‘Een bepaalde avond sloeg de paniek toe. ik had hier nooit iets over gezegd’
Doorheen de jaren heb ik geleerd om alles voor mijzelf te houden. Nooit mijn emoties te tonen en gewoon alles te ondergaan. Het begon bij de scheiding van mijn ouders toen ik 4 jaar was. Als kind is het heel erg moeilijk om te snappen dat alles dan anders is, zo kon ik tijdens de week van mijn mama niet naar mijn ene oma of omgekeerd of mocht ik niet bij mijn mama wanneer ik bij mijn papa was. In het begin probeerde ik het wel te vragen en toonde ik mijn verdriet, maar hier kreeg ik altijd een heel erg kort antwoord op: “Sofie, het is nu zo. Deze week is het mijn week en mag je niet naar daar.” Na een tijdje gaf ik op en hield ik het voor mijzelf wanneer ik ongelukkig was.
De jaren gingen voorbij en er kwam een moment waarop ik helemaal in paniek raakte. Mijn vader had een hele drukke job en was er bijna nooit. Dit zorgde ervoor dat ik, na de scheiding van mijn vader en eerste stiefmoeder, heel erg vaak alleen was. Van mijn 8 tot 11 jaar ging ik alleen naar de winkel en videotheek, at ik vaak alleen, zorgde ik voor mijzelf en was ik ook avonden en nachten alleen thuis. Eén bepaalde avond werd het mij te veel en sloeg de paniek toe. Ik had hier nooit iets over gezegd, maar toen belde ik naar mijn peettante. Zij belde op haar beurt mijn mama die mij gelukkig kwam halen. Maar voordat we naar huis gingen moest ik een klacht neerleggen bij de politie over mijn vader. Wat ik helemaal niet wilde. Het voelde als verraad. Mijn vader kreeg daarna regelmatig controle van de politie om te zien of ik niet alleen was en zijn nieuwe vriendin vond dat ik veel te oud was om niet alleen te kunnen zijn. Ik besloot om vanaf nu terug alles voor mijzelf te houden.
Enkele jaren later kwam ik in een situatie terecht waarbij ik toch mijn mond voorbij praatte. Ik had thuis te maken met veel pesterijen van mijn nieuwe stiefmoeder. Een klein voorbeeld hiervan is dat ik apart in mijn slaapkamer moest eten omdat ik geen deel was van het gezin. Er waren ook sloten op de deur van de keuken en woonkamer zodat ik er niet kon komen. Dit vertelde ik terug aan mijn peettante en zij probeerde duidelijk te maken aan mijn vader wat er gaande was. Hij wist van niets omdat hij altijd aan het werk was. Maar hij geloofde het niet en gooide mij eruit. Voor enkele maanden was ik niet meer welkom. Dat was de laatste druppel. Vanaf dat moment heb ik nooit meer iets gezegd.
Deze gebeurtenissen zorgden er niet enkel voor dat ik alles opkropte, maar ook dat ik los begon te staan van mijzelf en zo ontwikkelde ik een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis.
Het duurde tot mijn 24e voor ik mijn verhaal durfde vertellen aan vrienden en 25 jaar voor ik alles wat er was gebeurd durfde vertellen aan mijn mama. Dat was het begin van mijn openheid. Maar voordat ik dit deed had mijn lichaam het opgegeven. Alles zat zo overvol in mijn hoofd en het was te veel om in mijn eentje te verwerken waardoor ik crashte. Ik kon niet meer schrijven, moeilijk praten, mijn lichaam voelde niet als het mijne, ik herkende mijzelf niet meer. Hierdoor kwam ik terecht in een psychiatrisch ziekenhuis en begon mijn traject naar openheid.
Dus ik weet hoe verdomd eng openheid kan zijn. Dat er mensen zijn die het niet willen horen of niet aankunnen. Maar het is het begin van onze genezing en verwerking. Wacht niet zo lang als ik, maar zorg er ook voor dat je er klaar voor bent en dat je het doet bij mensen waar het veilig voelt.
Veel liefs,
Sofie