‘ja een opname is heftig en niet niks, maar een opname is zeker niet alleen voor als je ‘gek’ bent.’
Terwijl ik met Luna op de bank zit, denk ik even terug.
Ik denk terug aan hoe ik trillend en met tegenzin een kliniek inliep.
Mijn allereerste opname.
Wat ik niet wist, was dat er nog een reis van opnames zou komen.
Ik was toen 18 en kende het woord kliniek alleen uit boeken of het horror beeld dat werd geschetst in films. Iemand werd toch alleen opgenomen als diegene ‘gek’ was?
Voor mij was het doel het stabiliseren van mijn suïcidaliteit, het herstarten van antidepressiva en rust te pakken. Na veel weken daar is dit gelukt, maar ik nam wel een eetstoornis mee de kliniek uit. Het leek zo goed te gaan, mijn stemming verbeterde. Mijn eetstoornis werd vrolijker, maar iemand anders in mij niet. Er volgde een nieuwe opname. Dit keer voor mijn eetstoornis. De opname verliep goed, maar nu lag mijn somberheid op de loer. Deze cirkel ben ik keer op keer doorlopen, met meerdere opnames, die vooral tijdens heftige crisismomenten ontstonden.
Het woord opname of kliniek kan voor velen heftig klinken. Dat is het ook en ik ga het ook niet mooier maken dan dat het is. Misschien kan je je niet voorstellen dat iemand hier tot rust komt, laat staan beter wordt. Soms helpt een opname ook zeker niet, maar waarom ben ik dan toch zo vaak in een kliniek beland?
Vaak ben ik opgenomen voor mijn eigen veiligheid. Ik had last van oplopende of acute suïcidaliteit. Wat een opname kon bieden was veiligheid, een gesloten deur. Maar ook werden dingen waarmee ik mijzelf kon verwonden eventueel bij mij weggehouden.
Dit, omdat ik ook last had van zelfbeschadiging.
Het gaf een deel rust, nu ik even niet alle regie meer had. Ik hoefde niet meer na te denken over wat ik kon gaan doen om eventuele spanning te verlagen, of om afleidingen te zoeken. Ik hoefde niet na te denken over wie ik zou bellen, of dat ik überhaupt hulp zou gaan vragen. Ik mocht van een strenge en straffende kant in mij geen hulp hebben. Vroeg ik hier wel om, raakte ik in conflict met mijzelf, waardoor mijn spanning alleen maar meer opliep. Door de onrust was stilzitten, uitrusten, in bed liggen, enorm lastig en kwam ik niet meer tot rust. Dit in combinatie met de drukte in mijn hoofd, maakte dat ik werd overbelast en niet meer helder kon nadenken. Een opname kan zorgen voor rust. Even een time-out, even weer mogen en kunnen uitrusten, om daarna het wel weer zelf te kunnen gaan doen.
Natuurlijk bestaan er verschillende vormen van opnames. Ook is een opname niet altijd helpend en kan iedereen dit anders ervaren. Zelf ga ik nog steeds af en toe in opname, maar niet meer voor een lange periode. Steeds vaker lukt het mij de crisis te voorkomen en de opname als time-out te gebruiken, waardoor ik juist voor mijn eigen veiligheid of rust kies en zo wel zelf de regie behoud. Maar ook daar mag je hulp bij vragen. Ik weet inmiddels dat lang opgenomen zijn voor mij niet helpt, maar als het nodig is, ik wel een weekje timeout goed kan gebruiken . Maar is een lange opname voor jou wel helpend, dan is dit natuurlijk ook helemaal oké. Dit kan je alleen maar ervaren en zelf opmerken, bespreken met je omgeving en hulpverleners.
Ja een opname is heftig en niet niks, maar een opname is zeker niet alleen voor als je ‘gek’ bent. Wat ik je kan meegeven, uit mijn verschillende opnames en vanuit verschillende situaties; blijf bij jezelf en kom voor jezelf op. Het mag en het kan. Ik kan het en jij kan het ook. Betrek je omgeving erbij, maar vooral; ga voor jezelf staan en blijf dat doen, ook al lijkt de hulp in eerste instantie overbodig. Voel jij aan dat het nodig is, weet jij dat het nu goed is voor jou? Vraag om hulp, zodat je zelf zolang mogelijk de regie kan behouden of die zo snel mogelijk kan terugkrijgen.
Het blijft een zoektocht, naar wat helpt en wat niet.
Gun jij jezelf al de ruimte en openheid om een opname bespreekbaar te maken?
Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen met opname of die van iemand in je omgeving.
