Lieve Leonie

Lieve Leonie,

Ik zit in het zonnetje op het bankje voor mijn huis. Na vijf dagen corona gehad te hebben, mag ik uit quarantaine en alsof de dag nog niet fijn genoeg is lees ik net dat je de hoorzitting gewonnen hebt! Wat ben ik blij voor je! Hopelijk biedt dit je voorlopig weer wat rust om volledig op jezelf te concentreren en aan je herstel te kunnen werken.

Wat ontzettend stoer dat je naar de Anonieme Eters gegaan bent. Toen ik je sprak voor een digitale ‘Ik ben Open’ workshop was je die middag voor het eerst geweest. Ik ben benieuwd of het bezoek voor herhaling vatbaar is. Laat je het mij en onze lezers/luisteraars weten?

Ik merk dat ik de neiging heb om tegen je te zeggen dat ik die tien extra kilo’s helemaal niet zie, maar ik weet dat ik met die woorden het probleem en jouw gevoelens bagatelliseer. Uiteindelijk gaat het niet over wat anderen zeggen of vinden, maar om wat je zelf ziet en voelt. Ik vind het heel naar voor je dat je hiermee worstelt en hoop dat je voor jezelf een weg kan vinden om ermee om te gaan. In mijn vorige brief liet ik je weten hoe trots ik op je ben dat je het hier deelt en die woorden wil ik hier graag herhalen: lieve Leonie, ik weet zeker dat je hiermee anderen tot steun bent!

Ook vind ik het fantastisch om te zien dat je de Kringloopcast gestart bent. Wat een goed idee! Ik kan niet wachten op de eerste aflevering. Als jij je creativiteit laat stromen, komen er prachtige projecten uit. Daar ligt echt een grote kracht. Ik kan dit alleen maar aanmoedigen en er van meegenieten!

Zojuist had ik een voorgesprek met een redacteur van Koffietijd. Aanstaande woensdag ben ik namens de Hersenstichting in het programma te gast. De redacteur stelde me een goede vraag: zou ons gesprek er anders uitzien als je nu depressief was? Ik antwoordde dat ik denk dat er dan andere vragen gesteld zouden worden. Ik heb gemerkt dat als het goed met mij gaat, het gesprek vaak beschouwender is. Als ik depressief ben, komen mijn gesprekspartner en ik sneller tot de kern. Dan staat immers de vraag centraal hoe het met mij gaat en kunnen we er niet omheen praten. Nu de duisternis verder weg is, zoek ik die zelf minder gauw op, maar merk ik ook dat anderen daar minder snel concreet naar vragen. Ik vind het overigens niet erg als ze dat wel zouden doen.

Nu het weer beter met mij gaat, merk ik dat ik iets kan dat ik in mijn duisterste periodes niet kan: relativeren. Er is weer ruimte in mijn geest. Ik kan zien hoe ongelukkig de lockdowns me maakten. Hoeveel extra zwaarte die met zich meebrachten. Hoewel dat besef er in december ook al wel was, hielp het me niet om me beter te voelen. Het lukte me niet daar doorheen te prikken. Ik merkte het op – om in de termen van de in jouw vorige brief genoemde Remco van der Drift te spreken – maar kon niet voorkomen dat ik ermee fuseerde. Ik zou zo graag willen dat ik dat in mindere tijden wel zou kunnen. Lukt dat jou in tijden van depressie?

Op dit soort momenten twijfel ik over extra therapie. Tegelijkertijd bagatelliseer ik daarmee meer dan 15 jaar heel hard werken.  Een neuropsycholoog heeft ooit tegen me gezegd dat het goed mogelijk is dat de verbinding in mijn hersenen soms stuk is. In plaats van extra hard werken mag ik op dat soort momenten mild naar mezelf toe zijn. Ik blijf het fascinerend vinden dat ik die mildheid meestal naar anderen wel kan voelen, maar er bij mezelf veel moeite mee blijf houden. Al is die mildheid voelen op zich al een stukje relativering en laat ik dát nou juist op die momenten zo moeilijk vinden.

Terug naar het zonnetje. Ik stap zo in de auto naar Waalwijk waar ik vanavond mijn eerste inleiding bij de voorstelling ‘In het licht’ mag gaan geven. Na twee jaar niet voor een publiek gesproken te hebben, vind ik dat stiekem best een beetje spannend. Toch overheerst het plezier!

Ook fijn dat wij samen weer naar een voorstelling gaan! Het duurt nog even, maar we gaan er een heerlijke dag van maken. Maar eerst zie ik je in Schiedam!

Geniet van je overwinning! Die heb je echt aan jouw doorzettingsvermogen te danken.

Liefs,
Annemiek