‘verjaardag vieren is nog een stapje te groot, maar er mogen zijn en het oke vinden is al een hele vooruitgang. ‘
Vandaag, een gewone dag als alle andere, maar ook eentje waarbij ik graag even stil wil staan. Het is namelijk mijn verjaardag. ‘Gefeliciteerd, ga je het vieren, of heb een je leuke verjaardag gehad?’ Dingen die je altijd wel hoort of dingen die vrijwel meteen worden gevraagd. Dingen die vanzelfsprekend zijn, goed bedoeld , maar dit hoeft niet altijd zo te zijn. Zo word ik vandaag thuis wakker, in mijn eigen bed, met Luna en een lekker kopje koffie, maar vorig jaar zag mijn verjaardag er heel anders uit. Ik kwam net uit een traumabehandeling, zat erg diep in mijn eetstoornis en depressie, mijn lichaam gaf op en ik wilde niet meer. Er is toen besloten mij te laten opnemen. Dat dit op mijn verjaardag is gebeurd, was puur toeval. Het is alleen geen toeval dat het rond mijn verjaardag minder goed ging. Ik heb mijn verjaardag namelijk nooit fijn of leuk gevonden.
Ik wilde niet jarig zijn, ik wilde niet ouder worden. Ik zag op dat moment niet in dat ik er toe deed, dat het leven leuk kon zijn en dat ik nog wat kon toevoegen. Ik had alleen maar het idee dat ik tot last was en wilde niet weer de bevestiging, dat ik weer een jaar had volbracht. Het wordt dan druk met stemmen in mijn hoofd, die allemaal wat anders willen en verwachten. Ik had vooral een enorm straffende kant die het vaak overnam. Hierdoor heb ik mijn verjaardag de afgelopen jaren vaak niet thuis kunnen doorbrengen. Lukte dit wel, dan was ik niet in een staat waaruit ik plezier kon ervaren, het was overleven.
Vandaag, dit jaar is het anders. ik vind mijn verjaardag nog lastig, maar het gaat al zoveel beter. Ik merk de straffende kant meer op, en in plaatst van oorlog, vind er nu een rustiger gesprek plaats tussen de delen in mijn hoofd. Het is niet weg allemaal, maar het is oké. Ik heb veel geleerd en behoud zelf zoveel mogelijk de regie. Natuurlijk gaat dit niet altijd in één keer goed, maar kijkend naar vandaag, naar vooral hoe ik me voel, weet ik genoeg. Ik voel namelijk en dat is het grootste verschil. Dit is niet altijd even leuk, want ik voel ook alle narigheid. Maar zonder mijn verdriet, angst en al die andere dingen te kunnen voelen, kan ik nu ook niet genieten van mijn stukje taart. Ik ben dankbaar dat ik hier ben, dit mag en kan schrijven, maar ook dat ik mag zien hoe fijn en mooi veel dingen om mij heen zijn en dit kunnen waarderen. Maar vooral belangrijkste, ook weer stukjes van mezelf. Voorgaande jaren ging het gevecht alleen maar over willen stoppen met leven. Nu is er overleg in mijn hoofd over dat het oké is dat ik soms niet wil, niet weet hoe en dat ik dingen eng vind. Maar dat ik vooral weet dat ik nu wel door wil gaan en dat ik dit kan. Ook ben ik meer open naar mijn omgeving over wat er nu speelt. Door hierover te praten merk ik dat er meer vertrouwen aan beide kanten ontstaat.
Soms is het vieren van een verjaardag of iets anders een stapje te groot. Als je eerst, net als ik, ervoor weg liep, is het dan niet oké om er als tussenstap voor nu, er al gewoon alleen even te zijn?Jij mag kiezen wat voor jou goed voelt, ook al worden er dingen verwacht uit de omgeving. Blijf bij jezelf en kijk vooral naar de stappen die jij zet en die goed zijn om te zetten voor jou. Kleine stapjes, zijn ook stapjes. Samen gaan we vooruit.
