergens wel een begripvolle reactie tussen zal gaan zitten, de drempel lager wordt om je verhaal te kunnen doen.
Liefs, Fauzy
