geschreven door Waldemar
‘ Acceptatie is invulling geven aan het grijze gebied tussen dromen en realiteit.’
Wakker worden
Dat is denk ik de beste omschrijving voor die middag in Juni. Ik werd wakker uit een hele lange droom, helder genoeg om uit te spreken wat ik voelde; ik kan niet meer. Mijn bewustzijn doelde op de lockdown, het thuiswerken en het ontbreken van contact met mijn leerlingen, maar onderbewust ging er een deurtje open. Wat ik al maandenlang verbloemde als stress van het COVID-bestaan, was eigenlijk de laatste wagon van een trein die al een tijd geleden het ravijn in stortte. De bodem die ik die dag geraakt heb, was al een poosje in zicht. Via een telefoontje kwam ik bij de GGZ-crisisdienst terecht, waar twee intensieve maanden van dagelijkse gesprekken begonnen. Van de eerste gesprekken weet ik weinig meer, omdat die in een waas van emotie voorbijgingen.
Die emoties hadden zich over de jaren opgebouwd, verbloemd door ontkenning, verdoving en wegkijken. Opgroeien met ADHD is achteraf gezien best een uitdaging geweest. Bepaalde ervaringen, vaak in sociale context, vormen hoe je in de toekomst met soortgelijke situaties omgaat. Als je als kind hoort dat je ‘niet normaal doet’, baseer je een zelfbeeld op de aanname dat jij het probleem bent. Dus werd mijn motto; zelf het hardst lachen, dan hoor je de rest niet. Ik was ‘de clown’, kon mijn energie kwijt in sporten en had genoeg afleiding van emoties en onrust. Alles was net voldoende in balans. Tot ik in 2017 te horen kreeg dat ik Ziekte van Bechterew heb, reuma aan de onderrug. Een progressieve ziekte die niet te genezen is. Dit was de wagon die de hele trein van het spoor af trok.
Chronische pijn, deels afgekeurd, niet meer voetballen; het valt in het niets bij je eigen zoontje niet op kunnen tillen, dat voel je tot het diepst van je ziel. Ik kon – en kan – de ziekte niet accepteren. Acceptatie is invulling geven aan het grijze gebied tussen dromen en realiteit. En dan gaat je realiteit ineens door de afvoer, waardoor je verder bij de dromen vandaan bent dan je ooit hebt ervaren. Deze realisatie, de machteloosheid, alle verdriet ging verscholen achter woede, vrat mij de afgelopen jaren op. Door eindeloos proberen was ik klaar om op te geven, klaar om te accepteren dat ik nooit antwoord zou krijgen op de vraag ‘Waarom lukt het niet?’.
Het antwoord op deze vraag blijkt Borderline persoonlijkheidsstoornis te zijn. In augustus kwam ik terecht bij mijn oude hoofdbehandelaar en hij was de eerste die de puzzel compleet maakte. Eindelijk was er een naam voor de emoties, de sociale hindernissen, het storende gedrag, de neiging tot zelfdestructie, de chaos in mijn hoofd en de donkere gedachten die er schuilgaan. Noem het een labeltje, voor mij is het een antwoord op de vraag die altijd centraal stond; waarom? Als ik kijk naar alle gecrashte treinstellen in het dal beneden bij, zie ik dat de puzzel – hoe lelijk, donker en uitdagend die ook is – nu compleet is.
Het traject voor mij zal nog een paar jaar duren. Hoe en waar het gaat eindigen, weet ik niet. Wel weet ik dat ik graag open wil zijn over Borderline in mijn dagelijks leven. Ik denk niet graag in stigma’s of taboes, maar er over praten blijft voor heel veel mensen lastig. Daarin wil ik graag een voorbeeld zijn; praat erover, al is het maar met één persoon. Ook hoop ik eerlijk te zijn over hoe zwaar de strijd soms kan zijn, zeker als de motivatie en energie op zijn.
