‘mijn leidinggevende zei mij; Marlie, therapie is ook werk, focus je eerst daarop’
Psychische problemen: iedere werkgever gaat er anders mee om. De een behandelt het als een fysieke klacht zoals een gebroken been maar de ander heeft de mening dat je er gewoon mee moet kunnen werken en je in je vrije tijd er aan moet werken.
Mijn persoonlijke ervaring is positief. Tijdens mijn laatste bezoek voor mijn zwangerschapsverlof aan de bedrijfsarts, gaf de bedrijfsarts aan dat ze mij twee weken voor het einde van mijn zwangerschapsverlof weer wilde spreken.
Ik snapte niet waarom, ik was overtuigd dat ik direct naar mijn verlof gewoon weer volledig aan het werk ging. Maar ach, waarom ook niet, dan maar een afspraak en dan gaan we een opbouw schema maken.
Helaas kon ik na mijn zwangerschapsverlof nog niet aan het werk, hoe graag ik ook wilde. Het was tijd voor therapie. Mijn leidinggevende zei mij de volgende woorden: ‘Marlie, therapie is ook werk, focus je eerst daarop.’
Iedere keer was ik bang om een verzuimgesprek te voeren, met mijn leidinggevende, de verzuimcoach of de bedrijfsarts, bang om te falen, bang dat ze mij zouden ontslaan, bang dat ze mij een aansteller vonden en eigenlijk vooral bang om niet de perfecte medewerker te zijn. Keer op keer werd dit gevoel ontkracht en gaven ze mij bemoedigende woorden, troost, kracht maar ook een spiegel. Een spiegel die mij inzichten gaf in mijn schema’s op het werk. Door deze spiegel kon ik hier ook aan werken.
Tijdens deze periode besefte ik ook hoe belangrijk het is om gelukkig te zijn met je werk. Mijn prestatiedrang zat mij continu in de weg, ook op werkgebied. Iedere keer moest er een taak, project of wat dan ook bij om maar te laten zien wat ik in huis had.
Daarnaast kreeg ik het Spaans benauwd als ik eraan dacht dat ik terug de werkvloer op moest, en weer cliënten moest begeleiden met gedragsproblemen. Ik wilde niet meer, ik wilde iets anders, maar hoe, ik heb geen opleiding ik kan niets anders!
Tijdens de vele gesprekken met de verzuimcoach en de bedrijfsarts hebben we gekeken waar ik rustig kon re-integreren. Zij gaven mij vertrouwen in mijn eigen kunnen.
Wederzijdse openheid was hierin voor mij een belangrijk sleutelwoord. Realistisch kijken naar de mogelijkheden en onmogelijkheden.
Mijn ambitie was om meer een administratieve functie te gaan vervullen. Tijdens mijn re-integratie proces mocht ik een afdeling tijdelijk ondersteunen met administratieve werkzaamheden. Dit was echter wel maar voor de duur van een half jaar. De eerste weken was het heerlijk om weer aan het werk te zijn, maar de paniek sloeg al snel weer toe. Wat over een half jaar, als ik het hier is afgelopen, wat moet ik dan? Wat kan ik? Tijdens deze periode bleef ik gesprekken houden met mijn verzuimcoach. Zij hielp mij het vertrouwen in mijzelf te krijgen. De eerste sollicitaties gingen de deur uit.
 Afwijzing na afwijzing maar ik bleef doorgaan.
Diverse mensen zeiden: ‘Let wel op, als je solliciteert moet je niet aangeven dat je vorig jaar een depressie hebt gehad hé, want dan nemen ze je waarschijnlijk niet aan.’ Gelukkig voelde ik mijzelf sterk genoeg om hier tegenin te gaan. Natuurlijk geef ik dat wel aan, het is onderdeel van mijn ervaringen! Het is belangrijk dat een werkgever je accepteert hoe je bent.
Op de afdeling waar ik re-integreerde kwam een vacature. Ik stuurde een motivatiebrief en mijn CV en werd uitgenodigd voor een gesprek. De spanning was enorm! Inmiddels zijn we een jaar verder en geniet ik nog iedere dag van mijn toffe werkplek. Een werkplek waar ik mijzelf mag en kan zijn!
Ik ben enorm dankbaar dat mijn werkgever mij altijd heeft gesteund deze periode.
Hoe zijn jouw ervaringen met psychische problemen en het werk?
Marlie Peeters
Mentale kracht
