‘Wat ik de afgelopen weken heb geleerd is dat je nooit een beslissing moet maken uit wanhoop, angst of druk van buitenaf. ‘
Dit zou een column worden waarin ik voor een jaar afscheid zou nemen van #ikbenOpen. Een organisatie waarin ik vrienden heb gemaakt, weer met 1 been binnen de maatschappij sta en me nuttig voel. Waar mijn jarenlange ervaringen binnen de hulpverlening en de “foute bedrading” in mijn hoofd niet voor niets geweest leken te zijn. Ik zou namelijk voor een jaar in opname gaan. En opname die me maandenlang werd geadviseerd maar die ik heb afgehouden ondanks de vele crisissen die ik thuis ervaarde na mijn ontslag van een twee jaar durende gedwongen/gesloten opname. Afgehouden om meerdere redenen, weloverwogen redenen.
– Ik ben al zo lang en vaak opgenomen geweest in mijn leven en het heeft mij overduidelijk niet beter gemaakt. Sterker, de korte periode in mijn leven dat ik vol in het leven stond heeft me destijds echt goed gedaan hoe moeilijk het ook was om vol te houden.
– Deze opname zou puur en alleen bestaan uit groepstherapie. Zelfs de evaluaties en het reflecteren op je eigen gedrag en denkpatronen doe je met de groep. Ik ga daar heel slecht op. Ik ben super hooggevoelig en elke emotie, spanning, geluid of zelfs het weer dat verandert voel ik aankomen. Ik zuig dat op als een spons. Op dit moment heb ik nog moeite met mijn eigen emoties op tijd herkennen en crisis situaties voorkomen. Als andermans emoties daaroverheen komen dan weet ik simpelweg niet hoe ik verantwoordelijkheid voor mezelf moet nemen.
– Er werd daar juist volledige verantwoordelijkheid verwacht. Doordat er geen verpleging was werd je aangewezen op jezelf en de groep en door wat ik hierboven aangeef is dat voor mij juist heel ongezond.
– Als laatste werden er concessies van mij gevraagd, best wat in 1x. Zo moest ik mijn eetstoornis een stuk verder onder controle hebben dan ik die nu heb om mee te draaien op het niveau van de groep, social media was niet toegestaan terwijl ik openheid juist belangrijk vind en het moeilijkste: ik moest #ikbenOpen opgeven tijdens mijn behandeling.
Uiteraard waren er ook pro’s die me ertoe deden besluiten er wel voor te gaan. Achteraf kwamen deze echter voort uit een schuldgevoel naar mijn familie die zich zorgen maken. Dit neem ik hen niet kwalijk want iemand die lang worstelt met haar psychische gezondheid is niet niks!
Daarnaast bleef de beloofde poliklinische behandeling al een halfjaar uit terwijl in de kliniek wel al mijn trauma’s waren blootgelegd. Dit leidde mede tot de vele crisissen en ik was wanhopig, bang voor weer een gedwongen opname of het andere uiterste, geen behandeling.
Wat ik de afgelopen weken heb geleerd is dat je nooit een beslissing moet maken uit wanhoop, angst of omdat je druk van buitenaf voelt. Ja, het is verschrikkelijk als je al maanden of zelfs jaren zonder hulp zit of op de juiste hulp wacht. Maar dat betekent niet dat je met minder genoegen moet nemen. Je doet jezelf daarmee tekort en uiteindelijk zal dat voor jezelf en je omgeving verkeerd uitpakken en ben je verder van huis.
Hulp op maat bestaat, alleen soms is het een hele lange zoektocht en duurt het ook lang voor alle puzzelstukjes hun weg vinden.
Ik mag toch poli-klinisch verder met een traumabehandeling. Iets wat niemand een paar weken geleden voor mogelijk hield. Onder thuisbegeleiding van een FACT en een woonbegeleiding team. Dit betekent ook dat ik geen afscheid van jullie neem en blijf schrijven, op TikTok te zien blijf en op al het andere leuks dat we doen.
Heb je vragen? wil je de handdoek in de ring gooien…? Je mag me altijd mailen.
Maar geef de moed alsjeblieft niet op.
Liefs,
Inger