Waarom persoonlijke verantwoordelijkheid voor mij zo belangrijk is.

Doordat ik niet alleen niet wist wie ik was, maar ook niet wat ik wilde, verbond ik mij zelden aan een werk-, of woonplek, of aan een persoon.

Wanneer deze column online komt, begint officieel de lente van 2022. Een jaargetijde dat traditioneel geassocieerd wordt met groei en vernieuwing. Groei en vernieuwing spelen een grote rol in mijn leven. Men zegt dat iedere 7 jaar al je cellen in je lichaam vernieuwen. Ik ben inmiddels 56, dus reken maar uit…

Net als iedereen heb ik mij van jongs af aan afgevraagd wie ik ben. Mijn identiteit was, als gevolg van traumatische gebeurtenissen in mijn jeugd, niet verbonden met emoties of gevoel. Ik ontwikkelde als scholier interesse in biografieën en romans over opgroeiende jonge mannen. Zoals Demian van Herman Hesse. Op latere leeftijd verdiepte ik mij in mystiek was ook een tijdje actief als vrijmetselaar. Boven de tempelpoort van iedere loge staat: Ken U zelve. Dat was precies wat ik probeerde te bereiken: zelfkennis. 

Doordat ik niet alleen niet wist wie ik was, maar ook niet wat ik wilde, verbond ik mij zelden aan een werk-, of woonplek, of aan een persoon. Zo ging ik van de ene relatie in de andere, de ene baan in de andere en ben ik zo vaak verhuisd dat ik soms een tijd uit verhuisdozen leefde. Uiteraard betekenden al die veranderingen dat ik vaak opnieuw moest beginnen en deed ik gaandeweg een hoop ervaringen op.  Deze ervaringen leidden alleen niet tot persoonlijke groei, maar wel tot meer trauma’s en tot een volharden in een patroon. Ik verbond mij iedere keer weer minder met een team, een relatie, een buurt, want het was allemaal maar tijdelijk, dus waarom hechten? Ik investeerde niet in relaties en niet in mezelf.

Ik kom uit een gezin waarin het niet de gewoonte is om over gevoelens te praten en waarin het wel de gewoonte is om verantwoordelijkheid buiten jezelf te leggen. Deze achtergrond, gecombineerd met een ongezonde copingstijl, als gevolg van een onveilig ervaren jeugd, maakte dat ik mijn hele leven al vastzat in een patroon.

Dat alles veranderde een jaar of 7 geleden. Na een crisis nam ik eigen verantwoordelijkheid en besloot dingen anders aan te pakken. Geen afspraken meer met psychologen voor cognitieve gedragstherapie, geen automatische piloot meer.

Wat dan wel? Rond deze tijd werd ik op het spoor gezet van ervaringsdeskundigheid en herstel. Ik verdiepte mij in het een en ander en zocht contact met het SCIP ( Stichting cliëntgestuurde initiatieven en projecten) in Amsterdam. Ik volgde de instaptraining Kennismaken met Herstel bij het herstelbureau van HVO-Querido en ik volgde een mindfulness-training. Er ging langzaam een wereld voor mij open. Ik wilde meer. Bij de praktijkvader meldde ik mij aan voor Vadervuur, waar ik met een groep andere vaders eigen issues onder ogen leerde komen en ik ging de WRAP (Wellness Recovery Action Plan) volgen als deelnemer. 

De WRAP was een openbaring. In combinatie met mindfulness, waardoor ik langzaam leerde om meer betrokken te zijn bij wat er was, leerde ik te zien wat kernbegrippen als persoonlijke verantwoordelijkheid en eigen ontwikkeling voor betekenis hadden. Mijn vrouw 

benoemde onlangs nog wat een doorbraak het was dat ik thuiskwam van mijn eerste WRAP-training en benoemde dat ik mij realiseerde dat ik zelf verantwoordelijk was voor mijn proces. Ik voelde mij klaar voor een volgende stap en ik schreef mij in voor de TOED, (Traject Opleiding Ervaringsdeskundigheid) een basisopleiding voor ervaringsdeskundigen. Dankzij de hersteltrainingen en de TOED leerde ik de meerwaarde van direct contact met lotgenoten ervaren. In het voorjaar van 2016 kon ik beginnen in mijn eerste betaalde baan als ervaringsdeskundige. 

Inmiddels zijn we 6 jaar verder en in die jaren ben ik weer een paar keer van werkgever veranderd, maar in tegenstelling tot vroeger, betekenden deze overgangen dat ik mij verder ontwikkelde, als mens en als ervaringsdeskundige. Sinds voorjaar 2017 ben ik zelf WRAP facilitator en mag ik anderen helpen eigen krachten en talenten te ontdekken en oude patronen te doorbreken. Iedere keer dat ik zelf een groep begeleid, leer ik ook weer meer over mezelf. Eindelijk Ken U Zelve! 

De inzichten die ik de afgelopen jaren heb opgedaan kwamen niet in een keer en er komen nog geregeld nieuwe inzichten bij. Ik leer niet alleen steeds meer over mijzelf, maar ook over waar ik vandaan kom, waardoor ik geleidelijk aan met meer begrip en compassie naar mijn ouders en familie ben gaan kijken. Ik ben blij dat ik op een dag persoonlijke verantwoordelijkheid voor mijn leven heb genomen en dat ik daardoor stappen heb kunnen zetten om intergenerationeel trauma en intergenerationele patronen te doorbreken, voor mezelf, maar vooral ook voor mijn kinderen.

Paul Hendriks

1 reactie op “Waarom persoonlijke verantwoordelijkheid voor mij zo belangrijk is.”

  1. Mooi stuk, Paul. Nieuwe inzichten kunnen de kracht geven om te regie in eigen hand te nemen, een ontwikkeling die nooit hoeft te stoppen.
    Zelfregie is spannend en waardevol!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *