‘ Zodra ik de voordeur uit liep kwam mijn masker.’
Bij een depressie lig je op de bank, onder een deken en kom je niet meer buiten. Dat was mijn idee bij een depressie.
De eerste tekenen van mijn eigen depressie zagen er echter totaal anders uit. Samen met mijn man Jeroen en kinderen Lieke en Sander gingen we een week naar Aruba. Op dat moment was ik 20 weken zwanger. Zon, zee en strand, wat was het een enorm relaxte week! Eenmaal thuis sloeg de vermoeidheid toe, maar ja wat wil je, 21 weken zwanger, een jetlag en daarnaast waren het enorm drukke weken door de koop van ons nieuwe huis en verkoop van ons oude huis. Een weekje vroeg naar bed en we kunnen er weer tegenaan.
Een week bleef het niet bij. Ik was moe, chagrijnig en zette een tandje bij om alle ballen hoog te houden. Alles moest perfect zijn. Het huis was spik en span, de kinderen moesten continue aandacht krijgen van mij, mijn studieresultaten vond ik te laag en daarnaast zette ik een tandje bij om goed voor mijn zieke vader te zorgen. Als iets niet ging hoe ik het voor ogen had, deed ik nog extra moeite om te zorgen dat het toch goed was. De perfecte partner, mama, dochter, vriendin, collega, student wilde ik zijn. Nooit is het genoeg, het kan altijd beter.
Er was medisch niets aan de hand. Maar hoe ga je aan iemand uitleggen wat je voelt, als je eigenlijk helemaal niet weet wat je voelt. Ik voelde me intens verdrietig en boos maar dat mocht ik niet zijn. Ik moest en zou blij zijn. Ik had het toch goed? Ik had alles wat ik wilde.
Zodra ik de voordeur uit liep kwam mijn masker. Een energieke, spontane en vrolijke meid. Zo werd ik omschreven door de buitenwereld. Echter wist niemand hoe ik me echt voelde. Hoe bang ik was om te falen, hoe onzeker ik was over mijn uiterlijk, hoe bang ik was dat anderen mij niet mochten. Ik was bang dat ze over mij roddelden of mij achter mijn rug om uitlachten. Om dit alles te verbergen ging ik nog harder mijn best doen om maar die energieke, vrolijke en spontane meid te lijken.
Eenmaal terug thuis kwam de vermoeidheid er steeds uit en voelde ik me ongelukkig, wat ik eigenlijk niet mocht van mijzelf. Op tijd naar bed gaan hielp niets, want ik kon blijven slapen. De energie was uit mijn lichaam gezogen en kwam weer terug op het moment dat ik bij anderen was.
Ik vond mezelf gewoon gek! Ik ben een aansteller en het moest toch maar eens afgelopen zijn. Ik wilde door. Ik wilde weer voor iedereen kunnen zorgen en alle leuke dingen doen zonder ‘s avonds zo uitgeput te zijn.
Samen met Jeroen heb ik vele gesprekken gehad met de psychiatrisch verpleegkundige. Zij stelde een diagnose: depressie & persoonlijkheidskenmerken die behoren bij een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis.
Bam…. Dat komt binnen, maar ik moet mezelf niet aanstellen en gewoon doorgaan. Hup, kijken naar de beste hulp, aanpakken en dan ben ik er zo weer vanaf.
Met een depressie kan je niet zomaar door. Het is er en je kan het niet wegstoppen alsof het niet bestaat, je kan het hoogstens verbergen. Met mijn depressie moet ik leren leven. Hij zal niet altijd op de voorgrond zijn want er zijn ook periodes dat het goed gaat.
In mijn volgende blog wil ik jullie graag meenemen naar de periode van mijn behandeling.
