Lieve Leonie

Lieve Leonie,

Het is vandaag precies een week na de hoorzitting. Hoe voel jij je nu? Ik had je even willen bellen, maar vanwege drukte heb ik je alleen geappt. Had je het fijn gevonden of kreeg je al zoveel berichtjes dat je vooral rust nodig had? Voor iedereen is die behoefte anders. Hopelijk hoor je gauw wat het besluit (of moet je uitspraak zeggen?) is. Het lijkt me heel spannend om daar meer dan een maand op te moeten wachten. Ik vraag me af of ze die tijd echt nodig hebben of dat het vooral bureaucratie is? Hopelijk lukt het je om het even los te laten en op andere dingen te concentreren. Al kan ik me voorstellen dat het moeilijk is om er helemaal niet aan te denken.

In je brief schreef je over een eetbui. Later liet je me weten dat je het heel spannend vond dat je dat opgeschreven hebt. Ik vind het vooral goed van je dat je dat gedaan hebt. Eten is nou typisch zo’n onderwerp waar iedereen een mening over heeft. Gaat het niet over wat (on)gezond is, dan wel over de hoeveelheid of een bepaalde leefstijl. Iedereen denkt de waarheid in pacht te hebben. Eerlijk is eerlijk, met mijn fanatieke vegetarische leeftijd doe ik daar aan mee. Al probeer ik anderen nooit te veroordelen op vleesconsumptie. Ik kan me voorstellen dat al die meningen het bemoeilijken om open te zijn over jouw eetbuien. Vooral omdat die eetbuien impulsief zijn en niets met doordachte keuzes te maken hebben. Ze overkomen je. Ze vullen een leegte of voelen in eerste instantie geruststellend als je veel spanningen hebt. Je hebt je kwetsbaar opgesteld door dit te delen. Daar wil ik je voor bedanken. Bedankt dat je dit met mij wilde delen. Bedankt dat je dit met onze lezers en luisteraars wilde delen. Ik weet zeker dat er veel mensen even mogen voelen dat ze niet de enige zijn die daar last van hebben. Hoewel ik nog geen boek of documentaire van Brene Brown gelezen/gekeken heb, weet ik zeker dat zij trots op je is. Ik neem me bij deze voor er voor te gaan zitten zodra ik het wat rustiger heb.

Over Brene Brown gesproken, je schreef: ‘moed begint wanneer je zichtbaar durft te zijn.’ Ik vind dit een prachtige en herkenbare zin. Toch vind ik het zo jammer dat dit moed vergt. Waarom word je als ‘dapper’ bestempeld als je durft te zeggen dat je soms last van depressies hebt? Het zou – in mijn optiek – niet speciaal moeten zijn dat mensen daarvoor uit durven komen. Kwetsbaarheid zou de norm moeten worden, maar ik ben bang dat we nog een lange weg te gaan hebben. Hoe denk jij daarover?

Jouw opmerking over het woord ‘lot’ vind ik heel scherp. Ik zou ook niet willen zeggen dat depressiviteit mijn lot is. Al kan ik niet ontkennen dat het soms wel zo voelt. Voor mij is het wel iets waar ik mee moet leren leven en ik heb gemerkt dat als ik me daartegen verzet, de strijd vaak zwaarder wordt. Ik herken erg me in de zin ‘ik vind het leven soms zo zwaar’, maar ook in jouw beschrijving wat een ambassadeurschap kan doen. Je zegt altijd dat je van een klacht een kracht gemaakt hebt. Dat vind ik heel treffend beschreven. Dat is precies waarom ik ambassadeur van de Hersenstichting en #ikbenOpen ben. Het leven wordt voor mij lichter als ik gevoelsmatig een taak heb. Als ik nuttig kan zijn. Nu weet ik dat ‘gewoon zijn’ in principe genoeg is. Dat een dag bankhangen ook echt oké is. Toch merk ik dat de energie die (vrijwilligers)werk me geeft voor mij heel belangrijk is. De afgelopen week werkte ik zes dagen voor de nieuwe voorstelling van Solo Stories ‘In het licht’ en ik ben niet moe. Ik voel me beter dan dat ik me in tijden gevoeld heb. Misschien is het goed om op den duur niet te veel levensgeluk van werk af te laten hangen. Het leven kan soms gekke sprongen maken. Een coronacrisis heb je niet in de hand. Maar voor nu geniet ik vooral even dat het weer kan. Ik ben aan het leven en denk dat mijn psychiater aanstaande woensdag trots op me is.

Hoe denk jij over afleiding? Is het vooral nuttig of juist het uitstellen van een confrontatie? Of misschien wel onvermijdelijk? Ik vind het in ieder geval mooi om te lezen (en op social media te zien) dat je voor jezelf goed lijkt te weten wat jou kleine geluksmomentjes geeft. Een bezoek aan de kringloopwinkel of een wandeling met Odie. Doet het jou ook zo goed dat het zonnetje schijnt en het lijkt alsof de lente in aantocht is? Ik ga zo ook even een ommetje met Charlie maken. Daarna app ik je om eindelijk een theaterbezoek te plannen. Wat verheug ik me daarop!

Veel liefs,
Annemiek