Vlaardingen, 22 maart 2022
Lieve Annemiek,
Wat heerlijk om je brief te lezen en dat je eindelijk na een aantal dagen quarantaine weer naar buiten mag. Dan is de zon toch gewoon een heerlijk cadeautje? Heb jij dat ook dat de zon echt een medicijn is tegen sombere dagen? Alles gaat makkelijker, zoals boodschappen doen of een flink stuk wandelen met de hond. Al zou ik liegen dat ik nooit sombere dagen heb wanneer de zon schijnt. Ik heb ook vaak genoeg dat ik op de bank lig en me schuldig voel dat ik niet van een zonnige dag kan genieten.
Ik vind het nog steeds ongelofelijk dat ik de bezwaarprocedure van het UWV heb gewonnen! Een paar maanden geleden waren we beide nog onder de indruk van het dikke pakpapier dat het UWV mij stuurde. Het idee van een hoorzitting vond ik vreselijk, maar wat ben ik blij dat ik toch heb vastgehouden aan mijn eigen grenzen. Het voelt goed dat iemand opnieuw naar je luistert en besluit dat mijn verhaal niet overeenkomt met een beslissing die haar collega eerder heeft genomen. Ik voel me gezien en gehoord en dat is, volgens mij, een basisbehoefte die ieder mens heeft.
Ondertussen gaat mijn zoektocht naar een betere mentale gezondheid verder. Naast de overmatige eters start morgen mijn 2-daagse online traumatherapie behandeling. Dit is niet de therapievorm waar ik mij eerder voor had aangemeld en toch merk ik mezelf dat ik er zin in heb. Een bijzonder gevoel wanneer je praat over leren omgaan met trauma’s. Na ruim 30 jaar mag ik eindelijk die loodzware rugzak afdoen.
Maar hoe was jouw bezoek aan koffietijd? Ik moet eerlijk bekennen dat ik het nog niet heb teruggekeken dus dat ga ik straks even doen. De vraag van de eindredacteur vind ik super interessant. Ik kan me helemaal vinden in jouw antwoord en ben benieuwd wat je precies bedoeld met “nu de duisternis verder weg is, zoek ik die zelf minder gauw op”. Is dat een vorm van vermijding om niet stil te willen staan bij zwaardere emoties of bedoel je iets anders?
Wat een mooie ontdekking dat het je beter lukt om te relativeren. Dat is een kracht die ik helaas nog niet zo goed onder de knie heb. Wat jij schrijft is inderdaad waar Remko ook over sprak. Het is jou gelukt om te defuseren door afstand te nemen van je gedachtes en gevoelens en deze te observeren als ‘toeschouwer’. Het voorbeeld wat hij gaf over het sportveld vond ik erg leerzaam. Je gedachten zijn de spelers en jij kijkt vanaf de zijkant naar wat er op het veld gebeurt. Ik zou willen, net als jij, dat ook tijdens sombere dagen dit me beter afgaat. Vaak doe ik mijn best, maar voor ik het weet dan sta ik weer op de middenstip in het heets van de strijd. Hoe kijk jij daar nu naar? Je bent je bewust van het feit dat je kan relativeren, maar maak jij je nu dan zorgen voor het moment dat het je misschien niet meer lukt? Ik kan daar soms over piekeren en ben benieuwd hoe dit voor jou is.
De wijsheid van de neuropsycholoog kan ik helemaal volgen tot het moment dat ik me weer somber voel. Dan overheerst het gevoel van minderwaardig en de angst dat het nooit meer beter gaat worden. Dat is precies waar het advies om mild te zijn voor jezelf om de hoek komt. Dat vind ik zelf nog steeds erg lastig. Op die momenten vind ik juist enorm veel van mezelf en dat is vaak niet positief. Hoe is dat voor jou? Lukt het jou al beter om mild te zijn naar jezelf? Ik vind het wel mooi dat je schrijft dat je jezelf waardering mag geven voor al die jaren therapie en investering in je mentale gezondheid. Dat is niet niks! Als het dan inderdaad zo is dat op sommige momenten je brein simpelweg tijdelijk anders functioneert, waarom dan niet mild zijn voor jezelf? Dat is volgens mij precies wat psychische klachten zo lastig maakt. Echt alles in je zijn veranderd mee wanneer je bijvoorbeeld angst of somberheidklachten ervaart. Geef jezelf ook vooral complimenten dat je mildheid kan delen met anderen en ik gun je dat je zelf dit gevoel ook mag en kan ervaren.
Tussen de serieuze gesprekken door wil ik heel graag afsluiten met het idee dat we elkaar 20 april weer gaan zien. Ik ben zo benieuwd hoe Lisse Knaapen speelt in de voorstelling ‘in het licht’. De eerste keer dat ik je zag was ook in het theater en het voelt bijzonder om jou na zoveel jaar weer te ontmoeten op een plek waar wij beide vaak gelukkig zijn. Als ik je zie dan krijg je echt de langste en dikste knuffel ooit! Met de traumatherapie moet ik door een dal waar ik enorm tegenop zie, maar ik weet ook dat na die periode er weer mensen zijn zoals jij waar ik stiekem toch heel erg van ben gaan houden. Eigenlijk ook een mooie metafoor ‘in het licht’ en voor mij hopelijk licht na een hele lange en donkere tunnel.
Liefs
Leonie