van tandarts naar diagnose

Ik wil in deze column delen hoe ik realiseerde dat ik veel verborgen schaamte heb en dat mijn verslavingen daarbij eerder symptomatisch zijn dan de wortel. Dit verhaal noem ik dan ook: van tandarts naar diagnose. 

Het is nu twee maanden geleden dat ik naar de tandarts moest voor de halfjaarlijks controle. Vanaf kinds af aan ben ik altijd met mijn ouders meegegaan naar deze terugkerende controle afspraak. Mijn tandarts is een oud collega van mijn vader, ze werkten samen in een medisch centrum in de wijk spangen in Rotterdam waar ik van jongs af aan al kwam. Richting mijn adolescentie verhuisde mijn tandarts naar Brielle, omdat zij vrienden is met mijn ouders zijn we bij haar gebleven, ook al was het een half uur rijden. Zelfs toen ik uit huis ging en in Amsterdam woonde, en nu in Bodegraven, bleef ik met mijn ouders meegaan naar de controle afspraak. Echter deze afspraak was de eerste keer dat ik niet mee kon vanwege werk en alleen ben gegaan. Het resultaat was dat ik weer twee gaatjes had, vanwege het vele snoepen dat ik compulsief doe. Mijn tandarts kent me al mijn hele leven en weet dat dit altijd een probleem is geweest voor mij, en mijn ouders ook. Ook al is poetsen over de jaren iets beter gegaan, er  valt niet op te vechten tegen het compulsieve snoepen. 

In de auto terug raakte het me. Hoe ik ‘normaal’ als kind hetzelfde nieuws had gekregen en hoe mijn moeder tegen me schreeuwde over hoe slecht mijn gedrag rondom snoepen en poetsen was. De manier waarop ze boos en gefrustreerd naar me keek. Hoe ze herhaaldelijk dreigde met de kosten ervan op mij te betrekken. De emotionele afstand die ze nam door me eenmaal thuis uren te negeren, of alleen interactie aan te gaan met iets negatiefs. Hoe ze me altijd de schuld gaf van alles en kleineerde. Alles behalve naar zichzelf kijken en afvragen hoe ze mij misschien beter kon begeleiden. 

Dit veroorzaakte een huilbui die de hele rit terug bleef aanhouden en waarbij ik nog veel meer flarden van mijn jeugd en mijn helse moeder voor me kreeg, voor de eerste keer sinds mijn jeugd. Ik realiseerde me dat mijn jeugd eigenlijk veel minder goed en normaal was dan ik me altijd heb bedacht en voorgehouden. Dit leidde tot de rest van de middag inlezen over emotioneel misbruik en het telkens meer herinneren en herkennen van het gedrag van mijn moeder en mijn emotionele respons daarop. Ik zie bipolaire kenmerken in mijn moeder en vraag me daardoor af of ik zou ‘kwalificeren’ als KOPP kind.

Het inlezen wees me verder naar een boek zoeken en lezen over chronische schaamte en de neurobiologische aspecten daarvan. Tijdens het lezen van dit boek komen er telkens meer flarden terug en ik probeer alles op te schrijven zodat ik er later op terug kan komen en er meer over kan praten. 

Ik voelde dat ik eindelijk een onderliggende laag van emotionele relationele problematiek heb gevonden die me veel antwoorden op zou kunnen leveren als ik er meer in ga graven. Hiermee  ben ik naar de huisarts gegaan en heb ik mijn verhaal gedaan. Met een verwijsbrief heb ik ondertussen mijn psychologische intakegesprekken gehad en ga ik de komende tijd cgt en schema therapie krijgen en ga ik parallel in groepstherapie. Uit mijn intakegesprekken heb ik voor het eerst in mijn leven een mentale diagnose gekregen. (Zie foto)

Ik ben heel blij dat ik nu wat concepten heb gevonden waar ik verder over kan gaan lezen en kan gaan bestuderen. En die me kunnen helpen in mijn leven met mezelf en in mijn relaties met anderen en uiteindelijk hopelijk zelfs ook met mijn moeder en gezin. Ik zie mijn diagnoses als hulpvol voor begrip en niet als definiërend. 

Met deze diagnoses, het lezen van mijn boeken en het werken in therapieën over deze onderwerpen hoop ik mijn schaamte, emotie regulatie en emotionele relaties met anderen te doorgronden en te verbeteren. 

Ik ga hard aan de slag en zal ik mijn volgende column hier meer over schrijven. Net als bij mijn vorige column: ik sta open om hierover te praten, zowel persoonlijk als filosofisch. Ik hoop dat er iets uit deze tekst te relateren valt en dat het iets goeds voor anderen kan betekenen! 

Alle sterkte en succes gewenst met je eigen mentale gezondheid reis! 

Groetjes en al mijn liefde,

Maurits