Mijn uit huis plaatsing

‘ Op dat moment voelt het echt alsof je eigenlijk niet meer bestaat.’

ik neem jullie vandaag 14 jaar mee terug in de tijd naar mijn middelbare schooltijd. In die 14 jaar heb ik hier nooit echt over gesproken. Ik was 15, de leeftijd waarin bepaalde keuzes, vrienden en je uiterlijk centraal staan. Valentijnsdag kwam eraan. Omdat ik mezelf had voorgenomen om eíndelijk mijn crush een kaartje te geven had ik voor de eerste keer gespaard voor de valentijns kleding van Jan Smit omdat ik er leuk uit wilde zien. 

13 februari 

Ik ben thuis van school en ben op zolder op mijn slaapkamer.  Mama komt thuis, ik ga halverwege de trap zitten en mama komt erbij. ‘We gaan verhuizen’ zegt ze. â€˜Echt waar!! Wanneer, waarnaartoe?!’ roep ik nog enthousiast… Overmorgen, ‘Nee, nee niet nu!’  Mama mocht verder niets vertellen, ook niet waar naartoe. Het enige wat ze kon zeggen is dat ze de keuze had gekregen; Ã“f ze moest samen met de kinderen vertrekken of de kinderen werden uit huis geplaatst. Die keuze was voor mama geen keuze… We gingen samen. 

15 februari 

Op de vroege ochtend propten we onze auto vol en vertrokken naar een geheime locatie. Daar aangekomen moesten we een auto volgen die ons naar onze nieuwe woonplek zou brengen: een safe house. Een flat waar we met z’n vieren gedumpt werden. Er werd meteen heel duidelijk tegen ons gezegd dat we onze echte namen absoluut niet meer mochten gebruiken… We niemand mochten vertellen wie we waren, waar we vandaan kwamen, helemaal niks. Op dat moment voelt het echt alsof je eigenlijk niet meer bestaat, je bent niemand meer en moet opnieuw beginnen. 

Toen we daar aankwamen was er bijna niks. Er stonden wat meubels en verder waren er maar 2 bedden en 2 extra matrassen. Mama probeerde er het beste van te maken. Ze zei; we doen gewoon net alsof we aan het kamperen zijn en sliepen met z’n viertjes in een kamer op de grond. 

Het duurde 3 weken voor mijn broertjes daar naar school konden. Ik bracht ze vaak samen met mama naar school om zo toch een bepaald ritme te behouden. Ik had mijn eigen schoolboeken meegenomen en zat s’ avonds vaak te leren terwijl ik zelf geen lessen had en Ik niet eens wist of ik überhaupt ooit nog terug naar mijn eigen school zou gaan. Maar ik wilde toch voor mijn gevoel het schooljaar afmaken. Zeker omdat ik steeds goede cijfers had gehaald en het zonde vond als het door deze situatie allemaal voor niks was geweest. 

Nu ik dit voor het eerst schrijf en terugkijk op die tijd kom ik erachter dat hier mijn depressie opnieuw, in een heftigere vorm is begonnen. Dat hier mijn eenzaamheidsgevoel versterkt werd omdat ik letterlijk een nobody was en me ook echt zo voelde. En dat hier muziek mijn redding werd. Muziek was mijn getaway. 

Volgende maand vertel ik hoe het was om daar te moeten leven, wat het mentaal met je doet zowel tijdens als na de uithuisplaatsing.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *