blue monday

Blue Monday, de naam van de meest deprimerende dag van het jaar. Vandaag is het deze dag. De goede voornemens zijn al verloren gegaan. het mooie weer is nog ver weg, het is weer een begin van een nieuwe werkweek. het salaris is nog niet binnen maar de rekeningen moeten alweer betaald worden.
Eén dagje jezelf depressief voelen is nog niet zo’n probleem. Iedereen heeft wel eens een dag dat het wat minder gaat, bij de een is dat op blue Monday, bij de ander is dat op een totaal andere dag. Bijvoorbeeld de dag waarop iemand gezakt is voor een toets of een dag waar je gewoon even nergens zin in hebt. Helaas blijft het voor veel mensen niet bij één dag. Zelfs al voel je jezelf maar één dag wat minder, dan is het ook goed om juist die dag te vertellen tegen een familielid, vriend(in), kennis of collega dat je een rot dag hebt. Hoe vaker je die rotdag hebt, hoe moeilijker het wordt om hier eerlijk over te zijn.
Hoe vervelend het ook klinkt, als jij niet open bent over hoe het gaat, is het lastig voor een ander om jou te helpen. De eerste stap ligt naar mijn idee bij jezelf. De eerste stap naar openheid is lastig; wat ga je zeggen, hoe ga je het zeggen, tegen wie ga je het zeggen, wanneer ga je het zeggen?

Ik heb gemerkt dat het voor veel mensen lastig is om te reageren als je voor de eerste keer zoiets deelt. Vele reacties als: “huh Marlie, jij? Je bent altijd zo vrolijk.” Naarmate ik vaker en meer ging delen met iedereen werd er ook vaker aan mij gevraagd: “hoe gaat het nu ECHT met je?” Op zo’n moment kom je niet meer weg met het korte antwoord goed. Steeds meer naasten gaan meer doorvragen. Gaat het wel echt goed, heb je nog last van depressieve klachten, hoe gaat je therapie. Zelf ervaarde ik dat als erg fijn. Sommigen gaven aan dat ze het herkenden en dat bijvoorbeeld mama zijn heel leuk is, maar soms ook wel heel erg moeilijk. Door die herkenning kreeg ik het gevoel dat ik niet de enige was die niet alles perfect voor elkaar heeft. Ik besefte dat het eigenlijk voor niemand mogelijk is alle ballen hoog te houden. Dit is iets wat mij heel veel moeite kost om te accepteren, waarom kan ik niet: werken, moeder zijn, partner zijn, student zijn, mantelzorger zijn, goede vriendin zijn, en ga zo maar door, allemaal tegelijkertijd. Door te horen van anderen dat dit heel normaal is dat je dat niet allemaal tegelijkertijd kan, kan ik dit stukje bij beetje meer accepteren.

Tot het punt dat je zelf weer een hele periode “goed” gaat antwoorden op de vraag hoe het gaat. Er wordt weer een stuk minder doorgevraagd en het gevoel bekroop mij weer dat het eigenlijk toch niemand interesseert. In het begin ging het ook echt goed, maar steeds vaker zit er dan weer een dag bij die even wat minder is. Open zijn naar mijn partner vind ik niet zo moeilijk, hij kan aan mijn gezicht aflezen hoe ik mezelf voel die dag, ook al probeer ik het te verbergen. Open zijn naar de rest van de wereld wordt dan weer een drempel. Terug lezend naar het begin van deze column weet ik dat ik hier zelf weer mee aan de slag moet. Zolang ik zelf niet open ben, kan ik niet verwachten van ieder ander dat ze mij steunen.

Lieve lezer, wees open over je mentale gezondheid. Dit kan bijvoorbeeld bij familie of vrienden, maar mag ook door een berichtje te sturen naar marlie@ikbenopen.nu. Ik gun het iedereen om zich gesteund te voelen. Al is het maar een klein beetje, hopelijk geeft het net een beetje verlichting.