Uitgestelde rouw

Toen ik 13 jaar oud was kreeg mijn moeder kanker. Mijn onbezorgde jeugd veranderde hierdoor in veel angst om haar te verliezen.  Gelukkig was ze erg optimistisch en ook de artsen hadden er alle vertrouwen in. Een periode van operaties en chemo´s volgde. Mijn moeder veranderde van een sterke prachtige vrouw in een zieke kankerpatiënt. Toen ze beter was kon de vlag wel uit en waren we allemaal enorm blij en gelukkig. Helaas was deze blijdschap maar van hele korte duur want niet veel later was de kanker terug. Weer moest ze aan de chemo´s waar ze ook enorm ziek van werd. De kanker vrat haar langzaam op en we konden niets anders dan toekijken en haar ondersteunen waar kon. Uiteindelijk leefden we 3 jaar tussen hoop en vrees.

Toen ik 16 was gebeurde dat waar ik al die tijd bang voor was. Mijn moeder overleed. Mijn moeder, maatje, klankbord en mijn veilige haven verdween. 

Iedereen was intens verdrietig. Na de week van haar uitvaart ging het normale leven zo goed en zo kwaad als kon weer gewoon verder. Ik was net gestart met een MBO opleiding en voelde enorm de drang om aan iedereen te bewijzen dat het prima met me ging. Meelevende blikken of goedbedoelde woorden maakte mij enorm ongemakkelijk en zorgde ervoor dat ik wou laten zien wie ik was. Niet het meisje met die dode moeder maar gewoon een sterk iemand die het leven ook zonder moeder prima aankon. 

Vanuit school moest ik met iemand praten, na 1 keer praten ben ik daarna nooit meer terug geweest.  Dit had ik niet nodig, ik kon het leven aan. Ik wilde laten zien dat ik niemand nodig had en het prima alleen kon. Ik zorgde zo goed als ik kon voor mijn jongere broertje en daarnaast hield ik van feestjes, vriendinnen, terrasjes enz. Dat waar iedere tiener van houdt. En dat ging me prima af. Ik haalde mijn diploma, kreeg een super toffe baan, een fijne relatie en we gingen zelfs trouwen. Maar toen de zorg voor thuis wegviel en ik overgeleverd was aan mezelf merkte ik dat het leven wat ik dacht zo goed te kunnen opeens niet meer zo goed lukte. Ik sliep slecht, had depressieve gedachtes en wist met mezelf niet zoveel raad. Maar dit had naar mijn weten echt niets met mijn moeder te maken. Dat had ik allang verwerkt, we waren al zoveel jaren verder, het moest maar eens klaar zijn.

Na een tijd van therapie kwam ik er steeds meer achter dat ik dit nog helemaal niet had verwerkt. Dat ik mezelf al die tijd had overschreeuwt om maar niet bij het gemis van haar te hoeven komen. Het was tijd om te rouwen. Maar hoe doe je dat, als het al 12 jaar geleden is en er in je omgeving veel minder over wordt gedacht. Als al die meelevende en goedbedoelde woorden allang zijn opgedroogd en je ze juist eigenlijk nu pas nodig hebt. Dat de vraag; ‘wie was jouw moeder eigenlijk?’ bijna nooit meer werd gesteld. Wat heel logisch is want het is tenslotte al 12 jaar geleden. 

Maar ik worstel ermee, omdat het voelt alsof het niet meer legitiem is om er na al die jaren nog uitgebreid over te vertellen. 12 jaar klinkt als een concreet verleden en 12 jaar doet misschien vermoeden dat de pijn wel is gesleten, dat het gat in mijn hart wel wat is gedicht. Het kan doen vermoeden dat de plek die ze inneemt in mijn leven misschien is verandert en de rol van moeder is geslonken, want ja, het is toch al 12 jaar. Maar het gekke is dat er in mijn hoofd nog niets is veranderd. Het heeft in mijn hart nog niets doen slinken en het maakt mijn dromen over haar niet minder.

Misschien is het juist nu wel dat die pijn extra gewicht geeft omdat ik nu pas bezig ben met rouwen. Een proces wat ik (onbewust) heb uitgesteld omdat het simpelweg niet paste in mijn leven. Uitgestelde rouw. Maar hoe pak je dit aan, hoe ga je daar nu mee aan de slag? Mag dat nog wel? Kan dat nog wel? En wil ik het wel? Vragen die me bezig kunnen houden.  

Haar afwezigheid zorgt voor een gevoel van leegte en eenzaamheid in mijn leven. Ik heb zoveel mensen om me heen en toch voel ik me ten diepste vaak zo eenzaam. En misschien, als ik haar nu beter ga leren kennen door over haar te praten, te vragen aan mensen die haar kende wie ze was, misschien dat ze daardoor weer meer deel uit gaat maken van mijn leven. Want ook al is ze niet meer hier, toch mag ze deel uitmaken van mijn leven, iets wat ik altijd heb geprobeerd buiten te sluiten maar wat eigenlijk niet kan en ik nu ook niet meer wil.

Rouw stopt nooit, het golft mee met de periodes van je leven. Soms sluimert het wat op de achtergrond en soms is het intens aanwezig.

Rouw gaat verder dan de aanwezigheid van haar missen. Het gaat vooral over de diepe eenzaamheid die zo ontredderd. Maar ze mag nu meer ruimte in mijn leven, omdat ik trots ben dat zij mijn moeder is.