Lieve Leonie

Amsterdam, 14 juni 2022

Lieve Leonie,

Hoe is het met je? We hebben elkaar al best een tijdje niet gesproken! Twee weken geleden stuurde je me een filmpje waarop je me succes en sterkte met de laatste voorstelling van ‘In het licht’ wenste. Super lief en attent! Ik heb het die avond niet droog gehouden. Tijdens de voorstelling liepen de tranen al over mijn wangen en toen actrice Lisse Knaapen na afloop ging speechen brak ik volledig. Toch is het voor mij persoonlijk wel goed om even niet op pad te zijn. De afgelopen (anderhalve) maand was het een beetje te druk. Het is verstandig om mijn tempo weer wat te minderen.

Wat leuk dat Litouwen zo’n verrassing was! Net als jij heb ik niet meteen een beeld bij het land. Des te leuker om er op studiereis naar toe te mogen kan ik me voorstellen. Kun je meer vertellen over wat het doel van de reis was en wat je er allemaal gedaan hebt? Het was voor #ikbenOpen toch? Ik ben benieuwd!

Hoe ziet je leven er op het moment verder uit? Je vertelde me dat de boekenafdeling van de kringloopwinkel inmiddels onder jouw beheer staat. Heerlijk! Ik kom gauw een keer kijken. Als kringloopexpert krijg jij natuurlijk de kans om parels er als eerste uit te vissen. Volgens mij heb je daar een neus voor! En zitten Nick en jij al midden in de verbouwing? Of duurt dat nog even?

De publicatie van mijn boek zie ik ook echt als een mijlpaal! Hoewel ik er enorm van geniet, vind ik het minstens zo spannend. Ik heb al wel een paar keer gedacht: moet ik dit wel doen? Wie zit er op mijn ideeën te wachten? Kan ik wel schrijven? Of gaan mensen dit als een grote flater zien? Ik weet dat ik ervoor moet gaan. Hoe vaak krijg je zo’n kans? Maar het arsenaal aan bijgedachten is groot. Klopt het als ik zeg dat dit precies is wat jij ervaart rondom de lancering van de Kringloopcast? En bij het publiceren van deze brieven?

Soms vraag ik me af wat er allemaal aan schoonheid en belangrijke verhalen en boodschappen verloren gaat omdat veel mensen bang zijn om te falen. Misschien leven wij alleen met publicaties van mensen die zeker genoeg van hun opinie en kwaliteiten zijn om ze de wereld in te slingeren. Dat zou zonde zijn. Al blijf ik bewondering hebben voor iedereen die dat durft. Tegelijkertijd denk ik vaak: hoe erg is het om te falen? Hoe erg is het als iemand het niet met je eens is? Of je zelfs niet aardig vindt? Dat is niet erg. Dat weet ik. Het voelt alleen heel anders.

Annemiek & Leonie

En dan komen we terug bij jouw fantastische pleidooi voor spelen. Doe wat je fijn vindt. Waar je vrolijk van wordt. Wat je energie geeft. Dat hoeft niet perfect. En niet iedereen hoeft dat leuk te vinden. Onze ouders zullen ook niet altijd blij geweest zijn als wij met modderpoten en gescheurde kleren thuiskwamen.

Welke activiteit komt voor jou op het moment het dichtst in de buurt van spelen? Voor mij zijn dat mijn zanglessen. Ik heb niet pretentie om een goede zangeres te worden, maar ik vind het heel erg leuk om te doen. Vlak voor de een-na-laatste voorstelling van ‘In het licht’ heb ik het laatste nummer van de voorstelling (https://open.spotify.com/track/5r3YS8NFuphLD3z3jXxgpK?si=c8c74b556b284538) voor Lisse gezongen. Helemaal aan het begin van de tour heb ik dat aan haar beloofd. Ik vond dat zij zich zo kwetsbaar opstelde in het proces, dat ik haar wilde steunen door mij kwetsbaar op te stellen. Zingen in het openbaar vind ik het allerengste om te doen. Dat heeft te maken met een jeugdtraumaatje. Ik kan je dan ook niet zeggen dat ik ontspannen was, laat staan dat ik ervan genoten heb. Terwijl ik dat tijdens de zanglessen wel doe. Dan hoef ik niet te presteren. Dan is het puur spelen.

Volgens mij gaat de angst om ouder te worden over het streven naar perfectie en behoefte aan controle. Grappig genoeg heb ik het gevoel dat ik perfectie als het om uiterlijk met de jaren steeds meer los mag laten. Het is niet gek dat ik op mijn 31e rimpels krijg en ik geloof ook niet dat crèmes dat kunnen verhelpen. Maar dit betekent niet dat ik geen onzekerheden op dit gebied heb. Ook bij mij gaan die over mijn lichaam en met name mijn buik. Ik ben niet zo bang voor cellulitis of striae, maar kan de vetjes om mijn middel niet verkroppen, terwijl ik ze bij anderen heel mooi kan vinden. Al met al vind ik het heel erg dat we in deze samenleving zo erg op ons uiterlijk gefocust zijn. Het zou toch zot zijn om vrienden daarop uit te kiezen? Het is misschien een tikkeltje idealistisch, maar ik wil graag blijven geloven in het cliché dat het uiteindelijk om je innerlijk gaat.

Dobberse lieve Leo en hopelijk varen onze bootje weer gauw elkaars richting op! Liefs,
Annemiek

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *