Amsterdam, 22 juli 2022
Lieve Leonie,
Allereerst: sorry dat ik je nu pas schrijf! Dit betekent dat jij nog maar een week hebt om te antwoorden en daar voel ik me vervelend over. Ook ten opzichte van Fauzy. Voor haar is het niet fijn dat ze de briefcolumn nu pas kan inplannen. Sorry!
De drukte in mijn leven speelt nog steeds, maar dat is geen excuus. Ik kies er zelf voor. Naast de deadline voor mijn boek word ik hier en daar gevraagd voor andere projecten die ik allemaal leuk vind om te doen. Na de corona crisis kan ik niet anders constateren dan dat werk heel belangrijk voor mij is. Het is een houvast. Iets waardoor ik me nuttig kan voelen. Iets waardoor ik het gevoel heb een bijdrage aan de maatschappij te kunnen leveren. En, als ik heel eerlijk ben, soms ook een manier om te ontsnappen aan het sociale leven en de angsten en onzekerheden die dat bij mij oproept.
Zoals je weet heb ik vorig jaar bij een vriendin een grens aangegeven die tot een breuk geleid heeft. Rationeel weet ik dat het voor mij mentaal gezonder is om geen contact meer te hebben. De vriendschap was niet gelijkwaardig en triggerde bij mij angst en spanningen. De situatie heeft me veel verdriet gedaan en ik ben er ook erg boos over geweest. Afgelopen weekend zag ik een foto van haar
op social media en dat bracht al die gevoelens weer boven. Dat is me in maart ook een keer overkomen. Ik vind het moeilijk dat een foto dat allemaal bij me op kan roepen. Ik zou het graag anders zien. Er meer controle over hebben. Tegelijkertijd weet ik dat het niet vreemd is dat ik dit voel. Het is menselijk. Het beëindigen van een vriendschap is een soort rouwproces. Bovendien is het aangeven van grenzen mijn grootste uitdaging en daarmee is deze situatie extra pijnlijk. Het is cliché maar waar: tijd heelt alle wonden. Heb jij wel eens een vergelijkbare situatie meegemaakt? Herken je deze gevoelens?
Het is voor mij vreemd om te horen dat je tegen me opkijkt. Wat ik hierboven beschrijf maakt dat ik mij geregeld een heel slecht mens voel. Ik heb vaak het gevoel dat ik op allerlei fronten tekort schiet. Ook op werkgebied. Niet iedere samenwerking verloopt goed en ik heb heel wat afwijzingen op mijn
manuscript gehad voor een uitgever het wel zag zitten. Meestal is doorgaan voor mij de enige optie. Omdat ik de urgentie voel om een verhaal te vertellen. En, wat moet ik anders?
Leuk dat je de aflevering van ‘Peptalk’ met Gijs de Lange aanhaalt. Ik heb er ook naar geluisterd. Creativiteit is enorm kwetsbaar en daardoor eng, maar tegelijkertijd prachtig en verrijkend! Het gaat er inderdaad niet om dat anderen iets goed vinden of dat je iemand evenaart. Het gaat er in eerste
instantie om wat ‘spelen’ jou brengt. Ik vind het dan ook verdrietig om te lezen dat je het maken van de ‘Kringloopcast’ zoveel angsten bij je opriep en dat je daardoor geen plezier in het maakproces meer had. Ik zou je anders gunnen!
Ik heb er bewondering voor hoe jij je in deze brieven openstelt. Al bijna een jaar heb je iedere keer teruggeschreven en mocht #ikbenOpen ze publiceren. In mijn optiek is het aangaan van angsten het spannendste in het leven. Daarmee vind ik iedereen die dat doet super stoer. Volgens mij ligt de focus
in onze samenleving veel te veel op successen die voor anderen zichtbaar zijn. Het gaat niet om de podcast die je maakt of het boek dat je uitgeeft. Uiteindelijk ben ik het meest trots op de ontwikkeling die ik als mens maak. Ik ervaar de wereld als een ingewikkelde, heftige plek en het lukt me niet altijd om de slingers op te hangen, maar ik ga confrontaties niet (meer) uit de weg. Hoe bang
ze me ook maken. Ik hoop dat jij mag voelen hoe dapper je bent door jouw moeilijkheden in het leven onder ogen te zien. Ik zie zoveel mensen om mij heen die niet in de spiegel durven kijken. Die anderen de schuld geven van hun eigen ongeluk. Daarmee wil ik omstandigheden op geen enkele manier niet bagatelliseren, want nogmaals, ik zie de wereld niet als een prettige plek, maar juist daarom gaat niemand daar verandering in brengen.
Het enige wat je kunt doen is eerlijk naar jezelf
toe zijn en dat, lieve Leo, doe jij!
Hopelijk tot gauw!
Liefs,
Annemiek