‘Vaak wordt gezegd als je iets verteld en deelt over je verleden dat je jezelf kwetsbaar opstelt. Mijn visie is juist dat het enorm krachtig is als je jezelf openstelt’
Voor mijn zesde levensjaar kreeg ik te maken met geweld.
In eerste instantie was de mishandeling vanuit mijn vader naar mijn moeder gericht. Dit monde zich uit in een gewelddadig moment waarop onze moeder, ( die van mijn zusje en mijzelf) door de politie uit huis werd gehaald voor onze ogen. Mijn zusje en ik bleven achter bij onze vader omdat onze moeder psychisch ons niet kon hebben. Al snel richtte het geweld zich op ons met name op mijn zusje, ik was 6 en zij 5. Met alles wat ik in me had heb ik haar geprobeerd te beschermen en waren we op elkaar aangewezen. Toen op school duidelijk werd dat er iets niet klopte en de blauwe plekken vragen op riepen, werd jeugdzorg ingeschakeld. Mijn zusje werd snel daarna uit huis geplaatst naar een pleeggezin, aan mij de schone taak als broer van 6 om haar dit te vertellen. Ik hoorde het de avond van te voren terwijl we de dag erna een Carnavalsfeest hadden op school, dit deed ik na afloop hiervan.
Toen mijn zusje weg was werd ik ( logisch genoeg) opstandig en verzette ik me tegen mijn vader met alle gevolgen van dien. Daardoor was het na een jaar voor mij ook tijd om uit huis geplaatst te worden. Ik werd ondergebracht in een tehuis, waar ik me mede door mijn gewelddadige tijd thuis goed staande wist te houden. Na 1,5 jaar werd ik geplaatst in een pleeggezin, hier kreeg ik te maken met psychische intimidatie waardoor het laatste restje eigenwaarde wat nog over was aardig de grond in werd getrapt. Door mijn vrienden en groepsgenoten in het tehuis werd me verteld “bijt je vast in je pleeggezin, en als je 18 bent ga je op jezelf wonen om aan jezelf te werken”. Dat is precies wat ik heb gedaan.
Vanaf mijn 18e begon voor mij de lange weg om te bouwen aan mijn nieuwe ik. Ik versleet een aantal psychologen tot ik een inmiddels zeer goede vriend tegen het lijf liep die me enorm geholpen heeft als ook een ervaringsdeskundige. In 2016 begon voor mij het werken aan de zwaarste loodjes, er werd PTSS vastgesteld door mijn psychiater en we zijn een trauma verwerkingsproces gestart door middel van EMDR. Bijna zeven maanden kreeg ik elke week een sessie voor de kiezen. Dit werkte daarna bijna drie jaar door waardoor ik nu op mijn 44ste eindelijk bijna kan zeggen dat ik nu het leven vol overgaven kan leven.
Natuurlijk is dit alles in een notendop verteld en niet in detail, maar het taboe wat heerst op psychische problemen is zo onterecht. Het zorgt er in ieder geval zeker niet voor iemand te stimuleren om te werken aan zichzelf want ja het verleden moet je achter je laten toch…?
Vaak wordt gezegd als je iets verteld en deelt over je verleden dat je jezelf kwetsbaar opstelt. Mijn visie is juist dat het enorm krachtig is als je jezelf openstelt, immers betekent dit vaak dat je herinnerd wordt aan dat wat je pijn heeft gedaan en er is moed voor nodig om jezelf hiermee te confronteren. Ik ben er klaar voor om een ander te helpen om het mooie van het einde van die beroemde tunnel te behalen.
Barry Wouters