luisteren naar je lichaam

‘Ik ben ervan overtuigd dat er veel kracht zit in het herkennen van signalen van lichaam en geest.’

Laatst had ik weer zo’n moment dat ik me aan het afvragen was wat ik nou eigenlijk aan het doen was. Niet in de zin dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering vergeten was waar ik op dat exacte moment mee bezig was, maar in algemene zin. Voor mijn gevoel was mijn keuze voor baan, dit vrijwilligerswerk en hobby’s even op losse schroeven komen te staan. “Ben ik hier wel goed genoeg in?”, “Wat als ik nu gewoon, weet je wel, iets heel anders ga doen?”


Gelukkig kon ik deze gedachten herkennen voor wat ze waren: signalen dat ik even wat minder lekker in mijn vel zat. Ik had de afgelopen nachten wat minder geslapen, en hoewel ik het op corona-aangepaste leven over het algemeen redelijk trek, ging het me ook niet in de koude kleren zitten. Niet de gedachten en twijfels zijn op zichzelf staand een reden; elke onprettige gedacht opzij zetten als een signaal dat het niet goed gaat zou weinig vooruitgang geven. Maar wanneer ik het in de context van mindere slaap en de corona-sleur plaatste, klikte het: neem deze gedachten niet te serieus.


Gevoelig voor depressie blijf je je hele leven. Dat wordt je door een psycholoog zeer waarschijnlijk verteld wanneer je het einde van het hulpverleningstraject bereikt. Die gedachte an sich kan je zo weer in een depressie katapulteren. Gelukkig ben je meer dan dat. Mijn manier om mijzelf zo goed en kwaad als het kan van dit verdoem labeltje af te houden, zijn de signalen die mijn lichaam en geest mij geven altijd goed in de gaten te blijven houden. 


Op deze manier heb ik mijn depressie om weten te zetten in iets positiefs: zelfkennis. Hoewel het Engelse credo “What doesn’t kill you, makes you stronger” een significant aantal uitzonderingen heeft, gaat het voor mij in dit geval zeker op. Door deze omzetting heb ik kennis over mijzelf opgedaan die mij niet alleen beter opgewassen maakt tegen een volgende depressie, maar die mij ook beter opgewassen maakt tegen allerlei situaties die ik later tegen kan komen. 





Een belangrijk voorbeeld hiervan is dat ik heb geleerd dat het niet negatieve gedachten op zichzelf zijn die mij laten weten dat ik moet opletten, maar dat mijn interpretatie van gedachten, gesprekken, emoties en andere waarnemingen negatief wordt. Terugkijkend naar langer geleden ben ik hier altijd al vatbaar voor geweest, en was het ook zonder het label van een depressie problematisch geworden. Mijn depressie heeft me een bewustzijn gegeven over het verschil tussen waarneming en interpretatie. Waar een negatieve opmerking vroeger naadloos door ramde naar een negatieve interpretatie, kan ik deze nu scheiden. Wanneer ik een negatieve interpretatie opmerk, merk ik het signaal op. Wat mijn lichaam en geest me dan zeggen, kan erg verschillen. Misschien is het een tekort aan slaap, eten, of raakt het me gewoon. 

Ik ben ervan overtuigd dat er veel kracht zit in het herkennen van signalen van lichaam en geest. Velen van jullie zullen hier op hun eigen manier ook achter gekomen zijn. Wellicht noem je het anders, of ervaar je het anders, maar een crisis brengt je dichter bij jezelf. Op welke manier ervaar jij dat je lichaam of geest je wat duidelijk maakt? Ik benieuwd naar jullie reacties.


Groet,

Thomas

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *