Lieve Annemiek

Vlaardingen, 20 juni 2022

Lieve Annemiek,

Wat ben ik blij om weer iets van je te horen. Wat een bijzondere afsluiting van ‘in het licht’ hebben jullie achter de rug. Kan het me zo goed indenken, want het is een intensieve periode waarin je met elkaar door Nederland reist. Jullie hebben met elkaar een stuk gepresenteerd wat gaat over een thema waar nog veel taboe aan verbonden is. De gesprekken achteraf met misschien ook mensen die zelf ervaring hebben met seksueel misbruik. Misschien is het ook goed om dat dit hoofdstuk zich sluit, jij weer mag onthaasten en dan gaan er weer nieuwe deuren open.

Zoals je boek! Ik denk dat de gevoelens en gedachten die jij beschrijft voor veel mensen herkenbaar zijn. Soms is het niet alleen de vraag of we het wel kunnen, maar ook of we het wel mogen proberen. We groeien op met het idee dat het leven een vaste structuur heeft. Je maakt jong specifieke keuzes en daarmee moet je het de rest van je leven doen. Ik ben blij dat ikzelf, jij en andere mensen steeds meer voelen dat het leven flexibel is. Dat wanneer je jezelf beter leert kennen, je ook andere keuzes maakt die passen bij jouw zingeving en behoefte op dat moment.

Wat ik interessant vind is dat ik enorm tegen jou opkijk wanneer het gaat om je talent volgen en uitdragen. Je schudt podcast afleveringen uit je mouw, staat in het theater en schrijft ondertussen ook een boek. Voor mijn gevoel ben jij al duizenden stappen verder, dan dat ik ben. En toch zijn het dezelfde gedachten die ons uitdagen. Ik luister vaak naar de podcast ‘Peptalk’ en laatst was er een aflevering van Gijs de Lange. De aflevering was opgenomen enkele dagen voordat hij overleed. Hij vertelde waarom hij zo graag in de repetitieruimte was, want daar was iedereen onzeker. Zoekende naar wat dan precies goed is en welke mogelijkheden je in je hebt. 

Wat jij schrijft dat verhalen verloren gaan door belemmerende gedachten, maakt me verdrietig. Als dat zo is dan luisteren we inderdaad alleen naar verhalen van mensen die ‘de uitzondering op de regel’ zijn. Wat ik daarmee wil zeggen is dat, wanneer we naar artiesten kijken, inderdaad alleen de mensen zien die het grote podium hebben bereikt. Het overgrote gedeelte van de mensen die een verhaal willen vertellen, staan niet in Carre, het nieuwe Luxor of liggen in de Bruna. 

De laatste tijd bekijk ik het leven als een groot klaslokaal. Al vind ik het idee van Gijs van de repetitieruimte een fijner idee. Jouw verhaal over het lied wat je zong voor Lisse is een heel goed voorbeeld. Het gaat niet om wie beter is, maar de verbinding en delen van passie. Los van talent en kwaliteiten. 

Is ieder moment niet een kans om jezelf te herontdekken? Te oefenen alleen en met anderen. Jij met het schrijven van je boek en ik met het produceren van mijn podcast. De paradox is dat we dit als maatschappij onszelf aandoen. We moeten zoveel, althans dat vinden we over het algemeen en tegelijkertijd groeit de behoefte aan rust, vrijheid en spelen. 

Deze week is voor mij een spannende week, want dan komt de eerste aflevering van mijn podcast online. Wat begon bij een behoefte werd als snel een hele uitdaging. Opnieuw zoveel belemmerende gedachten en vooral angsten. Plezier was eigenlijk al snel niet meer aan de orde. De makkelijkste weg was opgeven, maar ik heb met mezelf en anderen afgesproken dat ik niet ga opgeven. Ik hoop dat over een aantal maanden ik hierop terugkijk en trots ben op het feit dat ik mijn angsten niet heb laten winnen. Ondertussen heb ik al een aantal fijne, leuke en inspirerende verhalen mogen horen en dat neemt niemand mij meer af. Dan kom je op het punt dat je mag spelen, los wat anderen daarvan vinden. 

Dat de podcast deze week online komt is ook niet toevallig. Want ik heb besloten zelf aan de slag te gaan met mijn OCPS (obsessieve compulsieve persoonlijkheidsstoornis). De behoefte aan controle en houvast is iets wat mijn hele leven me al dagelijks in zijn greep houdt. Prestatie, schoonmaken en eten bepalen mijn agenda en dagen. Zelf zover dat ik structureel te maken heb met burn-out klachten. Ik wil het niet meer en daarom gaat mijn podcast deze week online. Ik maak me zorgen of ik straks wel genoeg gasten kan vinden, is de kwaliteit wel goed en gaan er überhaupt mensen naar luisteren. Mijn dwang is bepalend en dat wil ik niet meer. Ik kies nu bewust voor het proces van spelen en leren. Vallen, opstaan en ondertussen mag ik uitrusten, want ik ben vaak uitgeput van alles wat ik moet in mijn hoofd.

Wat er ook gebeurt en hoe vaak we ook vallen, ik ben blij dat ik dit mag doen samen met mensen zoals jij. Ik kan tegenwoordig zo ontzettend genieten van mensen die mij dierbaar zijn. 

Ik hoop je snel weer te zien, lieve Annemiek!

Liefs Leonie