‘ Waar ik eerst liever volwassen en sterk was, begrijp ik nu dat ik haar enkel op liefdevolle wijze aandacht moet geven én dus ook voor haar in de regenplassen wil springen.’
Vanaf de basisschool was bij mij al duidelijk dat ik anders was dan mijn leeftijdsgenootjes.
Ik speelde altijd alleen omdat ik moeite had met vrienden maken.
Groepsprojecten deed ik ook vaak alleen. Ik had eigenlijk het meeste contact met de docent i.p.v. met mede leerlingen. Ook had ik bijna nooit een vriendin om mee naar huis te nemen. Mijn moeder zat heel vaak op school om te vragen hoe het ging en zelfs de docenten vonden het blijkbaar normaal dat ik alleen speelde. Mijn moeder vond het niet normaal en wilde eigenlijk onderzoeken laten doen met mij. Mijn vader dacht dat het hoorde bij de leeftijd en de levensfases en daarom zijn de onderzoeken heel lang uitgesteld. Daarnaast waren
daarvoor bij de huisarts en kinderarts ook geen echte bijzonderheden geconstateerd die een verwijzing naar een specialist zouden rechtvaardigen.
Op de middelbare school ben ik wel naar een klas gegaan met leerweg ondersteuning en een kleine klas. Dit heeft mij wel goed geholpen om te kunnen concentreren en leren op school. Toen mijn ouders gescheiden waren, zijn we bezig gegaan om de eerste onderzoeken te gaan doen. Eerst werd alleen een leeftijdsachterstand van ca. 2 jaar vast gesteld maar daar konden we niet de gewenste hulp mee krijgen. Toen zijn we verder bezig gegaan met meer en langere onderzoeken. We zijn heel lang bezig geweest met allerlei verschillende soorten onderzoeken. Bij Traverse kregen we de diagnose autistische spectrum stoornis oftewel PDD-nos.
Mijn ouders en ik hadden van allebei nog nooit gehoord, maar we waren blij dat we nu wisten wat het was, zodat we konden leren hoe er mee om te gaan. Ook had mijn vader in die tijd een vriendin die met autisten werkten en zij herkende ook een en ander bij mij.
We hoorde dat het niet specifiek genoeg was om de gewenste hulp te kunnen krijgen. Dus maar weer verder met nog specifiekere onderzoeken gericht op autisme. Bij een
onderzoekscentrum gespecificeerd in autisme kregen we na nog meer onderzoeken te horen dat het NLD was. Dit is non learning disabilities of wel bij alles wat niet theoretisch te leren is heb ik veel moeite. Mijn ouders en ik herkenden gelijk veel van de kenmerken van deze beperking. Nu konden we gelukkig ook goede hulp krijgen en gingen daar ook naar op zoek.
Het heeft mij veel geholpen en helpt mij nog steeds. Het heeft een aantal hele fijne
pluspunten, maar ik heb helaas ook een aantal negatieve punten. Het heeft voor mij veel deuren open gedaan maar helaas ook veel deuren dicht gedaan. Ik wil niemand
ontmoedigen die hulp nodig heeft om een diagnose te krijgen. Maar ik wel zeggen dat je er goed over na moet denken voor je alle onderzoeken start voor een diagnose. Eenmaal een diagnose gesteld, dan is dit voor levenslang en de gevolgen daarvan ook. Dus heb je het al goed zoals je het nu hebt, dan zou ik het afraden te laten onderzoeken. Maar heb je echt hulp nodig op wat voor gebied dan ook, dan kan een diagnose je helpen de juiste hulp te vinden.
Vraag: Hebben jullie veel baat bij de diagnose of heeft het meer negatieve gevolgen?