Re-integratie

Mijn benen vielen uit en destructieve gedragspatronen drongen zich op.

Mijn drive om te excelleren binnen de maatschappij is altijd ontzettend groot geweest. Ik droomde van ontwikkelingswerk doen in het buitenland, een gespecialiseerde therapeut worden en beleidsmatig belangrijke wetten en regels kunnen veranderen. De realiteit is echter dat ik mijn middelbare school niet af heb kunnen ronden omdat ik in de jeugdpsychiatrie geen onderwijs mocht volgen.

De weg naar een opleiding was daardoor lang. Het jaar dat ik 21 werd en in aanmerking kwam voor de 21+ toets raakte mijn vader 8 maanden vermist. Ondanks het verdriet, de wanhoop en de zorgen heb ik mijn 21+ toets gemaakt zodat ik eindelijk kon starten op het HBO. Van deze periode heb ik gigantisch genoten. De opleiding, het honours programma, reizen en vrijwilligerswerk in het verre buitenland en het initiatief Status Vermist waarbij ik met slimme en bijzondere mensen zoals Peter R. de Vries en Richard Korver het leven voor achterblijvers na een vermissing hopelijk iets makkelijker heb kunnen maken.
Ondanks het waarmaken van mijn dromen betekende dat niet dat ik mentaal opeens gezonder werd. Sterker nog, door het wegdrukken van jeugdtrauma’s en het “moeten” kunnen functioneren ben ik uiteindelijk dieper teruggevallen dan ooit.

Een jaar lang heb ik gezocht naar hulp, maar mijn eetstoornis stond te veel op de voorgrond voor traumabehandeling, en mijn trauma stond teveel op de voorgrond voor eetstoornisbehandeling. Uiteindelijk moest ik naar de gesloten High Cure voor eetstoornissen en daar heb ik 8 maanden opgenomen gezeten. Doordat traumabehandeling niet mogelijk was, lukte het mij niet te herstellen en verloor ik definitief mijn studie maar ook mijn woning en behandeling. Omdat bij de maatschappij betrokken zijn zo belangrijk voor mij was, besloot ik mijn grootste droom na te jagen en ik emigreerde naar Oeganda. Het leven en werken daar zorgde dat ik tijdelijk beter voor mezelf kon zorgen. Maar het gebrek aan medicatie, therapie en de overprikkeling zorgde ook dat ik in een psychose terecht kwam en uiteindelijk helemaal niet meer kon functioneren.

Een gesloten opname van 2 jaar was het gevolg. Door mezelf zo te pushen, en doordat tegelijkertijd niet de hulp beschikbaar was die ik nodig had, heb ik het bijna niet overleefd. Inmiddels ben ik iets meer dan een jaar thuis. 3,5 a 4 jaar van mijn leven heb ik doorgebracht in gesloten instellingen, nog veel meer jaren in therapie. Wel heb ik sinds september eindelijk een behandelaar die het aandurft mij te behandelen en we zijn gestart met o.a. EMDR therapie. Ook wilde ik heel graag opnieuw starten met werk en een opleiding. 

Deze combinatie bleek echter in de eerste week werken al teveel te zijn. Mijn benen vielen uit en destructieve gedragspatronen drongen zich op. Gelukkig heb ik een hele empathische werkgever die akkoord ging met mijn werkzaamheden terugbrengen naar 1 middag per week. Mijn opleiding heb ik nog wat verder uitgesteld. De prioriteit ligt nu echt bij deze therapie tot een succes maken. 

Echter ben ik mij ook voor het eerst in mijn leven gaan realiseren dat de doelen die ik mezelf stel misschien niet realistisch en haalbaar zijn. Zo lang ik in mijn eigen woonomgeving ben presteer ik namelijk ontzettend goed, ik heb een goede focus en ik krijg energie. Moet ik naar een omgeving die niet eigen is, dan treedt er angst op en allemaal nare gedachtes. Langzaam ontstaat er een acceptatie in mijn hoofd dat ik wellicht meer voor de wereld, maar vooral voor mezelf, kan betekenen vanuit mijn eigen omgeving. Dat ik dan net zo waardevol en net zo belangrijk ben in deze wereld. Mijn dromen leg ik daarom steeds minder vast omdat ik weet dat alles aan verandering onderhevig is. Ik ben trots en dankbaar voor die paar uurtjes die ik wel kan werken per week en ik probeer te genieten van de tijd die ik voor mezelf heb i.p.v. het gevoel te omarmen dat ik faal.

Wat is jullie advies voor mensen die willen re-integreren? 

1 reactie op “Re-integratie”

  1. Hoewel dit iets heel persoonlijks is;
    Ik heb zelf mn vaste baan verloren door ggz troubles, zonder uitzicht op (snelle) terugkeer.
    Heb daardoor jarenlang in een werkloze positie doorgebracht. Ben uiteindelijk gaan werken in de horeca. Gewoon in de spoelkeuken. Beetje afwassen. Dit verzet de aandacht. Is niet moeilijk.
    Verder veel werkzaamheden die niet direct geestelijk uitputtend zijn. Vegen, schoonmaken, dat soort dingen. Maar het biedt me contact met mensen, geeft structuur, houd me weg bij de eeuwige strugles, en last but not least er valt vaak wat te lachen ook nog.
    Mijn advies zou daarom zijn; probeer vooral een niet te veeleisende baan op te pakken, en doe dit vooral op je eigen tempo(aantal uren).

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *