‘Ik praat graag over mijn psychische kwetsbaarheid, maar stuit in het dagelijkse leven op veel onbegrip en ongenoegen’
Ik ben Sebastiaan, 39 jaar oud en zelf een hele trotse vader. Nu weten jullie nog niet wie ik ben, wat ik in mijn complexe leven heb meegemaakt en waardoor ik zo gedreven ben om het bespreekbaar maken van psychische klachten te normaliseren. Laat ik daar dus maar eens mee beginnen.
De relatie met mijn vader is al mijn hele leven uiterst moeizaam en ontwricht. Waarom is me nooit duidelijk geworden. Voornamelijk enorm veel verbale agressie van hem op mij gericht, heeft me altijd erg aangegrepen. Ik heb op zich een redelijke jeugd gehad, al mocht ik nooit vrienden thuis ontvangen en kon ik thuis nooit over gevoelens praten. Wel nam mijn moeder me iedere woensdag mee naar een pretpark.
Vanaf ongeveer mijn 15e begon ik voor het eerst last te krijgen van depressies. Deze waren op dat moment nog redelijk te behappen. Ik kreeg gesprekken met de huisarts, (op dat moment bestonden er nog geen laagdrempelige praktijkondersteuners (POH-GGZ) en in een later stadium kreeg ik antidepressiva voorgeschreven. Destijds herstelde ik nog redelijk goed van deze lichte depressies. Mijn depressies werden echter steeds zwaarder en/of ernstiger.
Pas vele jaren later en na een hoop nieuwe traumatische ervaringen, waar ik graag later meer over vertel, verzocht ik de huisarts zelf, om een doorverwijzing naar een ziekenhuis psychiater. Daar kreeg ik uiteindelijk de diagnose; “recidiverende depressieve stoornis, met comorbide PTSS“. Ik kreeg een scala aan antidepressiva van de psychiater, maar de depressies bleven steeds heftiger terugkomen, waarschijnlijk door de combinatie met mijn PTSS. Ik had heel veel last van bijwerkingen door de antidepressiva.
In het ziekenhuis werd geen traumabehandeling meer aangeboden. Begin 2019, ben ik door de huisarts naar de crisisdienst verwezen. Een zestal weken kreeg ik, (ter voorkoming van een opname) Intensive Home Treatment (IHT) aangeboden door de GGZ.
De doorverwijzing naar gespecialiseerde GGZ verliep uiterst moeizaam. Ik kreeg steeds vaker last van (ernstige) suïcidaliteit en ben in de zomer van 2020 een ruime maand opgenomen geweest op de PAAZ afdeling. Ik kreeg zware slaap- en kalmeringsmiddelen en een ander antidepressivum, waar ik mezelf steeds slechter door ging voelen. Drie dagen na ontslag van de PAAZ werd ik wakker in een grote plas bloed. Omdat ik voor mijn gevoel al wist waardoor deze insulten werden veroorzaakt, weigerde ik anti-epileptica te gaan slikken. Later is er door een academisch ziekenhuis (second opinion) vastgesteld dat ik een aantal insulten heb gehad, welke inderdaad direct veroorzaakt en geprovoceerd zijn door de voorgeschreven antidepressiva. En ik dus onterecht door het algemene ziekenhuis de diagnose epilepsie had gekregen. Eindelijk een meevaller….
Graag zou ik jullie een verdere inkijk geven in mijn verleden en doorgemaakte trauma’s.
Ik praat graag over mijn psychische kwetsbaarheid, maar stuit in het dagelijkse leven op veel onbegrip en ongenoegen, daarom is een kentering essentieel. Alleen samen kunnen we hiervoor zorgen. Door onder andere, het schrijven van deze column en het samen met elkaar in de prettige Clubhouse sessies over psychische gezondheid te praten, hoop ik dat mijn bijdrage(n) ook voor jullie wezenlijk kunnen zijn. Juist samen kunnen we misschien voor een kentering gaan zorgen. Daarvoor ben ik jullie van #ikbenOpen in het algemeen en Fauzy in het bijzonder erg dankbaar!
Graag wil ik mij daarom blijven inzetten voor #ikbenOpen. Juist om van het stigma met betrekking tot psychische kwetsbaarheid af te komen, maar ook mijn verdere verhaal te kunnen delen en hopelijk mensen hiermee op een bepaalde manier te kunnen steunen.
Daarom sluit ik af met; samen praten is belangrijk, jullie zijn niet alleen! Herkennen jullie dit ook?
Sebastiaan
Blijf openhartig of je problemen praten Sebastiaan! Ik denk dat veel mensen een voorbeeld aan jou kunnen nemen. Groet VX
Aangenaam kennismaken, Sebastiaan.