mijn eetstoornis

Het is Woensdag WEDAD (World Eating Disorders Action Day), een week waarin we stilstaan bij eetstoornis awareness. Een onderwerp dat mij aan mijn hart gaat omdat ik inmiddels al zo’n 19 jaar kamp met eetproblemen en later een eetstoornis. Het is een slopende ziekte waarvan je kan genezen maar waarvan niet iedereen geneest, toch hou ik hoop. Bij mij verschuift de eetstoornis problematiek echter telkens: van overeten en braken, naar laxeren, restrictief eten en braken naar enkel restrictief eten. Zo restrictief dat ik meerdere malen een sonde heb gehad en dwangvoeding. Maar weet je, who cares?! Als je me nu ziet lopen zie je een gezonde Nederlandse vrouw met een normaal lichaam, niks over sportiefs aan en ik betwijfel of ik 200M kan rennen.

Een eetstoornis zit niet in wat je eet, hoeveel je eet, hoeveel je beweegt of wat je prestaties op sportgebied zijn. Een eetstoornis zit hem niet in wat je laagste of hoogste BMI was of hoe vaak je in het ziekenhuis hebt gelegen. Een eetstoornis zit hem net als alle andere psychische ziektes in het hoofd.

Hoe weet je dat ik een eetstoornis heb? Omdat ik blijkbaar toch de “dwang” voelde te vertellen welke symptomen van een eetstoornis ik had. Gek toch?! Als je een depressie hebt hoef je er toch ook niet bij te vertellen hoeveel uur je in bed ligt of hoe vaak je je douchebeurt overslaat om serieus genomen te worden. Maar bij een eetstoornis is er die constante competitie. Een competitie die leidt naar de dood. En die competitie zit ook in mijn hoofd. Weer een stap verder, die paar kilo minder dan de vorige keer dan het zo slecht ging want dan zijn al mijn andere problemen opgelost. Dan is alles opgelost. Dan ben ik goed, perfect. Nee, niet mooi. Een eetstoornis draait bij mij absoluut niet om schoonheid, ook niet eens om het afvallen zelf (dat verschilt per periode.) 

Een eetstoornis draait bij mij om de absolute controle. Op de ene of andere manier geeft het mij macht iets wel of niet te eten en daarbij ook mijn lichaam zien te veranderen. Bij mij is dit rechtstreeks gekoppeld aan mijn trauma. Het gevoel wat een eetstoornis mij geeft. De verdovende van het niet eten, het holle, uitgeputte gevoel van het braken. Het verlicht de pijn van mijn trauma. Maar tegelijkertijd is mijn eetstoornis het ziekste ooit. Want ik wil controle, maar al zo vaak heeft mijn eetstoornis mij op het punt gebracht dat ik er geen enkele controle meer over had. Toch ging ik door, zo ver dat andere moesten ingrijpen. Ik wist dat dat zou gebeuren, maar ergens hoopte ik dat “ik” sterker zou zijn, zou winnen. Al zou de winst betekenen dat ik dood zou gaan.

De eetstoornis en ik werden op dat moment een. Meegaan met de eetstoornis is kiezen voor de dood en JUIST DAAROM is het zo belangrijk die stomme eetlijst te volgen, braaf 3x per dag wat te eten, geen millimeter toe te geven. Want een eetstoornis voert een continue competitie tegen jou. Niet met jou. Aan het begin lijkt de eetstoornis jou te helpen, je kracht te geven, maar uiteindelijk zal het je dood worden. 

Op m’n zwakst was ik opgenomen en zou 2 dagen later dwangvoeding krijgen, ik kon enkel maar op bed liggen. Die dag pleegde een heel goed vriendinnetje, die ik al 10 jaar kende en in dezelfde kliniek was opgenomen zelfmoord. Ze moesten me naar mijn deur dragen om bij de uitgeleide van mijn vriendin te kunnen zijn omdat ik te zwak was op mijn eigen benen te staan. Een weg van 2M. Toch heb ik de dagen daarna niet toegegeven om zelf te gaan eten, zelfs dat was niet genoeg motivatie. Zoveel vat kan een eetstoornis op je krijgen.

Een eetstoornis is een monster! Maar er is hoop. Op WEDAD zijn er talloze verhalen van sterke mannen en vrouwen die hun eetstoornis overwonnen hebben, die hun eetstoornis onder controle hebben. Er zijn fora waar je hulp kunt zoeken, lotgenoten kunt contacteren en er zijn ontzettend veel therapeuten! GGZ instellingen, coaches, vrijgevestigde therapeuten. Zoek hulp! Je staat niet alleen in dit gevecht. Je kunt alleen in therapie of met je hele gezin. Er is hoop. Er is altijd hoop. Als je dit leest terwijl je op de bodem van de put zit, dan is er maar één weg & die weg is omhoog. 

Veel liefs,

Inger