‘waar deze gevoelens vandaan kwamen deelde ik niet en begreep ik zelf niet eens meer’
Gek is het niet? Het is weer november en nog altijd krijg ik vreemde kriebels in mijn buik die me terug doen denken aan mijn kindertijd. Sinterklaas was by far mijn favoriete feest van het jaar en ik geloofde dan ook vol overtuiging in de goedheiligman. Als ik terugdenk aan deze leeftijdsfase heb ik ook enkel goede herinneringen. Alles thuis was koek en ei. Mijn ouders gelukkig getrouwd, mijn moeder thuis om voor mij te zorgen en financieel hadden we het goed. Een modelgezin.
Hoe je leven totaal kan veranderen…
Op het moment dat Sinterklaas uit mijn leven verdween, verdwenen alle sprookjes uit mijn leven. De liefde tussen mijn vader en moeder spatte uiteen en heel mijn leven werd een stuk minder rooskleurig. Ik vind het moeilijk hierover te schrijven want hoewel de titel heel sensatie belust klinkt is deze column dat niet. In je kindertijd bouw je een loyaliteit op naar je ouders en als die niet alles zien, niet alles horen en je daarom niet kunnen beschermen is dat moeilijk. Kinderen beschermen tegen misbruik klinkt zo simpel, je houdt ze veilig, in je eigen milieu maar zo simpel ligt het niet. Als je kinderen opgroeien en er is geen veilige hechting, om welke reden dan ook, dan stopt de communicatie. Toen ik 12 was deelde ik nauwelijks meer wat echt belangrijk voor mij was met mijn ouders. Ik was absoluut een puber en gooide met de deur als ik boos was. Ik huilde als ik me onbegrepen voelde. Maar waar deze gevoelens vandaan kwamen deelde ik niet en begreep ik zelf niet eens meer.
Het ondenkbare was gebeurd. Tot op de dag van vandaag vind ik dit moeilijk om uit te spreken en doodeng om te schrijven. Maar ik wil er ook niet langer een geheim van maken. Ik voel me vies, ik schaam me en ik ben bang als ik dit openbaar maak niemand me ooit nog als partner wilt. Maar als dat zo is dan is dat zo, het is onderdeel van wie ik ben. Wat ik wil delen is dit: Als 12 jarige begon ik mezelf te beschadigen, ik kreeg ondraaglijke hoofdpijn en ik rommelde met eten. Een plotselinge gedragsverandering die niemand kon verklaren. De maatschappelijk werkster waarschuwde voor gevoeligheid voor loverboys maar niemand waarschuwde dat ik misschien al slachtoffer was geworden van misbruik. Niemand vroeg ernaar. Er werden enkel diagnoses geplakt: Van depressie tot persoonlijkheidsstoornissen.
Pas op mijn 16de was er een kinderarts die durfde te vragen of iemand mij had aangeraakt op een manier die ik niet wilde? Zij sneedt een wond open die jarenlang op een knullige manier dichtgehecht was. Als ik daar nu als volwassene op terugkijk denk ik jeetje, ik was pas 16 maar voelde me zo volwassen omdat ik gedwongen was op te groeien en iets mee te dragen wat enkel een volwassen iemand aan kon. Nu draag ik de last van een kind in me die er nooit heeft mogen zijn.
Ik neem het niemand kwalijk, er zijn geen verwijten. Maar lieve ouders, onderwijzers en maatschappelijk werkers. Zie je een plotselinge gedragsverandering bij jullie jonge kinderen? Zijn ze gesloten? Wees niet bang de vraag te stellen & wacht niet af tot ze er “vanzelf” mee komen. Een simpel: Heeft iemand iets gedaan wat jij niet prettig vondt? is voldoende!
En voor alle slachtoffers: Neem jezelf serieus!
– Geen ja = een NEE!
– 1 NEE = genoeg!
Zoek hulp bij Slachtofferhulp Nederland, centrum seksueel geweld of als je aangifte wilt doen neem dan contact op met de plaatselijke politie via 0900-8844.
Liefs,
Inger