mijn angst stoornis, het begin

Hey hoi lieve mensen,

Een nieuwe jaar, en een nieuwe start. Ik ging nadenken over wat voor onderwerpen ik dit jaar wil gaan schrijven. Ik ging nadenken en ging mezelf afvragen of ik zelf er klaar voor ben om mijn verhaal over mijn angststoornis te gaan delen. Ik heb hier en daar wel eens dingetjes laten vallen in mijn andere columns, maar ik ben er nog nooit echt diep erop ingegaan. Daarbij speelde mee dat elke column voor mij een doel moet hebben. Ik heb erover nagedacht en ik heb besloten om het te gaan delen. Er zullen meerdere columns volgen op dit onderwerp. Ik kan niet zes jaar in 2 á 3 columns verwoorden en wil het graag echt goed vertellen.

Oké, ik ga beginnen bij het begin.

Het begon in 2015, ik was 11 jaar en zat in groep 7 op de basisschool. Ik had dat jaar een oorontsteking opgelopen. Ik was daar op zich mee bekend, maar deze keer wou de oorontsteking slecht overgaan. Ik ben toen samen met één van mijn ouders naar de huisarts gegaan en daar hebben we oordruppels meegekregen die ik meerdere keren op een dag moest gebruiken. Helaas hielp dat ook niet en belandde ik weer bij de huisarts. Mijn huisarts vond het verstandig om toch even naar de KNO-arts te gaan. We kregen een doorverwijzing en maakte een afspraak. Toen ik daar terecht kon moest ik een gehoortest doen en ging de KNO-arts kijken in mijn oor. Mijn rechteroor was het. Ik kreeg andere druppels mee en als dat niet zou werken was de kans op een operatie groter. Een paar weken later kwam ik terug voor de controle. Bij die controle bleek het gaatje niet dicht te groeien. De KNO-arts vond het verstandig om wel een operatie in te plannen. Ik zou geen buisjes krijgen aangezien daar het gaatje te groot voor was. Hij vertelde dat ze bij een spiertje boven mijn oor, daar een velletje vanaf zouden halen en dat velletje over mijn trommelvlies zouden plakken. Ik baalde dat ik geopereerd moest worden maar eigenlijk was ik er niet super bang voor. Ik had gewone spanning zoals vele mensen hebben voor zoiets. We kregen nog een gesprek met de anesthesist over de narcose en de algemene dingen. Ik kreeg wel al te horen dat ik na mijn operatie een nachtje in het ziekenhuis moest blijven i.v.m. de narcose en verband etc. We kregen te horen dat het ziekenhuis de operatie gingen inplannen en wij daarover gebeld zouden worden. 

Het telefoontje kwam en op een woensdagochtend was mijn operatie ingepland. Ik moest zoveel uur van tevoren nuchter zijn. Die ochtend ging ik erheen met mijn moeder. Ik ben toen ik jong was een keer geopereerd aan mijn keelamandelen, maar daar kan ik mij niks van herinneren. Dit was de eerste operatie waarbij ik alles meekreeg (informatie etc.) Ik ging er heen met normale spanning. In het ziekenhuis mocht ik een bed uitzoeken op de kinderafdeling en kreeg ik op beide handen spul wat je handen een beetje verdooft i.v.m. het prikken voor het infuus. Ik kreeg een operatiepak aan en moest een soort drankje innemen waarvan je al een beetje suf wordt, wat was dat goor trouwens, hihi.

 En toen was het zover. Ik werd naar de OK gereden. Ik kan mij vanaf dit moment eigenlijk vrij weinig herinneren. Wel weet ik nog dat ze de infuusnaald niet makkelijk geprikt kregen. Na in mijn ene hand een paar keer geprobeerd te prikken is het eindelijk gelukt in mijn andere hand. En wat ik mij nog herinneren was dat er voor mij op de OK een baby’tje geboren was. Ik kon die horen huilen. Daarna werd ik de kamer ingereden. Mijn moeder ging mee. Daar ben ik onder narcose gebracht en vanaf dat moment kan ik heel weinig herinneren. Ik werd wakker op de uitslaapkamer en mijn moeder was toen alweer bij mij. Ik weet nog dat ik best veel pijn had en daarom ook pijnstillers kreeg. Mijn herinnering gaat eigenlijk pas weer verder op de kinderafdeling op de zaal. 

Ik ga hier deze column ook bij afsluiten, volgende maand lees je meer over na de operatie en waar mijn trauma begonnen is.

Mail mij gerust als je iets wil delen of vragen hebt op merel@ikbenopen.nu

Liefs, 

Merel