‘Â Van een onvoorspelbare situatie thuis fietste ik naar de treiterijen op school, en weer terug.’
Van een dorp naar een stad met stapels vuilniszakken op de stoep.
Het was een grote verandering voor mij. Maar na een aantal weken daar te zijn voelde ik steeds meer de vrijheid en de rust. Ik hoefde niet meer op mijn tenen te lopen, er was geen dreiging meer die thuis wel altijd aanwezig was en ik kon eindelijk mezelf zijn. Op het moment dat ik de nieuwe situatie eindelijk had geaccepteerd, kregen we het bericht dat we daar weg gingen. Er werd ons verteld dat we naar een andere opvang zouden gaan, maar dat ging door allerlei omstandigheden niet door. Zo kwamen we weer terug in ons ouderlijk huis, terug bij hem… Nadat je al die tijd in geheim hebt geleefd, wat mentaal ontzettend veel met je doet en waar je geen begeleiding krijgt, was het voor mij ontzettend moeilijk om hier weer terug te zijn. Je plekje op school terugvinden is dan ook onmogelijk. De kinderen uit mijn klas die te horen hadden gekregen dat we moesten onderduiken, dachten dat ik nooit meer terugkwam. Dat was ze letterlijk verteld. Dat was mij verteld. Zowel de klas als ikzelf waren er dan ook niet op voorbereid dat ik weer terug zou komen. Zonder begeleiding stond ik van de een op de andere dag ineens weer op het schoolplein. Ik kwam terug in een een klas waarvan ik wist dat er pijnlijke grapjes over mij gemaakt waren: ‘Zij hoeft lekker geen huiswerk te maken als ze ondergedoken zit, dat wil ik ook wel.’
De vriendschappen die ik had waren niet meer zoals ze waren. Zij waren allemaal verder gegaan waar mijn leven stilstond. Ik voelde geen verbinding meer en mijn depressie maakte het niet makkelijker.
Ik vluchtte weg in muziek, werd fan van een band die donkere muziek draaide, puur omdat ik me kon vinden in de teksten. Alsof er toch iemand was die mijn gevoel begreep. Iemand die wel in woorden kon brengen, wat ikzelf niet kon. Ik ging me donkerder kleden zoals hen. Terwijl ik het juist niet wilde, viel ik op en kreeg er pesterijen bij.
Van een onvoorspelbare situatie thuis fietste ik naar de treiterijen op school, en weer terug. Het enige kleine stukje vrijheid wat ik nog had was als ik op de fiets zat. Ik was dan helemaal alleen, op mijn fiets, met muziek aan die ik zelf koos, zonder dat iemand daar iets van kon zeggen. Ik weet nog dat we een lange schooldag hadden. Ik keek erg uit naar mijn lievelingsles: Engels. De klas mocht stemmen, Engelse les of een spel. De meerderheid koos natuurlijk voor het spel. En meeste stemmen gelden, dus mijn stem telde weer niet mee. Ik koos er dan ook voor om niet mee te doen. Ik werd verzocht om toch aan te sluiten. Ik durfde eindelijk NEE te zeggen! Maar dat begreep niemand.. ik verstoorde daarmee de les, dus kreeg opmerkingen dat ik niet zo flauw moest doen. Maar het kwam bij mij niet meer binnen. Ik heb mijn spullen gepakt, de stoel tegen de tafel gegooid en ben de klas uitgerend. Ik was er helemaal klaar mee.
Ik stond huilend bij mijn kluisjes mijn spullen in te pakken.. De lerares kwam me achterna gerend, probeerde me nog over te halen terug te komen. Maar Ik was er klaar mee. en dat is ook letterlijk wat ik zei; Ik ben er klaar mee, ik wil niet meer, ik kan niet meer. Ik wilde naar mama. Ondanks dat ik nu ergens begrijp dat die lerares mij toen heeft laten gaan omdat het op dat moment wellicht moeilijk was om mij tegen te houden, had ze mama meteen moeten bellen om mij op te halen niet achteraf nadat ik al vertrokken was. Ze had me met alles tegen moeten houden en mij nooit alleen mogen laten gaan. Ik weet oprecht niet hoe ik thuis ben gekomen. Want….‘ik was er klaar mee’ was niet zomaar een zin die ik ineens uitsprak. Op dat moment zag ik het nut van mijn leven niet meer in, en dat had ik haar ook gezegd. Mijn gevoel stond uit en ik had heel gemakkelijk nooit meer thuis kunnen komen. Na die uitbarsting op school was ik ontzettend bang om weer de eerste keer naar school te gaan. Ik schaamde me kapot, want dit was niks voor mij. Ik was bang dat de pesterijen nog erger werden. Maar, ik kreeg complimentjes van degene die me het hardste uitlachten, en wie me normaal negeerden kwam nu naast me zitten. Ik wist niet wat me overkwam en tot de dag van vandaag ben ik nog steeds benieuwd waar die omslag ineens vandaan kwam.
Is er iets gezegd nadat ik vertrokken was? Hadden ze zelf spijt?
Ik weet het nog steeds niet.
