‘ praten over wat ik van binnen echt voel heb ik als kind nooit geleerd.’
Het is ergens in maart 2018 en ik heb afgesproken met een aantal vriendinnen. Ik loop naar binnen en in de kamer klinkt een hoop gelach. Het liefste draai ik me om en ga ik weer naar huis, maar er is iets wat ik iemand moet geven. Ik zoek naar het juiste moment, maar lijk die niet te vinden. Tussen neus en lippen door geef ik één van mijn vriendinnen een brief in een gouden enveloppe dicht geplakt met een sticker waarop staat ‘made with love’. Uit angst dat ze de brief gelijk gaat lezen benadruk ik extra dat ze pas na ons uitje de enveloppe mag openmaken. Gedurende die week deel ik verschillende enveloppe uit. Een aantal persoonlijk en sommige laat op de avond als het donker is door de brievenbus.
Het is typisch iets voor mij om te communiceren via een omweg en het mooi te verpakken, want praten over wat ik van binnen echt voel heb ik als kind nooit geleerd. Heel eerlijk weet ik vaak ook niet hoe ik me voel, omdat ik door mijn complexe PTSS mijn gevoelens vermijdt. Toch kon ik niets anders dan mijn naaste familie en vrienden die enveloppe geven. Waar ik daarvoor nog mijn best deed het perfecte plaatje te realiseren zat ik nu opeens thuis met een zware depressie. Compleet gebroken, uitgeput en vechtend tegen Intens sombere gedachten.
Wat ik precies in de brief heb geschreven weet ik niet meer. Wel weet ik nog deze twee zinnen heel duidelijk te herinneren. “Het gaat niet goed met mij en dan bedoel ik ook echt niet goed. Het gaat eigenlijk zo slecht dat ik twijfel of ik nog wel wil blijven leven”. Als ik hieraan terugdenk krijg ik opnieuw tranen in mijn ogen, want ik sprak nooit over de negatieve wervelwind die continu waait door mijn hoofd. Maar mijn ‘het gaat goed masker’ was gebroken en ik kon niets anders dan voor mijn gevoel kruipen door het stof. Schaamde me diep dat mij dit was overkomen en dat het beeld wat mensen van mij hadden in rook op zou gaan.
Ik hoor mijn telefoon overgaan en meldingen binnenkomen, maar durfde niet te kijken uit angst en schaamte. Wat het kantelpunt is geweest kan ik me niet herinneren, maar ik ben de berichten gaan lezen. Natuurlijk was iedereen enorm geschrokken, maar waar ik uiting van kritiek werd ik door de lieve woorden en steun overvallen. Het voelde alsof er een vangnet ontstond waar ik op terug kon vallen als het allemaal even te zwaar was.
Dit was mijn eerste ervaring met openheid over mentale gezondheid en mijn gevecht met psychische klachten. Door mijn depressie en het breken van mijn ‘het gaat goed masker’ was ik ervan overtuigd dat mijn wereld zou vergaan. Dat de scherven niet meer te lijmen waren en ik mijn plek binnen deze maatschappij had verloren.
Nu weet ik dat door openheid voor mij de wereld juist weer is opengegaan. Door mezelf uit te spreken gaf ik familie en vrienden de kans mij te steunen en heb ik van hulpverleners intensieve therapie gehad. In 2019 overwon ik mijn depressie en vond ik in #ikbenOpen weer mijn geluk, zingeving en zelfwaardering terug. Ik weet als geen ander dat we openheid niet moeten “verromantiseren”, maar ik gun iedereen de ervaring dat openheid kan bijdrage aan een mentaal gezonder leven. Dat de schaamte die we vaak voelen niet terecht is. Ik hoop dat je net als mij jouw weg kan vinden om jouw verhaal te delen met of zonder gouden enveloppe.
Liefs Leonie