mijn kindertijd

Als je op gesprek gaat bij een psycholoog krijg je al snel de vraag: Hoe was je jeugd? Een lastige vraag om meerdere redenen…

Je herinneringen aan je kindertijd zijn selectief. Vaak herinner je je hetgeen wat het meeste indruk heeft gemaakt. Heb je 20 goede en mooie dagen gehad en 1 slechte is de kans groot dat je die ene slechte onthoud. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je die ene slechte dag moet vergeten als daar dingen gebeuren die de wet overtreden ofwel zo’n indruk op jou gemaakt hebben dat je er tot op heden last van hebt! Maar vaak betekent het wel dat we het mooie te makkelijk opzij schuiven. 

Een andere reden waarom het voor veel mensen moeilijk is om een open gesprek te voeren over onze kindertijd is omdat we onze ouders vaak in bescherming willen nemen. We zijn loyaal naar onze ouders toe en we willen ze niet kwetsen. Een kind opvoeden is voor iedere jongvolwassene een totaal nieuwe stap in zijn/haar leven. Fouten maken horen daarbij en dat kan een stempel achterlaten. Maar wij, jongvolwassenen, zijn niet de enige omgevingsfactoren die een kind maken of breken. Kinderen gaan naar school, komen bij vriendjes of vriendinnetjes thuis en gaan misschien naar de kerk of sportclub. Op zoveel plekken kan er wat gebeuren en fout gaan.

Als mij word gevraag hoe mijn jeugd was antwoord ik vaak dat ik tot mijn zesde een hele fijne jeugd heb gehad.

Een vader, moeder en een grote stoere rottweiler met de naam Scar. Waardoor niemand meer de tuin in durfde te komen, maar dat is bijzaak. 

Daarna gingen mijn ouders scheiden en werd mijn leven complexer. Ik moest wennen aan de nieuwe partners van mijn ouders, twee huishoudens met verschillende regels, weer een nieuwe basisschool waar ik niet goed integreerde. Dit alles bij elkaar maakte me verdrietig en zorgde er tegelijk voor dat ik heel snel volwassen werd.

Naast mijn eigen verdriet zag ik namelijk ook dat mijn moeder verdrietig was om de scheiding en wilde ik voor haar zorgen. Ik wilde iedereen weer vrolijk maken, heel stiekem geloofde ik dat als ik me goed zou gedragen ik alles weer kon terugdraaien! Dat ik mijn ouders weer bij elkaar kon brengen. Dat ik weer naar mijn oude school kon gaan en dat alles goed zou komen. 

Een ingrijpende keus voor een volwassene heeft ook hele ingrijpende gevolgen voor het leven van het kind. Ondanks het verdriet, de pijn en de onzekerheid van de ouder zelf is het goed om in het gezin open gesprekken te blijven voeren, hoe gesloten je zoon of dochter ook is, wat de nieuwe situatie met het kind doet om te zorgen dat iedereen mentaal gezond blijft. Noem het mentale gezondheidsdagen en ga wat leuks doen moet elkaar.

Jullie zijn het waard!