“Ik werkte vanuit het hoofd en niet vanuit het hart.”
Ik was net een maand of twee aan het werk op deze plek en ik zag dat er dingen beter konden en dat de werkelijkheid niet klopte met wat mij tijdens mijn sollicitatieprocedure was voorgespiegeld. Dat maakte dat er bij mij een aantal hele oude patronen in werking traden.
Ik voelde mij onzeker en niet gezien. Als reactie daarop ging ik mezelf groter maken en omdat ik mij genegeerd en voorgelogen voelde, ging ik klagen, vingers op zere plekken leggen, roddelen, cynisch commentaar leveren en eigenlijk allemaal dingen doen die juist garandeerden dat ik niet gezien zou worden zoals ik gezien zou willen worden: een waardevolle medewerker die gevraagd en ongevraagd op constructieve en verbindende wijze bijdraagt aan een gezamenlijk doel.
Ik kwam er geleidelijk aan achter, ook terugkijkend vanuit de positie van ex-werknemer, dat ik, door mezelf te laten triggeren, in gedrag verval wat op zijn beurt weer anderen triggert en daarmee hou ik een patroon in stand. Mijn vorige column ging over eigen verantwoordelijkheid en waarom dat zo belangrijk voor mij is. Ik verwees in die column ook naar de WRAP, waar ‘persoonlijke verantwoordelijkheid’ een van de vijf kernbegrippen is (naast: hoop, steun, eigen ontwikkeling en opkomen voor jezelf).
De Trigger is ook een onderdeel van de WRAP en dat onderdeel nodigt deelnemers uit om bij zichzelf te onderzoeken wat hen triggert en waarom. Doordat ik al jaren WRAP trainingen faciliteer, krijg ik keer op keer de kans om bij mezelf na te gaan of het allemaal nog klopt. In de loop der tijd kwam ik erachter dat ik op de automatische piloot aangaf wat mijn triggers waren en daarbij een standaardoplossing in het bijbehorende actieplan benoemde. Ik trigger op het mij niet gezien voelen en mijn actieplan bestond uit goede zelfzorg. Dat is echter te abstract en te rationeel. Ik werkte vanuit het hoofd en niet vanuit het hart. De angst om bij mezelf de diepte in te gaan maakte dat ik mezelf de kans ontzegde om de diepte in te gaan en te ervaren waar het een en ander vandaan kwam.
Doordat ik ooit schematherapie heb gevolgd, ben ik mij ook bewust van kind-rollen en volwassen reacties. Wanneer ik getriggerd word, kan ik niet volwassen reageren en in plaats daarvan word ik een boos of gekwetst kind en een slachtoffer en gedraag ik mij cynisch, sarcastisch, geprikkeld, passief-agressief en verongelijkt. Ik gedraag mij dan op een manier die bij anderen weerstand oproept en bovendien iets triggert bij anderen, waardoor zij op hun beurt in oude patronen terugvallen.
Ik heb bij die ex-werkgever geprobeerd om uit de dramadriehoek te stappen en in plaats daarvan vanuit de winnaarsdriehoek te opereren. Dat hield in dat ik mezelf niet meer als slachtoffer probeerde te zien (en ook niet als aanklager of redder), maar als hulpvrager, bouwer en helper. Dat had gedeeltelijk effect. Er werd gezien en erkend dat ik erg mijn best aan het doen was, maar er was onvoldoende vertrouwen dat dit een blijvende verandering was. Mijn oude patronen zijn namelijk heel oud…
De les die ik hiervan leer, is dat ik alleen verantwoordelijk kan dragen voor mijn eigen triggers en hoe ik daarmee omga. Bovendien heb ik ervaren dat het heel erg moeilijk is om een eerste indruk weg te nemen. Ik heb besloten om geen energie (meer) te steken in het proberen te overtuigen van anderen van het feit dat ik wel degelijk in staat ben om oude patronen te doorbreken. Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn eigen proces en doe dat door in nieuwe omgevingen als een ervaringswijs persoon mijn eigen weg te gaan. Hoe gaan jullie om met oude patronen en triggers?
Ha Paul,
Ik las gisteren je met plezier je blog, en vandaag merkte ik op dat je blog me getriggerd had. In het posten van een reactie! We zien het woord trigger veelal gebruikt worden voor een gebeurtenis waaruit iets voortvloeit dat we als negatief bestempelen. Ontzettend veel energie wordt vaak besteed aan het leren kennen, doorgronden, verwerken en accepteren van de negatieve triggers, zeker aan het begin van een onderzoeksperiode. In onze haast om ons beter te voelen zijn we gauw geneigd om de diepte in te gaan, het donker op te zoeken, omdat we verwachten dat daar onze eigen ‘Arkenstone’ te vinden.
Er zijn ook triggers die fijne gevoelens teweeg brengen. Ik prijs me gelukkig dat mijn coach me leerde eerst die te onderzoeken, en zeker in het begin meer aandacht te geven. De signalen te leren herkennen wanneer ik echt in verbinding ben met mijzelf en mijn omgeving. Wat kan ik doen om mijzelf terug te brengen in die staat; met behulp van ‘positieve’ triggers. Ik merk in gesprekken en trainingen met mensen dat we het vaak heel moeilijk om van onszelf te leren waar onze groene, positieve triggers zitten. Ik wens iedereen de moed toe om ze te onderzoeken.
Tot zover!
Dank je wel voor je reactie, Guido.
Fijn dat mijn blog tot reflectie aanleiding geeft en triggert.