Het lijkt wel of de puzzel weer in 1000 stukjes uit elkaar valt, alle stukjes worden omgedraaid en ik niet meer kan zien wat er zich in mijn hoofd en lijf afspeelt. Het is leeg.
Het is maandagochtend, tijd voor mijn wekelijkse therapiesessie en ik zit nog aan mijn vieze GGZ koffie in de wachtkamer. Het is enorm druk in mijn hoofd en ik probeer voor mezelf helder te krijgen wat ik ga antwoorden op de vraag die straks komen gaat. Ik mag naar binnen, ga zitten op de stoel en mijn therapeut vraagt aan mij; ‘hoe gaat het, waar wil je het over hebben?’. Ik denk; Ho, wacht even. Wat gebeurt er nu? In de wachtkamer had ik net toch alle puzzelstukjes aan elkaar gelegd en overzicht van wat er door mijn hoofd heen spookte? Het lijkt wel of de puzzel weer in 1000 stukjes uit elkaar valt, alle stukjes worden omgedraaid en ik niet meer kan zien wat er zich in mijn hoofd en lijf afspeelt. Het is leeg.
Ik heb mij een hele week voorbereid op dit uur. Ik heb dingen opgeschreven en ik wist waar ik het over wilde hebben. Alleen door de vraag: ‘hoe gaat het met je? Waar zou je je het vandaag over willen hebben?’, lijkt het wel of ik totaal blokkeer. Juist op het moment dat ik de mogelijkheid heb om het gesprek aan te gaan. Er ontstaat in eerste instantie een enorme irritatie naar mijzelf toe. Ik wil namelijk wel praten, delen en vertellen. Dat het mij dan even niet lukt om bij mijn gedachten en gevoel te komen, frustreert mij enorm.
Ik moet het eerst zelf oplossen. Vanuit de vraag hoe het met mij gaat, gingen alle alarmbellen af, of ik voelde mij compleet leeg. Er schieten enorm veel dingen waarover ik het mogelijk zou willen en kunnen hebben voorbij. Moet ik nu iets kiezen? Waar doe ik goed aan en sla ik dan niet iets belangrijks over? Waarom kiest mijn therapeut niet gewoon waar we het over gaan hebben?
Inmiddels heb ik deze situatie in therapie voorgelegd en vertelt wat er gebeurd. Samen hebben we gekeken naar wat maakt dat ik op slot schiet en zoveel frustratie voel. Ten eerste had ik het gevoel niet te mogen en kunnen kiezen, vanuit de angst het fout te doen. Daarnaast bleef er een situatie over waarin ik op slot schoot tijdens een gesprek over een bepaald onderwerp. Dit gebeurde vooral wanneer het te druk was in mijn hoofd, ik van alles heel veel voelde, maar vooral wanneer ik dingen zelf nog niet goed kon plaatsen. Mijn angst om iets te delen, uit te spreken, wat mogelijk niet 100 procent zou kloppen, kon ik niet. Gedachtes, gevoelens, losse flarden aan beelden kwamen voorbij en meerdere sessies volgde. In de tussentijd was ik zelf hard aan de slag om tussen de sessies alle puzzelstukjes op de goede plek te kunnen leggen. Ik hoopte en wilde zelf eerst inzicht krijgen in bepaalde situaties en het overzicht zien, voordat ik iets mocht vertellen en delen. Op deze manier kon ik zelf een situatie relativeren en uitleggen, zonder overspoeld te raken van mijn emoties.
Ik mocht gaan leren, dat ik mij al eerder mocht gaan uitspreken. Dat het oké was om nog niet een heel verhaal te hebben, overzicht over een bepaalde situatie, maar dat we ook samen in therapie hier juist naar kunnen kijken. ‘Dingen nog niet weten, onderzoeken, uitpluizen en samen naar een situatie met bijbehorende gedachten en gevoelens kijken; dat is therapie’, zei mijn therapeut. Ik begon te lachen en stap voor stap te leren dat niet perfect ook goed is. Dat losse flarden even belangrijk kunnen zijn als een heel verhaal.
Als je ergens last van hebt, mag je het delen, er samen naar kijken. Wanneer ik dingen langer voor mijzelf ging houden, liepen de emoties vaak alleen maar hoger op.
Steeds een puzzelstukje dat wordt opgedraaid, met vallen en opstaan. Toch mag angst er steeds meer zijn en groeit mijn zelfvertrouwen des te meer. Een simpel voorbeeld van hoe lang ik vast zat, maar ook had kunnen zitten in een bepaald patroon. Dit alles door mijn eigen overtuigingen die ik had. Door openheid te creëren, het gesprek aan te gaan met mijn therapeut en zo ook mijzelf ruimte te mogen geven voor het gesprek, was en blijft verandering mogelijk. De verandering van mij mogen uitspreken, voelen in het moment én ik heb geleerd dat je het niet alleen hoeft te doen. Het enige wat ik zelf kan doen, is openheid geven, zodat ik iemand anders de mogelijkheid geef om mij te kunnen helpen.
Heb jij vaak het idee iets eerst zelf te moeten oplossen voordat je het kan en wilt delen met een ander? Houdt jij dingen voor jezelf vanwege je eigen overtuigingen of angsten? Deel deze, mail mij gerust en wie weet kan ik hier verder op ingaan in een volgende column.
Liefs Fleur