‘Er zijn veel mensen die geen hulp durven te zoeken als het minder goed met ze gaat.’
Waar zijn wij mensen bang voor als we een keer aangeven dat het iets minder gaat?
De maatschappij speelt hier vaak in mee. Je moet je altijd maar goed voelen en anders mag je het niet laten zien. Vaak moet je je maar sterk houden en je minder fijne emoties in je houden.
Stel je voor dat mensen het zien!
Er zijn veel mensen die geen hulp durven te zoeken als het minder goed met ze gaat. Dat is zonde, want hoe eerder je er bij bent hoe fijner het kan zijn. Veel mensen lopen te lang door met hun klachten, waardoor het eigenlijk vaak al heel heftig is. Op het moment dat het echt niet meer gaat en je eigenlijk op ‘instorten’ staat of al ‘ingestort’ bent, je dan pas hulp zoekt. Vaak willen mensen het alleen doen, want ‘ach het trekt wel weer weg’, Ik heb hier zelf ook last van. Het alleen willen doen. Ik ben toch niet gek dat ik hulp moet vragen als ik het allemaal even niet meer scherp heb en al mijn emoties de overhand nemen. Eigenlijk zal je nooit alles alleen kunnen doen en zal je altijd afhankelijk van mensen blijven.
Een voorbeeld: je bent afhankelijk van je ouders, anders zou je nooit geboren kunnen zijn. In principe ben je dan al afhankelijk van mensen.
Wat als ik mijn ware ik zou laten zien, zou ik dan van het verwachtingspatroon afwijken of wordt ik dan een stuk menselijker? En jij?
In mijn volgende column wil ik hier graag verder op ingaan.
Liefs,
Merel
