‘ze kijkt naar me en ziet haar man, maar herkent hem niet.’
Plots ben ik wakker!
Het is alsof iemand mijn borst steeds verder dicht drukt en mijn hart met dezelfde vaart naar buiten wil… ijskoud zweet op mijn rug en voorhoofd terwijl mijn hart meer zijn best lijkt te moeten doen. Het overstemt mijn redenering.
Ga rechtop zitten Robin, kalmeer jezelf! Maar alle signalen staan op rood, de druk neemt maar niet af. Ik probeer steeds meer lucht naar binnen te halen, mijn kaak kan zich nauwelijks bewegen en mijn buikspieren trekken zich onvrijwillig samen. Dit is dus hoe het voelt om dood te gaan, ik weet het zeker…
Haastig en in paniek maak ik Froukje wakker en zeg niets. Ze kijkt naar me en ziet haar man maar herkent hem niet. Ze legt haar hand op mijn rug en probeert me te kalmeren, tintelingen schieten van mijn armen naar mijn vingers en vlagen van duizeligheid overspoelen me.
Op de achtergrond hoor ik Frouk der stem: ‘moet ik 112 bellen? Robin moet ik 112 bellen?’
Ik zeg ja.
Twintig minuten later zegt de ambulancebroeder met vriendelijke blik ‘hou je haaks jongen dit is niet niks’ de plakkers van de apparatuur voel ik nog zitten, alles is oké maar schaamte overvalt me…
PTSS het gierde door mijn lijf en hoofd, het had een verlammend effect op mijn leven en dat van mijn gezin, dat iets mentaals mij zo stevig in een greep kon houden had ik niet verwacht, Ik zag mezelf toch echt als een stoere vent een sterke marinier, rots in de branding voor anderen.
Maar hier zat ik in de put, geen uitweg meer. De enige weg die er was, was er recht doorheen, terug naar wat me traumatiseerde op uitzending in Afghanistan, iets wat ik kundig had leren te vermijden, gedachtes wegstoppen, emoties uitschakelen.
Want emoties die kan je toch uitschakelen?
De onbegrip, eenzaamheid en schaamte, kortom de taboe op praten over je mentale gezondheid is wat ik nu wil doorbreken.
Ik laat mijn littekens zien om anderen te helpen.
#ikbenopen #jebentnietalleen