Karin in de Psychiatrie, deel 1

Mijn excuses, de titel van deze column is niet erg origineel. Voel je vrij om een betere titel te verzinnen.. Ik zal me eerst even voorstellen.

Ik ben Karin, ik ben dertig plus en ik  ben inmiddels officieel begonnen aan mijn stage bij #IkBenOpen. In november 2021 ben ik, mede dankzij het UWV, een opleiding begonnen tot  Ervaringsdeskundige bij Howie The Harp in Tilburg. Stiekem dacht ik dat ik al aardig  deskundig was, maar het is waar: ervaringskennis hebben maakt je nog niet deskundig. 

Een Ervaringsdeskundige moet over veel competenties beschikken om volwaardig aan te kunnen sluiten in een herstelproces van een medemens. En dan heb je ook nog het verschil in MBO en HBO Ervaringsdeskundigheid. Heel stigmatiserend worden de meeste afgestudeerden pas aangenomen als ze HBO niveau hebben, maar dat is weer een ander thema. Destigmatisering is een onderwerp waar mijn hart sneller van gaat kloppen, dus hier wijd ik ook nog wel een column aan.  

De afgelopen maanden heb ik theorie tot me genomen over onder andere Herstel 

Ondersteunende Zorg, de Presentiebenadering en Dubbele Diagnose. Veel van de theorie was me al een beetje bekend, want ik heb ondanks mijn psychische kwetsbaarheid wel de kansen gepakt om me intellectueel verder te ontwikkelen. De presentiebenadering was me al redelijk bekend door mijn laatst genoten opleiding, maar ik heb een hoop technieken en methodes die me aangeleerd zijn op de Social Work opleiding, af moeten leren. De meeste cliënten hebben het wel gezien met wat ‘de hulpverlening’ te bieden heeft. Als ‘vertrouwen’ effectief en methodisch opgebouwd wordt, breekt het ook snel af. Dit voelde ik ook toen ik 20 jaar geleden met een psychose opgenomen werd op de crisisafdeling van een psychotherapeutisch centrum. Ervan overtuigd dat ik het grote brein achter de aanvallen op de Twin Towers was en in direct contact met Osama Bin  Laden stond, werd ik vrijwillig opgesloten. Overweldigd door irreële angsten, en met vier soorten pillen in mijn mik, wist ik zeker dat ik nooit meer het vrolijke, spontane en vooral onbezonnen meisje was die ik altijd was geweest. Ik zou twee weken ter observatie blijven. Na tien dagen hield ik het niet meer vol en ging ik weer naar huis. Ik had veel weerstand tegen de medicatie, ik leerde al snel dat ik vooral niets moest zeggen over mijn angsten en waanideeën en het enige waar ik echt plezier aan beleefde was kettingroken en vette zooi eten. Ik weet nog dat ik me tegenover mijn familie en vrienden kapot schaamde. Als ik al met iemand sprak over wat er in mij omging, werd het gesprek al snel gestuurd naar ‘neem nu maar gewoon je medicatie, dan komt het allemaal wel goed.’ Ik neem het niemand kwalijk, zij volgden ook enkel maar de adviezen van de psychiaters en psychologen waar ik nog steeds regelmatig naartoe ging. 

Dat ik de realiteit vanaf het moment dat ik in een psychose raakte compleet anders ervoer dan de meeste mensen om mij heen, daar was ik al heel snel achter. Het bracht een soort kloof tussen mij en iedereen die ik tot dan toe blindelings vertrouwde. Ík had vast domme dingen gedaan, waardoor dit was gebeurd. Ík was degene die wel eens blowde en alcohol dronk, zoals bijna elke 17 jarige in mijn omgeving, maar dat zag ik toen niet. Waar ik niet meer over durfde te praten waren alle ervaringen die ik vanaf kleins af aan had opgedaan waar ik me onveilig bij had gevoeld. Ik had mezelf al heel vroeg aangeleerd om de schuld bij mijzelf te leggen en al mijn gevoelens te maskeren met stoer en grappig gedrag. En nu ik zag wat ik mijn ouders had aangedaan, keek ik wel uit met me kwetsbaar opstellen.

​Ik kom steeds meer te weten over hoe je als Ervaringsdeskundige naast iemand kan staan, kan aansluiten bij de belevingswereld en hoe het enorm ‘empowering’ kan zijn voor iemand in herstel om zoveel mogelijk eigen regie te mogen behouden. Daardoor zie ik ook wat een Ervaringsdeskundige had kunnen toevoegen aan mijn herstel. Ik had het wel fijn gevonden om met iemand te praten over mijn waanideeën, want voor mij waren ze echt. Potdikke wat was het fijn geweest als iemand gewoon naast me had gezeten, naar me luisterde en me gerust stelde. Iemand die niets van mij verwachtte, maar misschien wel een voorbeeld voor me kon zijn in hoe ik hieruit kom komen. In mijn eigen tempo.