Vergeet de kinderen niet

Vergeet de kinderen niet

‘Kinderen moeten meer gezien, gehoord en geholpen worden.’

In mijn vorige 4 Columns heb ik een klein stukje van jaren huiselijk geweld gedeeld. Dit is iets waar ik nooit echt over gepraat had. En ik kan vertellen, nu ik dat wel gedaan heb is er een last van mijn schouders gevallen.

Ik merk dat de mensen om me heen, mij nu ook beter begrijpen. Naast dat er een groot taboe, en ontzettend veel vooroordelen op huiselijk geweld ligt, is het stukje dat vooral vaak naar buiten gebracht wordt, alleen gericht op de volwassenen.. vaak in negatieve zin over het ‘slachtoffer’.

Zo lees ik regelmatig dat een slachtoffer zich zo niet mag noemen, want dan had die persoon maar weg moeten gaan… maar in werkelijkheid kun je niet zomaar weg zonder hulp.

Als zoiets al in het nieuws komt, is het vaak in 1 zin omschreven: ‘familiedrama heeft zich afgespeeld.’ Daarom wilde ik jullie meenemen naar wat er zich werkelijk in zo’n familie drama afspeelt. Er gaat heel wat aan vooraf, en de dreiging is vaak al langer aanwezig dan de dag waarop het bekend word.

Het blijft niet bij die ene zin op teletekst, sterker nog het heeft nog een jarenlange nasleep. Waar vaak niet naar gekeken wordt, is dat er ontzettend vaak kinderen bij betrokken zijn, maar daar hoor je bijna nooit iets over.

Er wordt vanuit hulpverlening gezegd dat je de kinderen hier niet mee moet belasten en maar moet doen of er niks aan de hand is.. Maar hoe kun je een kind dat de mishandelingen ziet, zelf mishandeld word, en alles zelf meemaakt, vertellen dat er niks aan de hand is? het  kind weet wat er gebeurd, het is er namelijk zelf bij.

Als kind ben je machteloos in zo’n situatie. Je wilt van alles, maar je bent bang. want je hebt gezien waar iemand toe in staat is. waar je absoluut niet tegen opgewassen bent. Je wilt het wel vertellen, maar je bent bang, want als uitkomt dat je het wel verteld hebt, weet je wat er kan gebeuren, dus vertel je maar niks en krop je het op. En als je het uiteindelijk wel tegen iemand verteld, wordt het vaak in de doofpot gestopt. En wordt je niet geloofd. Kinderen moeten meer gezien, gehoord en geholpen worden.

                       

En dat gebeurt pas als er bewustwording komt over het feit dat huiselijk geweld veel meer is dan die ene dag, die ene zin in het nieuws, maar een hele levensstijl is waarin je moet overleven.

We hebben allemaal in de corona tijd nu een opgesloten gevoel gehad. maar je moet je voorstellen dat je je als kind thuis nooit veilig , maar onveilig en opgesloten voelt en geen kant op kunt. En wanneer het huiselijk geweld wel naar buiten komt mensen i.p.v. hulp bieden, wegkijken.

Ik ben 29, en durf het nu pas te vertellen. ik zeg pas, maar voor sommige zal het al zijn, want er zijn mensen die altijd de angst blijven voelen en er nooit over durven praten. Nooit weg durven gaan en in die situatie blijven omdat ze geen goede hulp krijgen.

Dit is me aangedaan, en dit is levenslang. het zit nog steeds in kleine momentjes, films, liedjes, feestdagen, alleen al bij het aankijken van mijn familieleden zal ik er altijd een beeld bij terugkrijgen.

Maar het is gebeurt, dus ik wil het niet meer verstoppen… want dan verstop ik een deel van mijzelf.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *