‘ Hoe hard de wind ook waait, ik vertrouw erop dat ik overeind kan blijven staan want ik geloof in mezelf. In mijn kracht.’
Een jaar geleden kreeg ik naast de diagnose complexe PTSS die ik heb, de diagnose Bipolair type 2.
Dat was even flink schrikken. Want als je bipolair bent ben je toch manisch en psychotisch?
Nou nee hoor, dat hoeft dus niet.
Het type wat ik heb ( type 2) heeft dat gelukkig minder tot niet. Wanneer je bipolair bent, ben je kwetsbaar voor stemmingswisselingen.
Mijn stemmingen kunnen op en neer schieten van depressief, angstig met heel af en toe paniekaanvallen, naar heel blij.
Soms een paar keer per dag en soms duurt een periode een paar dagen of weken.
Dit kost erg veel energie.
De kunst is dus om balans te houden en mijn wereld wat klein te houden. Ik reageer sterker op dingen die om me heen gebeuren dus moet ik matigen met alle prikkels. Want gebeurt er iets (heftigs) dan schiet ik al snel in een depressieve stemming.
Wat ook kan is dat ik me heel goed voel. Ik heb dan veel energie, ben vrolijk en kan de wereld aan. Dit is de hypomane kant. Opzich prima zolang het gedoseerd blijft. En dat is lastig wanneer ik me zo voel. Want dan wil ik niet afgeremd worden maar doorgaan, zoveel mogelijk doen voordat ik me weer minder goed voel. Vaak ga ik dan over mijn grenzen en doe ik te veel omdat ik dan moeilijk maat kan houden.
Het gevolg: vermoeid en somber zijn.
Je snapt dat het dus best lastig is om te bepalen wanneer ik wèl dingen kan doen en wanneer niet. Wanneer ik mezelf af moet remmen of juist een schop onder m’n kont moet geven.
Hier heb ik het afgelopen jaar keihard aan gewerkt en ik ben een eind op weg om hier vorm aan te geven.
Hoe ik zorg dat ik uit een depressieve periode kom:
Die donkere, sombere momenten waarop je weinig voelt en niks je meer wat kan schelen, liggen altijd op de loer.
Ik heb geleerd wat ik kan en moet doen als deze momenten er zijn, namelijk:
rusten, slapen, wandelen of netflixen.
Vooral slapen helpt me goed, dan kan ik me erna veel beter voelen. Maar er zijn ook dagen dat dat niet helpt en ik me langer depressief blijf voelen. Toch ben ik dan minder bang er niet meer uit te kunnen komen.
Ik heb het vertrouwen in mezelf gekregen dat ik niet meer zo diep zak als een aantal jaren geleden, omdat ik voel dat mijn wortels zo sterk zijn en ik er beter mee om kan gaan. Ik kan zeker vallen, maar nooit meer zó diep als toen want ik weet dat ik er uit kom. Ik weet dat het weer beter wordt. En dat geeft me de kracht om ook die slechte dagen aan te kunnen.
Hoe hard de wind ook waait, ik vertrouw erop dat ik overeind kan blijven staan want ik geloof in mezelf. In mijn kracht.
Hoe ik zorg dat ik uit een hypomaan moment kom of blijf:
Deze momenten zijn relatief vrij kort, maximaal een paar uurtjes. Ik moet dan zorgen dat ik geen impulsieve dingen ga plannen. Vaak ziet mijn man direct of ik hoog zit en fluit me dan terug. Op ‘hoge’ momenten moet ik het tegenovergestelde doen van waar ik behoefte aan heb. Het liefst ga ik dan keihard door, maar juist dan moet ik rust nemen of een stuk gaan wandelen.
Ik ervaar het als een compleet andere leefstijl, een permanente stap terug.
En dat hoeft niet perse naar te zijn om een stap terug te doen. Het maakt dat ik heel bewust keuzes maak en goed blijf voelen hoe mijn stemming is. Het is een andere manier van leven.
Door mijn medicatie, therapieën en behandeltraject bij een orthomoleculair therapeut heb ik er veel meer grip op gekregen en ben ik momenteel stabiel. Ik heb veel zelfinzichten gekregen wat bij deze kwetsbaarheid enorm belangrijk is om overeind te blijven staan.
Het is helaas niet te genezen maar zeker mee te leren leven.
