Karin in de Psychiatrie, deel 2

In plaats van de tijd nemen om te herstellen, moest ik maar zo snel mogelijk weer gewoon deelnemen aan ‘de maatschappij’. Ik ging tijdelijk werken in een winkeltje, waarna ik mijn HBO carrière startte. Een paar maanden later ging ik op kamers. Wonen in de stad was eigenlijk veel te overweldigend. De sociale druk die ik ervoer, terwijl ik nog mega kwetsbaar was, nam ik voor lief. Na verloop van tijd verviel ik weer in oude patronen van stoer doen, grapjes maken en vooral doen alsof ik net zo was als alle andere studenten in mijn klas.  Vier jaar lang legde ik een enorme druk op mezelf en voelde ik me nog steeds schuldig. Ik moest en zou, vooral mijn ouders, laten zien dat ik net zo goed was als mijn zus. Ik zou die psychose wel eens een poepie laten ruiken. 

Het was me gelukt: ik had mijn diploma op zak. Het viel wel vies tegen om een baan te bemachtigen. Ik had immers een gat van een jaar in mijn CV. Wanneer ik eerlijk was geweest over het feit dat het even niet zo goed met mij was gegaan in dat jaar, werd ik afgewezen. Op een gegeven moment verzon ik maar dat ik een jaar gereisd had. Dat viel veel meer in de smaak. Tot er over doorgevraagd werd, dan zat ik ineens met mijn bek vol tanden. Na maanden solliciteren, een korte periode werken als Jeugdmaatschappelijk Werker ter vervanging tijdens iemands zwangerschapsverlof, voelde ik me terug bij af. Ik raakte weer uit balans. 

Op mijn 25^e had ik ongeveer tien paniekaanvallen per dag te pakken. Ik voelde me nutteloos en wederom schaamde ik me kapot voor wat er van me geworden was. Ik had nog wel zo mijn best gedaan. Inmiddels deed ik ook aan zelfbeschadiging. Toch was er altijd nog een stemmetje in me wat zei: “ Karin, dit kan het toch niet zijn? Toen je 5 jaar was wilde je Madonna worden! Get up on your feet, step into the beat.” 

Ik besloot me op te laten nemen in een centrum voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis. Daar kreeg ik er 2 diagnoses bij, bijna 3. Alles was daar therapie. Negen maanden later stond ik weer buiten. Ik had geleerd hoe belangrijk structuur voor me is en hoe helpend het is om te praten. Ik kreeg nog een nabehandeling in een groep, maar na een paar maanden was ik ‘therapie- moe’. 

Inmiddels ben ik weer een dozijn aan jaren verder en heb ik tussendoor nog wel aardig wat therapie gehad. Ook heb ik twee jaar geleden weer een nieuwe diagnose mogen toevoegen aan mijn medische dossier. Aan het begin van de Coronatijd ging ik weer onderuit. Er gebeurde iets heftigs in mijn familie en mijn natuurlijke neiging tot afsluiten en doorbeuken werd weer geactiveerd. Tot ik bij de kassa van de supermarkt weer uit het niets het bloed uit mijn armen weg voelde stromen, mijn benen weer als kneedgum aanvoelden en mijn oren zo luid suisden dat het leek alsof ik met de stofzuiger aan het knuffelen was. Ik heb maanden moeten wachten tot ik weer op de bank bij een therapeut zat, dus koos ik maar voor medicatie om in ieder geval wel te kunnen slapen. 

Ik heb heel veel aan de gesprekken met mijn psychiater gehad, want dit keer was het contact anders. Voor het eerst had ik een man tegenover me die me zag als mens. 

Iemand die de ervaringen die voor mij hadden geleid tot mijn kwetsbaarheid, bevestigde als belangrijk. In een bepaalde sessie waarin ik weer op slot zat in mijzelf, of was vertrokken naar ‘Mijn Ivoren Toren’, heeft hij wel vijf keer achter elkaar gezegd: “Het was niet jouw schuld”. De eerste drie keer knikte ik vriendelijk, de vierde keer voelde ik boosheid opkomen, gemaskeerde loyaliteit. En doordat hij gewoon aanwezig bleef, mij volledig accepteerde in dat moment, kon ik mijn pantser bij de vijfde keer laten zakken en mijn gevoel toelaten. Puur verdriet, rouwverdriet. Rouw, omdat mijn leven heel anders had kunnen lopen als ik een andere start had gehad.

Afgelopen maand heb ik de intake gehad voor een nieuwe behandeling. Schematherapie en EMDR gaat het worden. Na twintig jaar zoeken in de GGZ, hoop ik dat ik de gevoelens van onveiligheid die ik regelmatig ervaar, zullen afnemen en dat ik open blijf staan in plaats van dat ik me zo verhard, afsluit, een masker opzet en volledig leef naar de behoeftes van anderen. 

In de korte tijd dat ik me aan het oriënteren ben bij #IkBenOpen, heb ik al mensen leren kennen waarbij ik niet het gevoel heb dat ik mijn kwetsbare deel hoef te verbergen en met wie ik kan verbinden vanuit menselijkheid. Een plek waar ik mét mijn kwetsbaarheid, ook mijn talenten mag inzetten. Dit heeft me doen beseffen hoe belangrijk het is om mensen om je heen te hebben die je begrijpen en die in je geloven. Hoe belangrijk het is om een droom te hebben. En ten slotte, regie over je eigen leven te houden, hoe klein die soms ook is.