Een route zonder routekaart

Al langere tijd zat ik tegen een burn-out aan. Maar doordat ik al in therapie was, in behandeling voor mijn depressie, had ik helemaal geen oog voor de signalen dat ook mijn lijf ging zeggen dat het nu wel echt tijd was om volledig op de rem te gaan staan. Achteraf keek ik terug en waren de signalen al duidelijk aanwezig

Ik was de controle aan het verliezen, aan het glijden. 

Op vakantie in Noorwegen ging het mis. Ik had paniekaanvallen en checkte de meest onzinnige dingen om een gevoel van controle vast te houden. Tijdens die vakantie liepen we soms prachtige routes. Het was flink klimmen en af en toe moesten we even stoppen om op adem te komen of om even rond ons heen te kunnen kijken terwijl we op een richel stonden, ons vasthoudend aan de rotsblokken boven ons. De routes waren aangegeven met rood gespoten signalen. Soms verweerd door weer en wind. Soms was het zoeken naar zo’n teken. Liepen we wel de goede route? Soms zagen we sporen van beesten, maar vaak zijn dat betere klimmers dan dat wij zijn en moesten we even stoppen en goed kijken welke richting we op moesten. 

Nu zit ik thuis met een burn-out, depressie, dwangstoornis, angststoornis. Hele mond vol. Jaren de routes gerend die ik dacht dat ik moest rennen maar de signalen werden steeds meer verweerd door de stormen die steeds heftiger werden in mijn hoofd. 

Nu ben ik zoekende, net als op vakantie, naar signalen, routepijlen die ik alleen maar hoef te volgen, vertrouwend dat ik op die manier op mijn bestemming kom. Wat was het op vakantie soms lekker wanneer je zag dat je al over de helft was van je route, of wanneer je nog maar 2 km voor je had. Lekker omdat je voelde dat je voeten pijn gingen doen, je benen verzuurden. Zo’n bordje gaf je weer even nieuwe energie en je wist dat je bijna kon rusten, liefst op een terrasje met een lekker drankje en een Noorse wafel.

Maar nu kan ik die signalen maar niet vinden.  En wanneer ik een soort routekaart denk te hebben, ben ik die topografische kneus die niet eens weet wat de boven- of onderkant is. Die niet kan vinden waar ik me nu bevind en waar de finish is.  Sterker nog, er staat geen finish of afstand op die routekaart. De routekaart die ik steeds in handen geduwd krijg, zegt; geduld, rust nemen, doen wat je lijf van je vraagt. Best frustrerend voor iemand die graag de controle zelf in handen wil houden.  Maar er lopen wel paadjes door deze crisis. Ik heb het alleen ook zo nodig om die paadjes te kunnen zien, die tekens op rotsen, desnoods half verweerd door weer en wind, en het liefst ook nog een bordje met de reeds afgelegde afstand en hoe ver nog te gaan. Maar ik zie het niet en dat geeft paniek. 

Alsof mijn tomtom kapot is, mijn routekaart is weggewaaid en ik toch verder moet. Wie zou niet in paniek raken?!  En toch, toch leer ik beetje bij beetje dit wat los te laten. Te leven bij de dag, de hulp die me wordt aangeboden aan te nemen en hopen dat mijn oog valt op een teken, een teken van vertrouwen en hoop. 

Wat wel mooi was aan de routes in Noorwegen, was wanneer je het grootste en pittigste gedeelte van je route had gelopen je vaak op prachtige uitkijkpunten terecht kwam. Waar het uitzicht je de adem even benam. Het gebeurde soms bij een route dat ik dacht dat we de pittigste klim hadden geklommen en er toch opeens nog een klim voor ons lag. Maar zolang je die tochten niet alleen hoeft te lopen, zolang iemand je aanmoedigt en vertrouwen in je heeft, zolang er ook iemand is waar je op kan steunen, is het goed te doen. En bracht ook weer een volgende flinke klim ons op een plek met een prachtig uitzicht. Soms voelt het leven als een route over bergen. Over paden waar de bewegwijzering gewoonweg afwezig is, paden waarvan je niet weet waar ze naartoe leiden. Paden die niet lekker zijn geasfalteerd maar waar je soms glijdend en struikelend over grindpaden en hellingen moet lopen.  Maar wel hopend dat ik op een uitzicht kom waar de omgeving en het uitzicht mij de adem ontneemt. 

Waar ik, nadat ik op adem ben gekomen, weer met frisse moed door kan, op weg naar een volgend uitzicht. Niet wetend hoe de route naar dat hoogtepunt loopt, maar wel vertrouwend dat ik het zal bereiken omdat ik niet alleen hoef. Omdat er mensen om me heen zijn die uit liefde met me mee willen lopen.  En wanneer de paniek omhoog borrelt, paniek omdat ik niet voor me kijk maar achterom en rond me heen, dan hoop ik dat ik even kan stoppen, even stilstaan, misschien even verdwalen in het verleden. Maar ook dat dit tijdelijk is en dat ik de hoop voor de toekomst weer mag herpakken en ik weer oog krijg voor de signalen van hoe ik moet lopen.