Ik merkte dat ik therapie vervelend vond. Hierdoor heb ik een masker ontwikkeld en geleerd die op te zetten. Zo vertelde ik in de therapie sessie dat het goed ging met mij en mijn angst.
Ik kreeg van de huisarts een doorverwijzing naar een jeugdhulp instantie. Ik ging op een kennismakingsgesprek samen met mijn ouders. Zo kon ik ook mijn eerste behandelaar ontmoeten. In dit gesprek hadden we het over mijn klachten en vertelden hun wat ze konden doen voor mij. Er werd afgesproken dat ik een aantal EMDR sessies zou krijgen en gingen we aan de slag met mijn manier van denken. Om het negatieve om te kunnen zetten naar het positieve. Ik heb 2 EMDR sessies gehad bij een man. Er werd vrij weinig uitgelegd en ik was alleen maar bang. Ik was 11 en moest iets gaan doen wat ik helemaal niet wou, terug gaan naar mijn trauma. Ik stelde mij niet open waardoor ze de EMDR stop hebben gezet. Ik merkte dat ik therapie vervelend vond. Hierdoor heb ik een masker ontwikkeld en geleerd die op te zetten. Zo vertelde ik in de therapiesessie dat het goed ging met mij en mijn angst. Ook thuis ging ik steeds vaker mijn masker opzetten. Ik kon hierdoor vrij snel stoppen met de behandeling. Nadat ik gestopt was merkte ik dat het steeds slechter ging. Ik begon paniekaanvallen te krijgen. Echter wist ik het nog zo te verbloemen dat niemand het doorhad dat het niet goed ging. Dat jaar ging ik ook naar de eerste op de middelbare school. Stapje voor stapje ging het slechter, maar ik durfde het niet te vertellen aan iemand, ik schaamde mij en wou mijn ouders hiermee niet lastigvallen. Ik heb super lieve ouders waarbij ik altijd alles kwijt kan. Maar ik kon het niet. Toen ik in de tweede op de Havo zat ging het echt niet meer. Mijn mentor vroeg hoe het echt ging met mij, en na die anderhalf jaar kwam het hoge woord eruit. Ik vertelde haar alles. Ik had een fijn gesprek met haar en hieruit hebben we besloten om mijn ouders in te lichten. Ik heb het direct dezelfde dag gedaan. Mijn ouders schrokken wel echt even, puur omdat ik altijd alles verbloemde. Maar ze waren heel blij dat ik het verteld had. Weer hebben we een afspraak gemaakt bij de huisarts. Opnieuw kreeg ik een doorverwijzing, maar dit keer naar een andere jeugd instantie. Hier kreeg ik opnieuw allerlei gesprekken en onderzoeken om te gaan kijken wat mij het beste kon helpen met therapie. Hieruit kwam dat ik samen met mijn behandelaar exposure zou gaan doen. in het ziekenhuis en uiteindelijk bij de ambulance.
Ondertussen was mijn angststoornis zover ontwikkeld dat alles wat medisch is mij paniek opleverde met als angst om flauw te vallen.
We begonnen met een plan maken. Eerst ging ik samen met haar exposure in het ziekenhuis doen. Mijn ouders mochten niet mee, omdat ze mijn veilige haven zijn. Ik vond dat heel erg moeilijk. De allereerste keer dat ik ging oefenen was het alleen maar naar het ziekenhuis toe gaan en erheen lopen. Dit deed ik samen met mijn behandelaar. Doodeng vond ik het. Mijn vermijdstand stond enorm aan. Maar ik onderging het wel. De tweede keer ging we er opnieuw heen en gingen we alleen naar binnen en er weer uit. Zo ging ik elke week met mijn therapeut oefenen. Elke keer weer een stapje verder. Uiteindelijk wou ze heel graag met mij gaan oefenen op de spoedeisende hulp. Ik kan je vertellen dat ik daar nou niet bepaald op stond te wachten.. Toch heeft ze mij zover gekregen en gingen we daar elke week oefenen. Verschrikkelijk vond ik het. Zoveel paniek en angst die door je heen gaat. Elke week was ik weer zenuwachtig voor wat er komen ging. Ook ging ik in de tussentijd met mijn ouders oefenen in het ziekenhuis. Op een gegeven moment werd mijn opa opgenomen in het ziekenhuis. Ik ging samen met mijn ouders, broertje en zusje naar hem toe. De spanning was enorm bij mij. Hij lag op de IC. Toen ik alleen al het bordje van de intensive care zag schoot ik in paniek. Ik ging verder mee naar binnen. Daar ging het echter mis. We liepen daar en toen zo ineens zag ik een man op een brancard met een enorme hoofdwond. Ik belandde in een van de vele paniekaanvallen. Ik ben nog mee geweest naar de kamer van mijn opa. Maar ik werd niet meer rustiger. Na 20 minuten in paniek bij mijn opa te hebben gezeten, ben ik met mijn vader naar buiten gegaan. Vermijden. Dat deed ik. Het ziekenhuis werd weer een ramp. Ik kon weer bij start beginnen. Opnieuw ging ik elke week de confrontatie aan. Dit keer konden we de stappen wel wat sneller nemen dan de eerste keer.
Toen brak fase 2 aan in ons plan. Op bezoek gaan bij de ambulance. Over die ervaring schrijf ik de volgende keer.
Liefs,
Merel