‘Dit jaar was een groot omslagpunt. Een omslagpunt in mijn eigen herstel en wil om te leven.
Een jaar dat ik vier, herdenk en met vreugde afsluit.’
In je leven ben je voor jezelf een raadsel, maar na je dood weet iedereen opeens heel goed hoe je was – hadden ze je het maar eerder verteld.
- Remco Campert
Ik draag deze column op aan onze collega Marloes die wij helaas hebben verloren op vrijdag 26 november.
Deze column zou gaan over rouw, verlies en herdenking. Het voelt niet goed hierover te schrijven en Marloes niet als eerste te benoemen, want zij was een lieve, fijne collega met wie ik veel ervaringen heb mogen uitwisselen en daarnaast een waardevolle bijdrage voor ikbenOpen.
Dit is niet het enige jaar dat ik veel mensen heb verloren. Lang heeft de dood ook mij gefascineerd. Na mijn vaders vermissing in 2013 en zijn definitieve overlijden in 2014 door suïcide vroeg ik me af waarom hij ons verlaten heeft? Waarom heeft hij mij op het vliegtuig naar China gezet, afscheid genomen en is hij twee dagen later verdwenen? Ik besef me dat ook ik een groot deel van mijn leven al dans met de dood door mijn eetstoornis, mijn aanhoudende depressie en later mijn grote terugval in 2016 waarbij ik ook actief suïcidaal werd. In juli was mijn laatste terugval waarbij ik door het oog van de naald gekropen ben.
In mijn leven heb ik helaas meerdere jonge, talentvolle en veelbelovende mensen zien sterven aan anorexia of door een geslaagde suïcide poging. Een ambulance of geüniformeerd agent is voor mij geen veilig gezicht maar een nare herinnering. Dit jaar was echter een groot omslagpunt. Een omslagpunt in mijn eigen herstel en wil om te leven. Een jaar dat ik vier, herdenk en met vreugde afsluit. Een jaar waarbij ik 1 persoon in het bijzonder herinner. Een nationaal persoon die we allemaal verloren zijn.
Zijn levensmotto was: “On bended knee is no way to be free”
Peter R. de Vries, de man die ik ontmoet heb toen mijn vader vermist was. Die mij geholpen heeft tijdens mijn studie toen ik een burgerinitiatief opgezet heb voor een wetswijziging en de man die stierf tijdens mijn laatste opname. Zijn motto: “Op gebogen knie, is geen manier om vrij te zijn.” Kan op vele manieren geïnterpreteerd worden. (Pers)vrijheid, mensenrechten en politiek. Maar voor mij persoonlijk is mentale vrijheid het grootste goed! Niemand kan mijn geest opsluiten, die is vrij.
De mensen die ik verloren heb kende in het echte leven vaak geen vrijheid. Sommige wachten al jarenlang op hulp. We horen veel in het nieuws dat code zwart dreigt in de ziekenhuizen, maar code zwart is al jaren gaande in de Geestelijke Gezondheidszorg. Persoonlijk heb ik 1,5 jaar op een wachtlijst gestaan voor ik ergens terecht kon of werd ik in een psychose met mijn koffers op straat gezet. Vriendinnen met anorexia werden in een hospice gelegd, uitbehandeld. De GGZ zit aan zijn tax. “On bended knee, is no way to be free.”
Al deze lieve sterretjes zijn vrij en hoeveel pijn en verdriet dit mij ook doet met #ikbenOpen wil ik mij ervoor inzetten de zorg te verbeteren, een overbruggingsplek te bieden waar mensen herkenning en erkenning kunnen vinden. En uiteindelijk met zorgverleners, de regering en verzekeraars in contact komen hoe we code zwart in de GGZ weer naar code groen kunnen brengen.
In de tussentijd: Hoe herdenk jij je geliefden dit nieuwjaar? Zijn ze dichtbij in je hart? Rouwen mag!
Praten over rouw? www.pratenoververlies.nl
Chat 7 dagen per week anoniem over verlies met een vrijwilliger.