kindermishandeling

Deze week staat in het teken van ‘de week tegen Kindermishandeling’. De afgelopen maanden heb ik geschreven over de huiselijke geweld situatie waar we als gezin zijnde jaren in geleefd hebben. Vandaag sluit ik deze reeks columns af. Dit betekend niet dat mijn missie hier stopt. 

Kindermishandeling, een kwetsbaar en moeilijk onderwerp. vaak is het niet zichtbaar, dat wil niet zeggen dat het er niet is. Kindermishandeling is een groot begrip, maar er zijn verschillende vormen van kindermishandeling.

Hij kwam in ons huis, maar maakte het zijn domein.

Na de scheiding van papa en mama was ik blij dat hij bij ons kwam wonen. ik wachtte hem enthousiast op met een ‘welkom thuis’ tekening.In het begin was het leuk.Dus op het moment dat ik blij vertelde dat hij bij ons kwam wonen,en een ander kind tegen mij zei: ‘ik was altijd bang van hem en verstopte me onder de tafel wanneer hij binnenkwam´  verdedigde ik hem direct! hij was juist heel leuk en grappig, daar hoef je toch niet bang voor te zijn? ..Achteraf gezien was dit het eerste signaal. Want eerst kwam hij bij ons op bezoek, nu woonde hij bij ons in huis, en na een tijdje voelde ik die angst dagelijks. Zodra hij thuis kwam, was de spanning direct voelbaar.

Ik was altijd alert, want je wist nooit wat er te gebeuren stond.Wanneer hij het ergens niet mee eens was, liet hij dat dan ook altijd groots merken.Zo werden er vaak deuren ingestampt, spullen door de kamer gesmeten, kwam hij met zijn vuist op je afgelopen, of liep hij stampvoetend de trap op naar boven wanneer hij zijn zin niet kreeg. het maakt niet uit waar het over ging, het moest altijd gaan zoals hij het wou.

als mama overdags weg moest en voor ons een kinderprogramma opzetten, was ze de straat nog niet eens uit en dan zei hij al: ‘zo, en nou geef die afstandsbediening maar eens hier’ en zette vervolgens zijn programma’s op wat vaak bestond uit gewelddadige films, dus gingen wij maar naar boven. lekker ontspannen onder de douche was er ook niet bij, wanneer we er net onder stonden werd er al binnen 5 minuten op de deur gebonkt en schreeuwde hij dat we eronder uit moesten komen.

soms kon het ook wel eens gezellig zijn, dit was bijv. met de barbeque, dan was het ook echt heel gezellig.. tot het eten op was, dan begon de ellende weer.  op de momentjes dat het gezellig was voelde ik me meteen schuldig dat ik vervelend over hem had gedacht. totdat de situatie al snel weer omsloeg.en dat is heel moeilijk uit te leggen. want je wil zo graag dat het leuk is en hoopt dat het zo blijft, maar dat is niet zo. je kunt niet begrijpen hoe het ene moment echt heel erg leuk kan zijn , en 5 minuten later het weer heel vervelend is. Je kunt je misschien voorstellen dat dit als kind zijnde ontzettend verwarrend is.

ik werd vaak gekleineerd, uitgelachen,uitgescholden of werd van de een op de andere dag weken lang compleet genegeerd. Mijn eigenwaarde, zelfvertrouwen en veilige gevoel waren allemaal al snel verdwenen.Wanneer ik in zijn ogen iets verkeerds had gedaan en mama boven was, ging hij altijd ook nog eens bij haar klagen.. extra hard, zodat ik het kon horen en als mama het dan voor mij opnam, kreeg ik van hem de schuld dat ik tussen hun in stond. terwijl hij juist degene was die tussen ons in kwam staan. 

Mijn zus en kleinste broertje werden vooral hardhandig aangepakt. zo is mijn broertje van baby af aan al mishandeld. Een van de dingen die me het meeste is bijgebleven is hoe hij mijn broertje regelmatig bij allebei zijn bovenarmpjes hardhandig vastpakte, waardoor zijn armpjes altijd wel onder de blauwe plekken zaten. hij schreeuwde dan in zijn gezichtje. ook heb ik gezien dat hij hem toen hij pas 3 jaar was zo hard sloeg dat er op zijn rugje een rode handafdruk zat… Op zijn rug, dus voor de buitenwereld niet zichtbaar.

Hij leerde mijn broertje al vroeg zijn middelvinger opsteken en leerde hem mama uitschelden. waardoor mijn broertje keihard begon te huilen. En  wanneer hij zijn geweer uit de gangkast haalde en in de woonkamer aan het schoonmaken was, liet hij mijn kleine broertje naast hem met de kogels spelen.

Mijn zus werd aan haar haren door de woonkamer gesleurd via de trap naar boven, waarna hij een pluk haar in zijn handen had. 

en mijn oudste broertje (met beperking) kreeg altijd gemene opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd, en verder werd hij compleet genegeerd.

wij leefden een geïsoleerd bestaan en kwamen bijna nergens meer en niemand kwam nog bij ons. Door zijn toedoen is mijn zus is op haar 14e al door BJZ uit huis geplaatst, ik ben op mijn 18e uit huis gegaan.. beide wilden we niet bij mama weg maar wel uit de situatie. daardoor voelde ik me enorm schuldig omdat ik mama en mijn broertjes wel achterliet in die situatie, mijn zus had precies hetzelfde gevoel toen zij wegging. uiteindelijk zijn we er allemaal weg, behalve hij, want hij woont nog steeds in ons huis.

dit is een kleine greep uit wat ik allemaal gezien heb, maar er is ook heel veel gebeurt waar ik niet bij was.

hoe het er voor de buitenwereld uit ziet of hoe het werkelijk is, is een wereld van verschil. het is moeilijk te begrijpen dat  iemand die zich zo mooi voor heeft gedaan een totaal ander persoon blijkt te zijn achter de voordeur. mensen geloven wat ze zien, maar mishandeling is niet altijd zichtbaar.

Hij heeft altijd ontkent dat hij ons mishandeld heeft, maar dat heeft hij wel gedaan.

Wanneer je als kind zijnde in een situatie leeft die niet veilig is, moet je er toch van op aankunnen dat iemand het voor je opneemt..  Aan alle kanten, zowel familieleden die wel een beetje op de hoogte waren, als hulpverleners is daar zwaar tekort aangedaan. De enige die ons beschermde, vaak met gevaar voor eigen leven, was mama. Maar ook zij kon niet meer doen dan ze al deed.

Wanneer hulpverleners weigeren met de kinderen te praten, of politie signalen niet oppakken, maar wel zijn verhalen geloven, wie beschermt je dan nog? zoals ik eerder al gezegd heb: kinderen moeten meer gezien en gehoord worden.

Ik hoop dan ook oprecht dat het delen van mijn columns een opzet is geweest om verandering te kunnen gaan brengen in de gang van zaken hoe ze nu zijn. er zijn op dit moment protocollen, waar doorverwezen wordt naar instanties. maar die instanties sluiten niet aan bij wat een kind nodig heeft. daar moet verandering in gaan komen.

het is heel fijn dat er instanties zijn… maar mijn ervaring is dat je niet altijd in staat of in de gelegenheid bent om te kunnen bellen of om hulp te vragen. Op het moment dat het gevaarlijk is ,kun je niks. Zeker niet als kind zijnde tegenover een ouder, groter, sterker en agressief  persoon. Maar ook als je alleen of niet thuis bent, durf je het niet, want de angst is altijd aanwezig. En daarom is het zo belangrijk dat de omgeving, scholen en hulpverleners signalen sneller oppakken en er iets mee doen!  En luistert naar wat het kind vertelt, ongeacht de leeftijd..  want nu geldt de regel vanaf 14 jaar heb je pas recht van spreken.

als kind ben je niet geholpen om uit huis geplaatst te worden, weg van je oude vertrouwde omgeving. Er is een instantie die veilig thuis heet, zorg dan ook dat het thuis veilig is, zorg dat het gevaar uit huis gaat, niet het kind!